Busblog: And now… for something ehh

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Waarom raakt mijn vertrouwen toch op in het gezag? Niet zo heel erg vreemd als ik een rondje in de buurt loop of naar Nieuwsuur kijk. De Lange Nieuwstraat is een puinhoop en ‘de buurt’ weet absoluut niet waar het aan toe is. Afspraken worden niet nageleefd want men zou pas aan fase 3 van de geldverslindende herinrichting beginnen als fase 2 klaar zou zijn… maar fase 2 loopt uit. Dan zou je toch verwachten dat men eerst die fase 2 af maakt? Toch?! Nee… haal maar extra parkeerplaatsen weg, zodat je met minder man fase 2 afmaakt.

De gemeente heeft het voor het zeggen en daarmee is de kous af. De brave burger heeft het maar te slikken. Inspraakavonden? Hahahaaaah! Lachen joh. De plannen zijn al gemaakt.

‘Eenmaal trek je de conclusie… Inspraak is een illusie. Inspraak is een droom… een wassen neus, met een dun laagje chroom.’

Morgen weer aan de slag en kijken wat er in de maatschappij veranderd is na de decadente, geplande ‘blunder’ van Grapperhaus en consorten. De BOA’s hebben het er niet makkelijk door… Ze haalden wel zonder enige moeite een boefje uit m’n bus. Bij Station Leidsche Rijn kreeg ik voor het eerst sinds de crisis een ‘statische controle’ door vijf BOA’s. Ik was verrast want Mr. Blackdriver was aan m’n aandacht ontglipt. Een eenvoudig foefje voor een boefje. Met drie of vier man tegelijk binnen komen en heel snel achter elkaar inchecken… je houdt het niet bij als chauffeur.

Het toverde een brede grijns op m’n bakkes en dacht: ‘Je moest es weten wat ik mis’

Wat ik wel bijhoud is wie me wel of niet teruggroet. Er kwam een groepje studenten binnen richting de Uithof. Ze kletsten gezellig en één had een opgerold kleed. Ik riep duidelijk ‘Goedemiddag!’ … maar niemand reageerde. Tegenwoordig is dat niet ongebruikelijk maar ik kon het gewoon effe niet hebben. Deur dicht en de kick-down van de Ebusco maar es testen… en helaas vergeten te checken of ze al zaten, foei… Ik deed het bescheiden, hoorde licht gestommel maar het was genoeg voor een reactie: ‘Zo… wat heb ik dit gemist zeg.’ Het toverde een brede grijns op m’n bakkes en dacht: ‘Je moest es weten wat ik mis’.

In Maarssen kwam ik m’n ‘favoriete’ junk weer tegen. Hij had een ‘mondkapje’ onder z’n kin hangen die er uit zag of hij er drie weken zijn neus mee had gesnoten. Hij herkende me en stapte in. Mondkapje onder z’n neus en liep zonder in te checken door…

‘Meneer, wilt u even inchecken?’

‘Hij doet het niet.’

‘Probeert u het toch nog maar eens, met mondkapje graag.’ Geen piepje… ik richtte me tot de overige passagiers en vroeg of zij problemen hadden met inchecken. Nee… maar dat had ik al gehoord. El junko voelde de druk en hield nu zijn OV-kaart echt voor de lezer… PIEBELIEP. Geen saldo… Ik opende de achterdeur en hij begreep de hint.

‘Fijne dag nog!’ Ik bleef gretig op nieuwe opties tikken op de boordcomputer.

Zelf had ik wat opties toegevoegd maar ik betwijfel of deze het halen.

Het vertrouwen in mijn gemeente is tot het vriespunt gedaald. In die van deze regering ook

Het was zeker drukker geworden. Mooi! Goed voor de bus-iness. Was ik blij om. Nu maar wachten op een lange regenperiode… kijken wie er dan nog wil fietsen. Minder blij was ik om twee rondjes kris kras door mijn wijk te rijden om een parkeerplek te vinden. Het vertrouwen in mijn gemeente is tot het vriespunt gedaald. In die van deze regering ook.

Ferd had de eer aan zichzelf moeten houden maar nee. Het werd ouderwetsch koehandel om aftreden te voorkomen. Versoepeling van de regels omdat de baas van de regels zich niet aan zijn eigen regels kon houden. Jezus… wat een diep triest toneelstuk. Een krokodilletraantje als extra overtuigend element. MS-Teams heeft volgens mij overuren gedraaid tussen sommige loges.

