Dankzij een hond kreeg Dick van Zoelen weer regelmaat in zijn leven

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Dick van Zoelen en labrador Maya zijn bekende gezichten in het Zocherpark. We groetten, onze honden snuffelden aan elkaar en dat was het dan. Tot we hem geregeld tegenkwamen in ons favoriete restaurant Madeleine. We raakten in gesprek en al gauw bleek dat onze levens elkaar al eerder hadden gekruist. Hij kocht veel bij de Amsterdamse galerie Steltman, waar wij voornamelijk de openingen bezochten in onze studententijd zonder veel te kopen. Wij waren allebei bevriend met eigenaar Gerrit en kenden ook de kunstenaar Piero Fassoni, die een portret van Dicks overleden vrouw Hanneke schilderde. Onze honden hadden er voor gezorgd dat we oude herinneringen op konden halen.

Even voorstellen

Dick van Zoelen groeide op in Rivierenwijk als middelste van drie jongens. “Mijn grootvader had een aannemers-bouwbedrijf en volgens de familietraditie stapte de eerste zoon in het bedrijf, de tweede mocht studeren en de derde zoon, mijn vader, ging weer werken bij zijn vader. Samen met mijn broer heb ik, op mijn beurt, het familiebedrijf geleid. Eigenlijk wilde ik journalist worden, als tweede zoon mocht dat. Maar het liep anders, mijn vriendin Hanneke raakte in verwachting, we trouwden en er moest brood op de plank komen. Dat werd toch werken bij mijn vader. Maar de nieuwsgierigheid die je nodig hebt voor een journalistieke carrière heb ik altijd gehouden. Ik ben altijd benieuwd naar de levens van mensen. Wanneer ik in het park loop met de hond dan bedenk ik verhalen bij de mensen die ik tegenkom. Ik loop soms met iemand op en dan vertel ik een verhaal over een man of vrouw die we tegenkomen. “Hoe weet je dat allemaal?” wordt mij dan gevraagd. “Dat verzin ik nu ter plekke”, antwoord ik dan.”

“Ik was de regelmaat in mijn leven kwijt en zat veel te vaak in de kroeg”

“Misschien was het ook wel niets geworden in de journalistiek omdat ik te veel verzin en was ik geëindigd als jongste bediende in de drukkerij. Spijt dat ik de bouw ben in gegaan heb ik niet, ik heb het tot mijn vijftigste volgehouden toen kwamen er ook andere dingen in mijn leven. Met mijn ouders huurden we ieder jaar een huis in Egmond aan Zee, van de huur die zij al die jaren betaalden hadden mijn ouders het huisje iegenlijk best kunnen kopen.

Ik besloot het anders te doen en kocht een kaveltje in Zuid-Frankrijk waar we een huis op bouwden. Bewust kozen we voor Frankrijk omdat ik in een dag weer thuis wilde zijn mocht er iets zijn met onze ouders. Dat de rampspoed niet de oudere generatie trof maar ons had ik niet kunnen bedenken. Mijn vrouw Hanneke overleed op zesenvijftig jarige leeftijd, een zwarte bladzijde in mijn leven. Ik sta positief in het leven, maar dit trof mij diep. Datzelfde jaar overleed ook onze labrador Joya. Ik was de regelmaat in mijn leven kwijt en zat veel te vaak in de kroeg. Mijn dochter vond het tijd om in te grijpen: “Pap, waarom neem je niet weer een hond?”

Wat heb jij met honden?

“Wij hadden thuis altijd honden, diverse rassen maar ik herinner mij vooral boxers. Het schijnt dat je ze zo op kan voeden dat ze niet kwijlen maar daar hebben wij iets niet goed gedaan. Ik had het meeste met de honden, ik liet ze uit wanneer ik uit school kwam. Bovendien was het dé manier om meisjes te ontmoeten zonder dat iemand vroeg waar ik nu weer naartoe ging.”

“Bij mij zou zelfs de goudvis een vrouwtje moeten zijn”

“Toen onze kinderen klein waren hadden we geen hond omdat onze oudste dochter astmatisch is, maar toen de meisjes uit huis gingen hebben we meteen een hond genomen. Het werden altijd labrador retrievers: Ratna, daarna nog Joya, Reza en nu Maja, allemaal blonde teefjes. Ik ben gewend aan vrouwen in huis en bij mij zou zelfs de goudvis een vrouwtje moeten zijn. En allemaal blond want dan zie je de haren niet zo op de bank.”

Wat heb je met dit ras?

“Het karakter spreekt mij aan, ze zijn scherp en laten zich de kaas niet van het brood eten. Ze zijn niet bang, maar gaan de confrontatie niet aan. Wel ben je hun beste vriend als je de hond eten geeft. We namen onze labradors altijd overal mee naartoe, ze gingen zelfs mee naar kantoor. Ik liet een nieuw bedrijfspand bouwen, met ons kantoor op de tweede verdieping. Een labrador kan snel last van zijn heupen krijgen en mag geen trappen lopen dus liet ik een lift maken in ons nieuwe pand. Klanten vroegen ons wel naar de reden van een lift in een pand met twee verdiepingen: “Voor de hond”, antwoordden wij dan.”

Een deelhond

“Na de dood van mijn vrouw en Joya kwam Reza in huis. Mijn dochter Claudia wilde ook graag een hond en we besloten dat we haar samen zouden delen: twee derde voor mij en een derde voor haar. We kochten alles dubbel: de bakken, het voer, de speeltjes en zelfs voor ieder huis een eigen riem. Het werkte goed voor de hond en na de dood van Reza namen we deze pup Maya ook weer samen. De verhuizing van het ene naar het andere huis gaat zonder gedoe, wel zijn we heel stipt in de verdeling. Onlangs moest ik vijf dagen in quarantaine en was Maya vijf dagen “te veel” bij mijn dochter, die dagen moeten we nog verrekenen. Maya is nu ruim een jaar en zij heeft geen puppycursus gedaan, na een aantal honden weet je het wel. Na twee jaar is een hond in zijn ritme en uitgedold. Ik loop kilometers met de hond langs de Singels, door het Zocherpark maar ook door de straten omdat ze daar ook aan wennen moet. Verder gaan we naar het bos en wanneer ik in Frankrijk ben dan zwemt ze graag in de zee, want natuurlijk gaat ze ook nu overal mee naartoe.”

Lijk jij op je hond of lijkt je hond op jou?

“Ik zou mijzelf te mooi en te lief maken door te zeggen dat ik op mijn hond lijk. We kunnen goed met elkaar, ik ben zo gewend aan een labrador. We houden wel allebei wel van eten, alleen maakt het Maya niet uit wat je haar voorzet. Labradors zijn net kliko’s en daar verschillen wij in: voor mij moet eten wel lekker zijn.”