Frontchauffeur

Busblog: zorgen om de herfst en winter in aantocht

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

 

‘Goeiemorgen.’ 

‘Sodeknetter zeg… knapperd!’

‘Oohh… dank je!’

‘Je ziet er echt goed uit!’

‘Ooohh… dus vorige week zag ik er niet uit?’

‘Hahaah. Ook wel hoor maar je ziet er tien jaar jonger uit.’

‘Dank je.’

Na het ophouden met tikkiecontrole en nog amper te begroeten uit zelfbehoud, had ik mijn Samson-manen eraf laten knippen. Dit was de eerste reactie op m’n werk. De tweede reactie kwam  van een mannelijke collega:

‘Zoohh… onderweg wat verloren?’

‘Hahaaah… ja, m’n kracht.

Vrolijk stapte ik de bus op en bij het eerste kruispunt hoorde ik getoeter naast me. Het was geen negatieve tûter. Ik keek of het een bekende was of zo, maar nee. Het waren twee jongedames die vrolijk naar me zwaaiden en daarna begonnen te giechelen. Daarna zelfs nog gelachen om een jongeman die in paniek naar voren kwam terwijl ik me aanmeldde op de vestiging. Hij had niet doorgehad dat ik de 34 reed met de korte slag die in Zeist eindigt en niet als de lange slag, doorreed naar Amersfoort… en ik had hem niet gezien door die Ebusco-spiegel. Mijn dag kon niet meer stuk… dacht ik.

Anderhalf uur later, in een gelede bus waar je niet ziet wat er achterin gebeurt, werd m’n humeur vergald door vijf jeugdigen boven de 12 die zonder mondkapje naar achteren stierden. Ik riep hen nog na maar ik was niet van plan een mondkapje op te zetten, onder het lint te kruipen en naar achteren te lopen. Ik richtte me tot de rest van de passagiers en verkondigde dat als ze er problemen mee hadden… ze de vlegels gerust mochten aanspreken want ik was het zat!

Het virus met de lentewind

Bracht niet bepaald een vrind

Streeploze blauwe luchten

Wachtend op mondkapkluchten

Gandhi werd beklad

Akwasi en Ferd gingen nat

Halsema… kaken op elkaar

Chaos was daar

Er kwam een Engel

Helaas slechts een salsabengel

Vol met valse woorden

Die enkelen gretig hoorden

Polarisatie op vele fronten

Met groeiende korte lonten

Waar gaat het heen

Samen of alleen

De herfst in het vizier

Overleeft de leeuw of de mier

Ik bedankte ze hartelijk met sarcastisch opgestoken duimen op een dag met weer een record aan nieuwe besmettingen

Massale apathie. Ieder in z’n bubbeltje. Op CS besloot ik de derde, achterste deur dicht te laten zodat de herkenbare gezichtjes naar voren moesten komen. Ik bedankte ze hartelijk met sarcastisch opgestoken duimen op een dag met weer een record aan nieuwe besmettingen. Ik liet het van m’n rug glijden maar gaf het wel door aan de ‘reisregie’. Hopelijk komt er meer controle en op meerdere lijnen iets intensiever. Begrijpelijk dat men daar controleert waar het meest zwart wordt gereden en de minste kapjes worden gedragen maar ik ken wel meer locaties waar dat veel gebeurt.

Weer een nieuwe dag. Ik had me eigenlijk voorgenomen even rust te nemen met deze blog maar ik heb geen saai beroep, op de eentonigheid na van de weinige lijnen die je tegenwoordig nog rijdt. Maar als je pompidompidom door de dag rolt, word je ineens weer wakker… van de leukste smoes sinds 1 juni.

‘Mevrouw, wilt u uw mondkapje ook over de neus doen?’ 

‘Als ik flauw val, bel jij dan een ambulance?’

‘Zeker… daar heb ik een speciale noodknop voor.’

‘Want ik ben zeven maanden zwanger.’

‘Wees niet bang, ik hou u in de gaten.’

