Frontchauffeur

Busblog: “Werken als chauffeur in deze tijd is met regelmaat zenuwslopend en zelden leuk”

  • Door Redactie
  • |
  • 1 juni 2020
  • |
  • 1 reactie

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

‘Mevrouw? Kunt u met uw dochter, gezellig voorin tegenover elkaar komen zitten? Ik snap dat u naast elkaar wilt zitten maar…’ Het was tijdens mijn eerste rit naar Maarssen.

 ‘Huh?! Da’s de eerste keer dat ik dat hoor.’ Voor mij was het helaas herhaling. 

‘U zit aan het gangpad waardoor de 1,5 me…’

 ‘Ja joh, we gaan al! Echt… voor het eerst dit hè! Vertel dit ook effe aan je collega’s!’ 

‘Oefff… dat zijn er ongeveer duizend maar die lezen niet allemaal De Nuk.’

 Stilte… gelukkig. Ze dook haar slimfoon in en snauwde naar haar dochtertje van ongeveer acht, als die iets van aandacht vroeg. Ik had met het meiske te doen. Ondertussen zag ik ineens een gaaf beeld van station Leidsche Rijn in een smetteloze spiegel. Voor mij werd hier een grens bereikt.

Achterwege in de spiegel, voorwege mijn mentale gezondheid. Je suis het spuugzat om me onheus bejegend te voelen als ik een beetje orde op mijn bus probeer te scheppen in deze Clotetijd. Vanaf heden ga ik ballast overboord gooien. Een soort persoonlijke opschaling met 1 juni in het vooruitzicht. Bij deze dame ging het nog goed maar ik was het echt zat. Zeker nadat ik een collega had gesproken die met een bus waar 15 mensen zijn ‘toegestaan’, 50 man had toegelaten naar Lage Weide. Geen wonder dat passagiers niet weten waar ze aan toe zijn.

Het was woensdag de 27ste en er zou overleg komen tussen bonden en werkgevers. Realistisch als ik ben, zag ik daar weinig positiefs uit komen, gezien de economische druk op een sector zonder vlees op het bot, laat staan een randje vet. De linten zouden blijven hangen en we weigeren geen passagiers… gokje hoor. Was de bus nog maar heel gewoon. Een bus die zonder aanbestedingen rijdt, met deugdelijke spatschermen. Ik verlang naar een toekomst waar het OV weer onder de staat gaat vallen. Allemaal dezelfde pet op met het oog op de passagier. 

We staan er alleen voor in de praktijk. In theorie niet natuurlijk…

Niet om zielig te doen maar werken als chauffeur in deze tijd is met regelmaat zenuwslopend en zelden leuk. Met een gesloten voordeur, geen direct oogcontact mogelijk om de eigenheimertjes van je pappenheimertjes te onderscheiden. Geen ondersteuning van BOA’s, machteloos. Niet dat ik ze BC ooit nodig had maar de gedachte in je achterhoofd dat je er ook geen beroep op kunt doen, is niet bepaald geruststellend. We staan er alleen voor in de praktijk. In theorie niet natuurlijk…

“Reisregie is altijd bereikbaar voor jouw oproep. De focus van Service en Veiligheid ligt

echter op veiligheidssituaties en zij zullen niet bij iedere situatie optreden, zoals het niet dragen van

een mondkapje of het niet voldoende afstand houden.“

In twee maanden tijd heb ik voor m’n gevoel meer in de clinch gelegen met reizigers als in de negen jaar ervoor, in het oude normaal. Met tweemaal de promesse dat het matten zou kunnen worden en dat allemaal om een kaartje van € 4,50. Basta! 

Nu alleen nog toepassen… makkelijker gedacht dan gedaan. Ik had me voorgenomen om mensen niet meer te gaan ‘betuttelen’ maar dat frustreerde me aanvankelijk. Het gaat tegen mijn natuur in want ik zie het als het belangrijkste onderdeel van mijn werk, om iedereen zo snel, fatsoenlijk en prettig mogelijk te vervoeren. Ik ben het echter spuugzat om door jeugd te worden uitgelachen als ik ze om onderlinge afstand verzoek. Naast zwartrijders, mensen die eerst kijken of ik wel kijk voordat ze toch maar inchecken, wegpiraten, slimfonende fietsers, voetgangers die vastgezogen in hun scherm als een kip zonder kop oversteken en toenemende drukte in de bus, zeker met mooi weer.

