Christa de Winter: “Het is maar goed dat Ton dit niet mee hoeft te maken”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijfje. Nu dat allemaal wegvalt ben ik benieuwd hoe zij hun dagen doorbrengen. Christa de Winter: “De dag nadat ik mijn kapsalon aan huis dicht deed ben ik meteen naar de Gamma gereden en heb daar flink wat potten verf gekocht.”

Wat ben je aan het doen? 

“Ik zit op de bank met een kopje koffie te wachten op jouw telefoontje. Anders was ik nu aan het schilderen geweest. De dag nadat ik mijn kapsalon aan huis dicht deed ben ik meteen naar de Gamma gereden en heb daar flink wat potten verf gekocht. Ik kan nu eenmaal slecht stil zitten, ik voel mij dan op de een of andere manier schuldig. Ik heb nu de gang, de slaapkamer en alle deuren geschilderd en ik ga door tot ik alles heb gehad. Op 16 maart ben ik gestopt met mijn kappersactiviteiten en hoewel mijn klanten mij bijna smeken of ze niet kunnen komen, ik begin er niet aan. Ik heb een buurjongen die om de veertien dagen bij mij komt hij vroeg: ”Kun je mij niet in de tuin knippen?” “Nee!” Ik krijg allerlei “grappige” filmpjes opgestuurd hoe je zou moeten knippen en wassen op 1.5 meter afstand, echt onmogelijk dus. En tegen mijn buurjongen heb ik gezegd: ”Zet de tondeuse er maar op”. Verder heb ik nog de manege, hoewel daar alle activiteiten stil liggen, moeten de paarden toch verzorgd, gevoerd en bereden worden. Verder ben ik daar ook aan het schilderen, de kantine is klaar en nu ben ik bezig met de hindernissen. Ik kreeg al vroeg te maken met de gevolgen van het virus.”

“De paarden moeten toch verzorgd en bereden worden.”

“Het is maar goed dat Ton dit niet mee hoeft te maken. Het was zijn dood geweest”

“Mijn dochter Claire ging met haar werk skiën in Sankt Anton in Oostenrijk. Ze voelde zich, samen met een collega, niet zo lekker en besloot die dag de piste niet op te gaan. Om 11.30uur belde haar baas: ”Alles inpakken en wel zo snel mogelijk want de pistes gaan dicht en het dorp wordt gesloten”.  De chaos die toen in het dorp ontstond was onbeschrijfelijk: taxi’s, auto’s, en bussen in een lange file om weg te komen. Na een vreselijke tocht arriveerden ze in Salzburg en Claire sloot zich meteen op in haar kamer. Zou ze……?En zou ze nog naar huis kunnen vliegen? Thuis is ze drie weken in zelf-quarantaine gegaan en nu is ze weer aan het werk. Doordat ik niet in contact met haar wilde komen konden we ook de “verjaardag” van Ton, op 25 maart, niet herdenken. Ieder jaar staan we even stil bij zijn verjaardag en zijn sterfdag en dat doen we in Loosdrecht. We gooien dan een roos en een biertje in het water vanaf een steiger tegenover het eilandje waar we zijn as hebben uitgestrooid. Dit jaar hebben we tegen elkaar gezegd: ”Het is maar goed dat Ton dit niet mee hoeft te maken. Het was zijn dood geweest: de zaak dicht en dan de maatregelen die je zou moeten nemen om te kunnen doorgaan in het “nieuwe normaal”, het leven op 1.5m afstand.” 

“De sterfdag van Ton konden we dit jaar niet op Loosdrecht herdenken”

“Ik heb zo met Erik te doen dat de tranen mij in de ogen schieten als ik dit vertel”

“Iedereen in de horeca vraagt zich af hoe dit allemaal in de praktijk moet. De helft van de tafels eruit, serveren met handschoenen aan, trolleys waar de gasten zelf hun eten vanaf moeten pakken? Dan heb ik het over een restaurant, maar een kroeg hoe moet dat dan? Erik Derksen had net een paar weken zijn nieuwe Buurten in de Gaard geopend. Na een uitgestelde opening van driekwart jaar, liep het als een trein en toen moest hij dicht. Daar heb ik dan zo mee te doen dat de tranen mij in de ogen schieten als ik dit vertel. We proberen de horeca een beetje te steunen door eten te bestellen. Vanavond heb ik carpaccio en spareribs besteld bij Danny de Ridder. Hij was een van onze koks bij het Winterhuis en is een catering bedrijf begonnen: De Ridder Catering. Nu daar de activiteiten ook stil zijn komen te liggen is hij Utrecht Sterk begonnen. Op donderdag, vrijdag en zaterdag,  plaats je voor 12.00uur je bestelling en kun je die laten bezorgen of af komen halen. Vlees, maar ook vegetarische hamburgers en gegrilde groenten van de Green Egg. Betalen door middel van een tikkie. Thuis uit eten!”

 (Vragen of bestellen: utrechtsterk@gmail.com of op 06-54227576) 

Lees hier het interview met Christa dat eerder op De Nuk stond.