Toen ze uitstapte, wenste ik haar succes met de laatste twee maanden en ze bedankte me. Toen de deur dicht ging, barstte ik in lachen uit. M’n nieuwe instelling werkte dus. Geen hartkloppingen meer door brutale vlegeltjes en studenten met onvolgroeide hersentjes. Er kwam teflon op m’n schouders zodat alles makkelijker van m’n rug kon glijden en was een stuk opgewekter. Ik zucht nog wel maar daar blijft het ook bij. Alleen bij ‘normale’ onregelmatigheden komt Robin zonder Hoody nog in actie. Zoals bij mensen die menen dat een hele bus moet meegenieten van een video-call of iets streamerigs. Ik spreek dan duidelijk verstaanbaar… want dat kan ik… door de bus:

‘Ik weet niet wie z’n tomtom aan heeft staan maar ik weet de weg… zet maar uit alstublieft!’

Vaak helpt het… zo’n andere twist die even wat fronzen veroorzaakt. Soms ook niet maar dan zet ik Rory Gallagher op en fluit wat harder mee… “Walking on hot Coals”… lekker lange solo! En wat fluit ik af en toe vals. Ik word nog es Darwiniaans slim:

“It is not the strongest of the species that survives, 

nor the most intelligent that survives. 

It is the one that is most adaptable to change.”

Het werd ook aanpassen geblazen op U-OV niveau. Vrijdag 18 september 2020. De eerste keer dat ik in negen jaar op de bus, geen verlof kon krijgen op mijn verjaardag. Vier maanden geleden aangevraagd middels een oud en inmiddels in de ban gedaan systeem van heerlijk, ouderwets papier. Ik had weliswaar geen garantie maar had goede hoop. Helaas, het bleek valse hoop.

Het werd een rommelige dag. Geen echte hoogte,- of dieptepunten. Een nieuw normale dag. Het enige wat me bezig hield was de klok want ik had echt geen zin vandaag. Dat je je verjaardag niet echt kan vieren is tot daar aan toe in deze tijd maar moeten werken, ondanks de inspanningen van mijn planner, was een extra domper. Uiteraard ook door deze tijd.

Helaas gaat die efficiëntie ten koste van het humeur en werkplezier van chauffeurs

Het eigen personeel wordt eerder ingezet dan een uitzendkracht door de financiële klappen die de sector heeft moeten incasseren. Alles moet efficiënter, begrijpelijk. Helaas gaat die efficiëntie ten koste van het humeur en werkplezier van chauffeurs die vóór de crisis al geconfronteerd werden met de heringevoerde rondjes om de kerk. Alle planners werken gecentraliseerd dus je ziet ze niet meer. Mailen, bellen of appen. Geen oogcontact, geen terloops praatje meer. Nu verlof krijgen ook al behoorlijk lastig is, komt dat werkplezier verder onder druk te staan. Er heerst gemor en geknor. En dan reken ik de ervaringen over de werkomstandigheden zonder normale communicatie en controle, nog niet eens mee. Hopelijk gaat het weer wat leuker worden als de kuchschermen (wat een raar woord eigenlijk) geplaatst zijn en de voordeur weer open kan.

Wat mensen achterlaten in de bus, stemt ook niet echt vrolijk

Dan is het ‘enige dingetje’ nog de ventilatie met de herfst en winter in aantocht. Nu is het nog heerlijk in deze oudewijvenzomer met het zijraam wijd open en het dakluik open. In de Ebusco tenminste. Ik maak me echter wel zorgen over de ventilatie als het kouder en natter gaat worden. Oudere, gelede bussen hebben soms helemaal geen dakluik en weer anderen hebben een systeem dat de dakluiken automatisch sluiten als je de ruitenwissers activeert. Ook de airco kan in sommige bussen niet uit en dat soort ‘dingetjes’ baren me zorgen met het stijgende aantal besmettingen en licht oplopende ziekenhuisopnames. Die kloterige aerosolen. De lucht van parfum, zweet en junkfood in tasjes, penetreren nu al met regelmatig mijn neusvleugels… Wat mensen achterlaten in de bus, stemt ook niet echt vrolijk. Ik wil dat niet normaal gaan vinden.

Schouders eronder is het credo. Ik hoop dat ik ze recht kan houden met de borst vooruit want niet klagen maar dragen is meestal mijn motto. Niet lullen maar poetsen. Sommige mensen noemen me dwars, ondankbaar dat ik nog salaris ontvang. Ik zie dat anders. De biel, zeker met meerdere, houden de rails recht.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)

Auteur Redactie
Auteur

Redactie

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *