Busblog: windmolens

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Wat was het heerlijk! Eindelijk weer eens uit eten bij ons favoriete Indonesische restaurant aan de Kralingse plas. Vriendelijk, hygiënisch en op gepaste afstand begeleid naar onze plaatsen en het eten was heerlijk. Ik proef de Saté Kambing nog als ik er aan terugdenk… en wat een uitzicht over die plas! Vlakbij mijn geboorteplek, vijftig jaar na het Rotterdamse Woodstock.

Morgen weer aan de slag, op 1 juli. De dag van nieuwe versoepelingen. Zelfs sexwerkers mogen weer aan de slag. Ik probeerde het me voor te stellen… fellatio met een mondkapje… ehm… never mind. Zelf probeer ik nog steeds anderhalve meter afstand te houden van anderen maar helaas hebben steeds meer anderen schijt aan mijn aura.  

Veel wordt soepeler, behalve in mijn buurt want er gaan 20 parkeerplaatsen tegelijk op slot in een al erg krappe wijk. Ik baalde vandaag want het secretariaat van B & W te Utrecht, alsmede fractievoorzitters en alle raadsleden hebben geen reactie gegeven op mijn open brief hierover…

Ik besloot Marijn de Pagter te bellen van de VVD. Ik kende hem van een lezing van Dries Van Agt, die Marijn had georganiseerd, ergens in 2011, geloof ik. Op uitnodiging van een CDA’er die later voor de PVV koos. Zelf was ik lid van de SP… volgt u het nog? Dat is de pest met kunstenaars… ze kunnen met iedereen opschieten. Marijn zei dat hij het op ging pakken en hij mailde binnen een minuut terug. Hij zou donderdag gaan kijken wat hij kan betekenen. Afwachten dus en gewoon aan de slag.

Heerlijk weer. Niet te koud, briesje, flauw zonnetje en goed materieel onder mijn derrière. En ook belangrijk… de boordcomputer deed het weer zoals het moet, chapeau U-OV.. eindelijk! Lijn 34 was rustig met veelal groetende mensen die op de winkelloze Uithof moesten zijn of er vandaan gingen. Op lijn 73, later op de dag, was het andersom. Mensen die niet groetten met Neude als episch centrum met hoofdzakelijk jeugd. Het kon me niet verrottuh… Allez votre corridor!

 Toen ik om 13:57 uit Zeist vertrok met de 73, kreeg ik een bekende, wederom luidruchtig lispelende ‘dame’ die hoorbaar een tas vol lege bierflesjes met zich meedroeg. 

‘Wilt u een mondkapje opdoen?’

‘Huh? Oohh ja… dass verplichtt hè?’ Ergens tussen de rinkelende flesjes vandaan kwam een zwart lapje met twee elastiekjes tevoorschijn.

‘Ja mevrouw. Ook graag over de neus, anders heeft het geen zin.’

‘Hmmmpf… azzof het sowiezzo zzin heb.’ Geen commentaar.

Ze bleef even stil. Even later… zonder eerst m’n aandacht te vragen:

‘Wanneer gaat het nou ess wat drukker wordûhh?’

‘Geen idee mevrouw. Ik heb m’n kristallen bol thuisgelaten vandaag, stom.’

‘Pfff… lollig hoorrr…’ Ze drukte gelukkig op stop. Al waggelend liep ze tijdens het rijden naar de achterdeur en kon maar nauwelijks haar evenwicht bewaren bij het laatste schokje van de bus voor stilstand. Had ik ook weer gehad.

Op Maarssen NS had ik een gesprek met één van de busreinigers die door U-OV was ingehuurd. Een vriendelijke, harde werker die graag een praatje maakt. Ik kwam aan en opende de deur.

‘Hé chef!’

‘Ha andere chef.’ 

‘Alles goed?’

‘Kan beter…’ Hij stond er alleen voor want z’n collega was niet op komen dagen en sommige van mijn collega’s wilden volgens hem niet door hem geholpen worden om de bussen schoon te maken tijdens pauzes of wachttijden. Bij mij is Ulvi van harte welkom. Lijkt me niks om de hele dag op zo’n station te wachten op een bus die hij schoon kon, of mòcht maken. Groot respect voor deze mensen!

’s Avonds dacht ik nog aan hem. De gewone man. Net als ik. Een gewone man met zijn eigen zorgen. Niet kleiner dan het kruis die een welgestelde draagt. Hier in mijn wijk hebben de vermogenden, private plaatsen in particuliere parkeergarages. Soms meerdere om een old-timer te kunnen stallen of voor hun vrinden, in een stad die dichtslibt. De ‘gewone’ man mag rondjes rijden tot hij hopelijk een plekje kan vinden na een dag zwoegen. 