Enerzijds was ik er helemaal klaar mee en anderzijds toch die drang om je werk ‘gewoon goed’ te doen. Op mijn eerste rit richting Utrecht CS lukte het niet. Ik kon het nog niet laten om mensen te verzoeken aan het raam te gaan zitten in verband met de passeerruimte. Geestelijk kastijdde ik mezelf erna want een week vanaf nu, op 3 juni, mijn eerste werkdag in het nieuwste normaal, moet ik er mentaal klaar voor zijn. Alleen voor het lint. Weg met medeverantwoordelijkheid. Weg cynisme… Comfortably Numb. Na de ‘rust’ lukte het me, zij het met moeite en enkele terugvalletjes. Gewoon lekker naar buiten kijken, genieten van het nog strakke blauw. Misschien iets te fotograferen? Nu kon het nog.

De afzetlinten blijven. Met een verdriedubbeling aan ‘toegestane’ passagiers met minimaal 90% ineffectieve mondkapjes. Het gaat warm worden… broeien. Als de airco aanstaat, kunnen de dakluiken niet open aan terwijl deugdelijke ventilatie best wel een issue is. In stadsbussen kan de airco niet eens uitgezet worden. Koelen èn ventileren gaat dus niet. Hot time, summer in the city.

De anderhalve meter gaat in vele sectoren de norm worden met de versoepelingen. Mooi dat de horeca weer voorzichtig gaat openen, dat de scholen weer gaan draaien, cultuur weer op een kiertje, enz. De vraag is alleen welke sector die kleine bewegingen op gaat vangen. Ik geef u een hint: het heeft rubberen wielen want in ‘de wijk’ liggen geen rails. Je voelt de jeuk gewoon. Op straat, in de supermarkt en op de weg. Voor rood, in de eerste versnelling. Koppeling ingetrapt en luid gas gevend, ongeduldig wachtend op het verlossende groen. Terug naar de ratrace waar we ons zo ‘gelukkig’ bij voelden. Men is het zat, met name de jeugd. 

Het beviel me prima om aan mezelf te denken en ‘het volk’ zelf te laten beslissen

Ik ook. Die achterdeur van de bus ben ik zat. Het communiceren via een spiegel ook en vooral de smetvrees die ik buitenshuis ontwikkeld heb. Deurkrukken, koffieautomaten, kranen, zeephouders, enz… 

Zaterdag de 30ste, heb ik tweemaal bus vol (ruim vol) doorgegeven tussen Nieuwegein en Utrecht CS. Ik liet ze allemaal instappen. Orders van de thuisarts. Het beviel me prima om aan mezelf te denken en ‘het volk’ zelf te laten beslissen. Aan het gangpad zitten? Geen probleem joh. Al gaan ze hutje mutje bij elkaar op schoot zitten… ik vind het allemaal best nu. Niemand bleef buiten staan, niemand verliet de bus. Ik dacht er het mijne van maar uiteindelijk ben ik maar een ‘pion’.   

Zeventig zondagen geleden stond ik mee te klappen voor de zorg met meerdere buren, met een licht bibberende kin. Het was emotionerend. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Nu nog… maar de schuit schommelt. Rutte aan bakboord en Van Dissel, waarschijnlijk onder economische druk met twijfels, aan stuurboord… Lastig te filteren allemaal. Zoveel informatie en desinformatie en dan ook nog komende hitte, droogte, dreigend watertekort, de eikenprocessierups en Mr. Jingles. Je zet muziek op om het te ontvluchten en dan begint het distilleren van alle info. 

Ik observeer slechts en inmiddels klappend voor mezelf, heb ik het gevoel dat ik eigenlijk een proefkonijn ben. Waar vorige week het nieuws vol van was, arbeidsvee in de vleesindustrie, (strak aangepakt door Jasper van Dijk, een Utrechter waar we trots op mogen zijn) gaat nu zo’n beetje legaal worden in de bus. Met een doekje voor het hoesten. Ach… misschien levert het een leuke groepsfoto op in een volle bus. Smile!

Good night & good luck! 

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)

     

Auteur Redactie
Auteur

Redactie

Laat uw reactie achter

Reactie

1 reactie

  • Frank Bosch schreef:

    Lijkt mij een ellende om in deze tijd lekker te werken op de bus. Toch zijn diversen genoemde zaken heel duidelijk. Gebeurde 25 jaar geleden ook. Iedereen sterkte in het ov.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *