De Universiteitscampus stroomt leeg: “Ik weet niet of ik hier ooit terugkom”

De bubbel spat uiteen. Studenten pakken hun koffers. Op de universiteitscampus aan de Prins Hendriklaan wonen zo’n zevenhonderd studenten van over de hele wereld. Zelf noemen ze deze plek ‘de bubbel’, omdat hun hele leven zich afspeelt binnen de hekken van dit terrein. Maar paniek, beleid en onzekerheid over het coronavirus leiden ertoe dat de studenten per direct vertrekken, niet wetende of ze hier ooit nog terug zullen komen. 

Terwijl de parken overvol zijn en de zon schijnt, is het leeg op het campusterrein van de University College Utrecht (UCU). Een Bulgaarse jongen leest een boek op een bankje. Een drietal huisgenoten heeft net boodschappen gedaan en wandelt door de toegangshekken richting hun studentenhuis. En in het gras zitten Phoebe White en Julia Horowitz met een fles witte wijn en plastic bekertjes. 

De studentes, beiden 20 jaar, hebben weinig meer te doen. ‘De voorjaarsfeesten, de liftreis, de surftrip, de modeshow, alles is afgezegd,’ zegt Julia. ‘Op de dag dat hier de bar sloot, was er een groot huisfeest. Studenten struinden allemaal de campus af op zoek naar iets te doen. Ik weet zeker dat er die avond nog wat corona is verspreid,’ lacht Julia. 

Julia (l) en Phoebe houden de sfeer er in.

‘Ik denk dat ik de laatste Amerikaanse student ben in Europa’

‘Maar ik heb het nog nooit zo leeg gezien als nu’, zegt Phoebe terwijl ze rondkijkt. ‘Het is crazy’, knikt Julia. Zelf vertrekken ze ook deze week. De Canadese premier Trudeau heeft alle Canadezen opgeroepen om naar huis te komen, dus heeft Julia met tegenzin besloten om te gaan. Phoebe reist terug naar New York. ‘Ik denk dat ik de laatste Amerikaanse student ben in Europa. De grenzen gaan dicht en we weten niet voor hoelang. Dus is het beter om nu naar huis te gaan.’ 

Naar huis gaan is niet voor iedereen een logische optie. In Phoebes studentenhuis blijven twee van de zes huisgenoten achter, studentes uit Brazilië en India. ‘Als ze teruggaan, moeten ze in quarantaine. Dat vinden ze eng, vandaar dat ze hier blijven,’ vertelt Phoebe. Van Julia’s vijf huisgenoten blijft één iemand achter omdat haar ouders haar thuis niet op kunnen vangen. 

De achterblijvers proberen er zelf iets van te maken, zoals Swas Anand uit India (19). Wie over de campus langs het grindveld doorloopt naar de achterkant van het terrein, treft haar aan met een yogamat in de weer. Swas heeft een boxje en twee potjes bloemen mee om buiten yogales te geven. ‘Niet dat ik echt yogadocent ben hoor. Maar ik denk dat je in deze tijd met elkaar moet delen wat je kunt, en yoga is wat ik kan.’ Sinds alle activiteiten op de campus zijn stopgezet, geeft Swas dagelijks yogales in de buitenlucht. Vandaag komen er elf studenten op af.

Swas en haar yogaklas doen de downward facing dog

‘Het zijn voor mij teveel veranderingen in één keer om nu naar huis te gaan’

De reden dat Swas voorlopig blijft, is omdat de alle colleges nu online worden gegeven en zij slechthorend is. De UCU heeft laten weten om dit tot 15 mei vol te houden, zodat buitenlandse studenten zeker weten dat ze nog twee maanden weg kunnen blijven. Voor Swas ligt dit ingewikkelder: ‘Ik heb nog nooit zo les gehad. Het zijn voor mij teveel veranderingen in één keer om nu naar huis te gaan. Hier zijn mijn studievrienden die mij gelijk face to face kunnen helpen als ik iets niet versta.’

Achter de yogagroep, die inmiddels de downward facing dog oefent, staat het gebouw van de UCSA (University College Student Association). De USCA zorgt voor het sociale leven op de campus, dat door corona onder druk staat. Hoewel de meeste deuren van dit pand gesloten zijn, is er één kantoorruimte open van de Studentenraad waar nog drie mensen overleggen.

‘We vechten ervoor om de faciliteiten open te houden, maar hogerop in de organisatie van de Universiteit Utrecht worden ook beslissingen gemaakt,’ vertelt Irene van de Hoef (21). Zij zit namens de studenten in het crisisteam en in het managementteam van de UCU. De restaurants, de bar, de sportruimte en de studeerfaciliteiten op de campus zijn al gesloten. ‘We bieden nu online begeleiding aan mensen die dat nodig hebben.’

Want behalve de praktische mankementen zoals online lessen en het gebrek aan activiteiten, zorgt het corona-virus ook voor verdrietige situaties. Uit angst om hun thuisland niet meer in te kunnen, vertrokken studenten hals over kop zonder afscheid van elkaar te kunnen nemen. Paniek en verwarring na het luisteren van persconferenties leidden tot vervelende situaties. Irene had een Franse vriendin die van haar ouders binnen een kwartier moest beslissen of ze terug kwam naar Parijs. Ze besloot om te gaan.

‘Ik weet niet of ik sommige medestudenten ooit nog terugzie’

De zorgen over het thuiskomen, gemiste colleges en het gemis van vrienden is hier groter dan de angst om zelf corona te krijgen. ‘Als iemand kucht, roepen we: “OMG, Corona”, grinnikt Phoebe. ‘Ik zou zeker hier blijven als ik zeker weet dat ik weer thuis kan komen’, zegt Julia. Irene studeert deze zomer af, maar de vraag is hoe. ‘Ik weet niet of er een ceremonie komt, of ik sommige medestudenten ooit nog terugzie en ik heb mijn laatste les gehad zonder dat ik het wist. Het is best raar allemaal.’ 

‘Volwassenen zien we hier niet echt. De studenten bij de USCA runnen hier de tent’, zegt Phoebe opgewekt. Ze is dankbaar dat de campus überhaupt open blijft, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de campus van Harvard. ‘Het is belangrijk dat de mensen hier kunnen blijven wonen en dat we ze niet wegsturen,’ zegt Irene daarover. Een geruststelling voor de vrijwillige en de niet-vrijwillige achterblijvers van ‘de bubbel’.