Domien

Niet lang na Cuckoo kwam Domien. Vrij na jaren van stress, kwam er eerst lucht en later weer licht in mijn leven. Langerak ZH was passé met de nodige traantjes onderweg naar Rotterdam maar was erg dankbaar dat ik ergens heen kon.
En daar zit je dan… 38 jaar en terug in je oude kamertje van 2,5 x 4 meter. De verwerking en afwikkeling van de relatie van twaalf jaar, het Berlijnse blauwtje en het aanpassen aan de nieuwe situatie, waren pittig.
Ondertussen werd ik door m’n groepsleider en vriend Piet ‘gemasseerd’ om ene Domien es te ontmoeten. Zijn vrouw Monique kende Domien als haar leidinggevende en zij had ‘het gevoel’ dat we rijp waren voor een first date… Uiteindelijk gaf ik toe en koerste op 10 februari 2007, op mijn paasbest, inmiddels veertien gezonde kilo’s lichter, richting Leerdam onder het mom van ‘gewoon een gezellig etentje’. Eerder aangekomen en bloednerveus, zag ik haar binnenkomen. Niet sjlèkt… dacht ik. Een mooie vrouw, elegant gekleed, een open blik met felblauwe ogen, die even nerveus als ik leek te zijn. We gingen rond zessen aan tafel en ‘we’ werden in het midden, schuin tegenover elkaar geplaatst, tussen acht andere tafelgasten… allen in het complot… No pressure at all…
Het werd een memorabele avond. Na veel ontwijken, konden we elkaar niet meer missen en begonnen met inmiddels gevulde buiken en wat alcoholische versnaperingen, een oppervlakkig gesprekje…
De gosert rechts van me merkte dit op, stond op en sprak gelijk een heraut, de legendarische woorden:
“ZE HEBBEN CONTACT!”
Links en rechts boze en verbaasde blikken en ik deelde mijn rechterelleboog op zijn linkerdij. Maarrr… het ijs was gebroken… we werden losser. De avond leek enigszins occult te worden daarna maar dan eerder een gezellige versie van Rosemary’s Baby’. Het móest lukken! Als zij naar het toilet ging, werd ik ondervraagd met: “En? Wat vind je van d’r?!”
Vice versa als ik naar de wc ging. We hadden het door. Maar het begon toch te klikken naarmate de nacht vorderde. Om 04:00 kregen we eindelijk privacy omdat de jongste dochter des huizes eindelijk was thuis gekomen en wij ons op hun comfortabele hoekbank konden vleien en alleen achterbleven. Fluisterkletsend werd de klik een vonkje…
Tot 05:10 want er moest ook gewerkt worden en Piet kwam zeer discreet naar beneden, richting keuken om bammetjes te smeren en koffie te zetten.

Domien en ik waren innig geworden en we baalden dat ik moest werken. Het was net gezellig… en ik moest na iets teveel glazen op, nieuwe glazen gaan controleren op kwaliteit… Maarrrrr… we wisselden nummers en msn-gegevens uit. En die werden gebruikt, dezelfde dag nog, nadat we weer ‘wakker’ werden. De eerstvolgende vrijdagavond werd er afgesproken om bij haar te eten en ik had vier dagen vrij. Stond met een rode roos tussen mijn tanden en twee volle handen op Utrecht CS, perron 9 te wachten maar zij was ervan overtuigd dat het perron 11 moest zijn… Daar sta je dan.
De rit op haar fiets maakte het goed. Ze klampte zich aan me vast met beide armen, hoofd tegen m’n rug na een innige, lange zoen op Utrecht CS en voelde me fijn. Eenmaal bij haar thuis, struikelden we al zoenend over haar Turkse schaal op de grond met theeglaasjes erop en aten pas twee uur later… Dinsdag kwam ik weer thuis bij een lichtelijk jaloerse maar gelukkig ook blije moeder. Ze zag dat ik met een grote blij, tot over mijn oren, thuis kwam.

Utrecht werd al rap mijn woonplaats. Ik leefde weer op, ondanks een overplaatsing van ploeg A naar ploeg D om me weg te pesten bij Libbey B.V. Ze kregen hun zin uiteindelijk, en ik ook. In een bruisende, culturele stad na twaalf jaar platteland met een fraaie Friezin. Wow… om 02:30 Döner Kebab kunnen laten bezorgen met iemand die je zíet. Na onze verloving op 10 mei gingen we op vakantie naar Lucca, Italië. Hier schoot ik de foto voor deze tekening met conté op papier (30 x 30cm) waarvan ik meteen wist dat ik ‘er iets mee ging doen’. 10 november datzelfde jaar, trouwden we in ‘Stairway to Heaven’.

Hermanus.