De brug als wekker

Jarenlang woonde ik in Rotterdam en ik reisde toen geregeld per trein op en neer naar Utrecht. Om op tijd bij mijn verplichtingen in de Uithof aanwezig te kunnen zijn, moest ik al voor dag en dauw opstaan, waardoor het half uurtje treinen tussen Rotterdam Alexander en Utrecht CS dikwijls benut werd om nog even een kort tukje te doen. De ontspannende waarde van een korte ‘power nap’ kan niet genoeg benadrukt worden.

In dat half uurtje ontspanning was gelukkig door Prorail een wekker ingebouwd die exact twee minuten voordat de trein langs het perron tot stilstand kwam goed hoorbaar afging. Die wekker was de stalen brug over het Amsterdam-Rijnkanaal. De trein maakte bij de passage van het ijzeren monster een flink lawaai; het was een wekker die een seconde of vijf-zes bezig was en die daarna weer zweeg, zoals een goede wekker dat behoort te doen. Bij het openen van de ogen was dan nog net de Douwe Egberts fabriek te zien (voor wie in de rijrichting aan de rechterkant zat), waarna rijen huizen ter rechterzijde de bebouwde kom illustreerden. Links lag een rangeerterrein. Dat geluid van die brug zit onuitwisbaar in mijn geheugen opgeslagen. 

Nu woon ik in Utrecht, de stad die als een spin in het nationale web van spoor- en snelwegen de meest ideale woonplaats is voor de dynamische mens. Af en toe reis ik nog naar Rotterdam, of ook naar Den Haag. Per trein. Na een vergadering, een lezing of een andere bezigheid is het altijd fijn om in de trein op de terugweg weer even momentje de ogen te sluiten. Dat kan dus ook aan het eind van de ochtend, in de loop van de middag, of ergens in de avond. Ik schreef al: de ontspannende waarde van een korte ‘power nap’ kan niet genoeg benadrukt worden.

Maar Prorail heeft mijn wekker verwijderd. Hij is afgeschaft, weggegooid, met het grofvuil meegegeven, naar de kringloop gebracht; ik ken het lot van de oude brug niet maar wat ik wel weet, is dat er nu een nieuwe of vernieuwde brug over het Amsterdam-Rijnkanaal ligt. Die nieuwe brug maakt geen lawaai meer wanneer er een trein overheen rijdt. Ik weet, het is ongetwijfeld fijner voor de omwonenden. Geluidhinder is een van de ergste maar ook meest onderschatte vormen van hinder. De geluidsarme brug is dus zeker een vooruitgang in vergelijking met de oude situatie.

Maar ik ben wel mijn wekker kwijt. Bijgevolg begin ik al ter hoogte van Vleuten af en toe door de oogleden naar buiten te kijken om te zien waar we zijn. Nog niet in Utrecht. Leidsche Rijn dan, ook weer een paar keer kijken. Een brandweerkazerne. Een parkeergarage. Een boerderij die omgeven door metershoge zandophogingen als een Duitse toerist in zijn kuil ligt. De overkapping van de A2. Dan het kanaal, de koffiebrander, de huizen. We zijn er. Maar zo ontspannend als weleer is het niet meer. Mijn brugwekker is kapot.