Busblog: Is it safe? Van Dissel zegt van wel… met reserve… 

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Is it safe? Ik huiver als ik die vraag hoor en zie de scene uit Marathon Man voor me. Zondag bewust niet naar de AH gegaan. Zaterdag was het me al te drukjes met asociale studenten en soms ook op het oog heel normale mensen, die al een tijdje steeds minder afstand nemen met de dalende cijfers vanuit De Bilt. Dat naast een toenemend aantal ‘experts’ zoals Maurice de Hond. Iedereen is viroloog. Ga lekker op vakantie naar Zweden, zou ik zeggen. Alles is er open en het is er fantastisch! 

Maandag zag ik vermoeide en verontruste blikken bij vakkenvullers en zelfs een chagrijnige Sri. Ik ken haar al dertien jaar en heb haar niet eerder chagrijnig gezien.

‘Mensen worden laks, vooral de jeugd!’

‘Ik weet het Sri.’

Een heilige zoals zij met kinderen vanaf de wieg en klanten omgaat, altijd vrolijk. Ook achter een ‘spatscherm’.

Maar hoe zal dat gaan in de bus, waar sinds 13 maart jl. nog geen enkele richtlijn is voor de passagier?

Ik hoop daar vanaf 1 juni ook achter te zitten, zonder mondkapje. Het liefst met een geleidelijkere opschaling. Van 10 naar 35 passagiers, van de ene op de andere dag, met 90 tot 95% ineffectieve mondkapjes is m.i. een behoorlijk grote stap. Een rijdend carnavalstentje voor mijn gevoel. Is it safe? Van Dissel zegt van wel… met reserve… 

Ja, ik maak me zorgen en ben op mijn hoede voor een tweede golf. Better safe than sorry. De NS geeft een goed voorbeeld. Ze plaatsen groene stickers waar mensen kunnen zitten. Fijn. Maar hoe zal dat gaan in de bus, waar sinds 13 maart jl. nog geen enkele richtlijn is voor de passagier? Op de infoschermen is wel informatie maar waar kijkt iedereen naar? Juistum… naar beneden… naar het eigen scherm. That’s the way it is.  Het FNV is een beetje boos, begrijp ik op dinsdag. In het protocol staat dat werkinstructies voor elke functie binnen het OV, samen met de vakbonden moeten worden opgesteld. De bonden worden echter pas op 27 mei uitgenodigd door de werkgevers… 

Woensdag begon de werkdag met een gouden randje. Mijn zoontje wilde dolgraag in een elektrieke bus meerijden en vandaag was de grote dag. Ook voor mij. Goed begeleid vertrok ik vanaf Utrecht, voor het eerst met mensen voor het afzetlint, mijn gezin. Naar Nieuwegein Stadscentrum om daar m’n eerste echte rit te beginnen. Het was effe wennen en m’n zoontje hield alles gefascineerd bij.

‘Je rijdt nu -10 papa! 

‘Dat is de stroommeter Ian, ik heb het ‘gas’ los gelaten en krijg nu stroom terug omdat deze bus slim is.’

‘Da’s bijzonder zeg!’

 ‘Ja hè… en ook nog beter voor het milieu.’ Niet helemaal waar maar hij is nog iets te jong om over kinderarbeid in Congo te horen.

‘Ooohh… dan is het goed…. wat is dat grijze ding naast je stuur, papa?’

 ‘Dat is voor frisse lucht, net als in onze auto.’

De dag bleef fijn nadat ik Domien en Ian had afgezet op Rijnsweerd-Noord, waar ze overstapten op lijn 28 richting centrum. Ian’s geluk verdubbelde want hij had ook nog nooit in een dubbelgelede bus meegereden. Achterin nog wel zodat hij kon de chauffeur kon zien in de bochten. Zelf vond ik het een verademing om op een bus van de toekomst te rijden en kreeg ook enthousiaste passagiers aan boord. Alle 13 goed. Keurig ingecheckt en veelal groetend. Optimistisch begon ik aan de volgende zondag. Eerste helft de 34 en na de rust de 73. De 34 was easy peasy. Zeven passagiers over vier ritten. Op m’n gemakkie kunnen rijden in een fijne standaard bus en had zelfs tijd over bij het Prinses Máxima Centrum om een bakkie te pakken en een peukie te roken.