Donderdag werd saai pendelen tussen Zeist en Maarssen via CS, maar geen onvertogen kuchje in mijn bus masqué. Ik wist ook dat mijn vragen in de gemeenteraad gesteld zouden worden en dat gaf een beetje hoop. Helaas moest ik wel aardig wat mensen vragen een mondkapje op te zetten… het liefst voordat ze instapten. Vooral jammer omdat ik me dan zo betuttelend voel terwijl het nu eenmaal een plicht is die niemand is ontgaan. Toch?!  Aan de andere kant ook begrijpelijk want het is nog niet veel drukker. Het blijft balans zoeken en mee veranderen. De zwartrijdertjes hebben we wel gehad, het verzoeken om afstand alsmede… nu zijn het alleen nog de kapjes. 

Ik voelde me een beetje lullig toen ik een dame, mijn eerste passagier van de dag, verzocht het kapje op te zetten. Ze leek iemand die in de zorg werkte, gezien haar kleding maar daarom vond ik het tegelijk ook een beetje dubbel. Ze deed het wel op maar ik zag in haar blik, dat ze het net als ik op dat moment, onzin vond. Ik dacht ook aan de indruk die de passagiers na haar zouden hebben als ze instapten en haar zonder mondkapje zouden zien zitten. Later wist ik me net op tijd in te houden om een man aan te spreken of hij zijn mondkapje ook over zijn neus wilde dragen. Ik zag net op tijd dat hij dat al deed… het was gewoon iemand met een behoorlijk grote neus. 

Aan het eind van de dag had ik goed contact met Marijn. Om half vijf vernam ik via whatsapp dat mijn vragen bij wethouder Van Hooijdonk neergelegd waren door Tess Meerding en om vijf uur dat er naar het nakende parkeerprobleem in het Museumkwartier gekeken zou worden. Volgende week zal de wethouder erop terugkomen… of de week daarop. Het gaat traaaaaaag. De beer was in het vizier. Nu nog wachten op: ‘Vuur!’… zodat er een huid verkocht kon worden. 

Ik kreeg er een Tegenpartij-gevoel van. Vermoeiend. Dan maar weer in de pen en een tweede brief schrijven die op  vrijdag om 10:32 geplaatst werd. Om 14:54 kreeg ik een uitgebreide reactie op mijn eerste brief van 27 juni… 

Één klein lichtpuntje… we kunnen alsnog besluiten voor een garage te kiezen. Dan vervalt onze straatvergunning weliswaar maar mocht de garage niet bevallen, dan kunnen we moeiteloos terug naar de straat. Rondjes rijden of fietsen naar de auto tot december? Niet te voorspellen wat wijsheid is, tot de praktijk.

Dat na een dag met een fijne ochtend op een CO2-neutrale bus met vriendelijke passagiers en een middag waar ik uiteindelijk de brui gaf aan het begroeten. Ik was moe. Moe van het niet opgemerkt worden. Moe van het vechten tegen windmolens. Windmolens van het ‘verkeer,- en parkeerbeleid’ te Utrecht. Windmolens die het leefbaar houden van fatsoenlijke omgangsvormen in het openbaar vervoer langzaamaan wegblazen.

 Zoals iemand die juist uit haar winterslaap kwam en stoïcijns naar me bleef kijken terwijl ik haar in het Nederlands, Engels, Frans en Duits probeerde te bereiken. Ook gebarentaal ter maning een mondkapje te dragen, kwam niet aan. Ik maakte een uitzondering en bij de volgende halte gebaarde ik haar naar voren en gaf haar een mondkapje van mijzelf, die ik voor de zekerheid bij me heb, mocht het druk worden. Ze nam het even stoïcijns in ontvangst en zette het op… maar naar een bedankje kon ik fluiten. Wie weet mankeerde ze iets maar daar had ik op dat moment geen boodschap aan. Ik was moe.            

Een leuk ‘contactje’ was op m’n laatste rit met een jochie van ongeveer twaalf die voor me overstak in een Feyenoord-shirt. Mijn raampje stond open en ik riep hard: ‘FEYENOORD!!!’ Hij keek eerst raar op maar daar verscheen een trotse kop toen ik twee duimen naar hem opstak… en zijn moeder gaf me ook een brede lach. Simpel toch?! Was die bekerwedstrijd maar zo simpel met al die versoepelingen. Uit ervaring weet ik namelijk dat een Rotterdammer liever geen ‘cadeautje’ in de schoot geworpen krijgt. Hij wil het verdienen. 

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)