Na de pauze sloeg mijn goede humeur snel om in een gelede bus uut Greuning. Zonnescherm links defect. Ik pakte ducttape uit m’n eigen auto want hoe ‘ruig’ ik er ook uitzie… zo gevoelig is mijn huid voor de zon. Ik plakte het zonnescherm vast aan het raam. Het werkte! Twee minuten lang want de tape bleef niet plakken aan het scherm. Even doorgeven aan de ‘reisregie’. Oeps… microfoon kaduuk, slingerend  en bonkend tussen ruiten en dashboard gelijk de penis van een olifant, qua vorm en grootte. Ook deze plakte ik vast aan het raam en dat hield gelukkig wel.

Gelukkig zou het niet ‘zo warm worden’ met 28gr. De airco deed het in ieder geval…  in den beginne voordat het na een uurtje lauwe lucht werd. Nog maar vier uurtjes heen en weer naar Maarssen Mike… 

Gelukkig vervoerde ik bijna allemaal essentiële werkers dus dat maakte weer iets goed… ze waren zo moe dat ze nog even de stad in moesten na ‘het werk’ om vervolgens met tasjes van Rituals, Zara, MacDonalds en dergelijke, naar huis te gaan. Begrijpelijk, zeer cruciaal. 

Slechts één zwartrijder die na enig gestuntel met de briljante tekst kwam: 

‘Eeehh… hij zegt: QR-code niet herkend…’ (hij?)

Zonder te kijken maakte ik een wegwerpgebaar. Ik wilde het al niet meer weten want ik reed al voor lul met het zonnescherm in mijn linkerhand om te voorkomen dat mijn linkeroor zou gaan gloeien. ‘Ondersteund’ door een ‘omroeper’ die in de war was.  Prrieh… ggghh… Jah… Jahnnnnnn… Janskerhof. In het begin kon ik er nog meesmuilend  om lachen maar na een half uur dacht ik: ‘Wat een baggerbus!’ 

Niet getreurd want ’s avonds het slot van La Trêve 2. Bloedstollend en grimmig spannend, wie is de dader?! Dikke, vette aanrader.

Als ik op dit moment een cruciale werker zou zijn, dan zou ik twijfelen om met de bus naar m’n werk te gaan

Is it safe? Met die repeterende vraag reed ik naar Zeist, vrijdag al weer. Lekkere koele wind en soms regen…  heerlijk! Een estafettedienst met vier bussen. Twee ervan bleken gesmeerd met kruipolie want ik kreeg het gevoel dat ik net als Fred Flintstone, mee moest trappen voor een beetje vaart. Bussen van het verleden. Voor etenstijd was het funshoppen geblazen. Zeist, Utrecht en Nieuwegein leken vanuit de bus bijna weer op een oud-normale vrijdag. Broeva Haro? Nee… als ik op dit moment een cruciale werker zou zijn, dan zou ik twijfelen om met de bus naar m’n werk te gaan. Aan de houding en ogen te zien van genoeg mensen, hebben die al hun twijfels. Ondanks dat ruim 95% keurig incheckt, zijn er toch al zeventig zondagen lang, aso’s van allerlei pluimage die een spelletje met je spelen achter dat fucking lint zoals op Neude vandaag. Met Lisette aan boord vanaf CS. Een bekende beroepspassagier die haar Akita, Toet, naar de andere kant van de regenboog had moeten sturen. Vreemd om haar zonder deze lieve hond te zien. Ze kwam bij het lint staan voor een praatje… zeer welkom. Op Neude:

‘U mag inchecken hoor mevrouw.’ 

 ‘Ooohh… ehm… ja…’Kaart 1: Piebeliep! Gefrommel… kaart 2: Piebeliep! ‘Ehm… ik kan zeker geen kaartje kopen?’ Inmiddels twee bussen achter me op Neude…

‘Dat heeft u helemaal goed maar u kunt hier naar de Appie gaan om op te waarderen of met een tikkie betalen.’ 

Moeilijk… moeilijk. Lisette probeerde haar nog uit te leggen hoe die QR-code werkte. Tevergeefs. 

‘U kunt hier makkelijk opwaarderen in deze buurt. Over een kwartier komt er weer een 74.’

‘Ja maar… ehm… zonsondergang…’ Het kwartje viel. 

‘Gaat u maar lekker zitten in deze periode van bezinning’, had ik willen zeggen, of: ‘de zon gaat over een kwartier ook nog wel onder’… maar hield wijselijk m’n mond. 

Lisette begreep hoe ik me voelde, een blik in de spiegel was genoeg en dat was prettig. Met haar kletste ik gezellig en ook serieus verder tot het eindpunt, een mooie zonsondergang tegemoet in Zeist. De balans kwam terug en ik stapte weliswaar niet boos maar wel teleurgesteld in mijn auto richting Utrecht. Ik pepte me op, lekker hard, met een oudje van Santana: Hold On.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)