Donderdag regende het. Letterlijk en figuurlijk. Rustig naar Zeist busstation gereden, alle systemen groen. Op één na, bleek bij de eerste passagier. Het hele betaalsysteem lag eruit. Een andere bus was niet mogelijk want ik was nummer 36 met deze melding. Weer es wat anders en verwachtte veel blije, dankbare mensen. Veel werden het er… maar blij waren er weinig.

‘Hij doet het niet.’ Hij?

‘Er staat buiten dienst.’ Scherp…

‘Wat nou?’ Pfff…

Ieder in zijn eigen bubbeltje. Soms kwamen er ruim acht man tegelijk binnen en tegen de eerste radelozen, riep ik al duidelijk hoorbaar dat het buiten dienst was.

‘Ga lekker zitten. Rondje van de zaak.’

En iedereen die volgt houdt wezenloos de kaart voor de lezer… oohh… misschien die andere. Doet het ook niet. Bèhèèhhh. Daar was ook nog een ‘lone wolf’. Op Oorsprongpark stapte hij in, in ‘t Frans schreeuwend in zijn slimfoon, zonder mondkapje op. Ik draaide me om en riep:

‘Monsieur!’ Ik gebaarde een mondkapje voor te doen. ‘Votre masque monsieur!’

‘Wat!?’ Nederlands… okay. Alleen maar makkelijker.

‘Mondkapje opdoen alstublieft, de reis is gratis… ga lekker zitten en schreeuw alstublieft wat zachter tijdens het bellen.’

Ik kon niet zien of hij een mondkapje voordeed. De Ebusco is een fijne bus maar via de lage binnenspiegel zie je niet veel meer dan de hoge, voorste stoelen en de afzetlinten. Monsieur bleef koest gelukkig…

Hij stapte uit met een kreet: ‘Dit is corruptie!’ 

Totdat hij uitstapte. Hij begon te tieren toen hij niet uit kon checken… Ik riep:

‘Meneer, als u niet in kon checken, kunt u ook niet uitchecken… deze reis was gratis. Pour tout!’ Hij begreep er niks van. Hij stapte uit met een kreet: ‘Dit is corruptie!’  Verbaasd bleef ik achter. Samen met enkele andere passagiers die in lachen uitbarstten. Werd het toch nog even gezellig. Ook fijn dat ik eindelijk het goede knopje vond om de luchtvering in mijn stoel te dempen. Bijna de hele dag al als een soort rijdende wipkip gereden en dat stond eigenlijk wel symbool voor deze dag. Rustige ritten en drukke ritten met tweemaal een melding ‘volle bus’ waarin mensen al ouderwets moesten staan want we weigeren geen passagiers.

Vrijdag werd echt weer es wat anders. Sinds lange tijd de 74. Van Zeist naar Vianen via Nieuwegein en een intermezzo met de 31 naar IJsselstein. In Zeist-West stapte er een jongeman in die de QR scande en ik vroeg hem een betaalbewijs te laten zien en zijn mondkapje op te doen.

‘Joh… laat nou maar gewoon effe zien, dan kunnen we verder, hij doet gewoon z’n werk!’

‘Is goed…’ Bij de volgende halte vroeg ik of het gelukt was.

‘Ja… je ziet toch… heb m’n mondkappie op.’

‘Inderdaad… onder uw neus… en kan ik inmiddels een betaalbewijs zien?’ Meneer was betrapt en blufte.

‘Zet jij je mondkappie maar op en kom maar hier kijken.’

‘Nou nee… als u bij het lint het bewijs laat zien, lijkt me dat voldoende.’ Een jongedame bemoeide zich ermee.

‘Joh… laat nou maar gewoon effe zien, dan kunnen we verder, hij doet gewoon z’n werk!’ Meneertjes eer was gekrenkt, ik zag het aan z’n ogen. Hij werd pissig. De-escalatie was aan de orde. Ik kende het type. Kort lontje met een hekel aan gezag. Ik vroeg nog eenmaal naar z’n betaalbewijs en hij keerde z’n scherm snel om… een zwart scherm… en draaide het even snel weer terug.

‘Laat maar meneer… ik weet genoeg.’ Ik reed verder en smachtte naar een ‘statische controle’. De jongedame bakkeleide nog even wat verder en ik hield het in de smiezen. Zij had het laatste woord: ‘Het is gewoon asociaal gedrag!’ Twee haltes verder stapte een jongeman in en scande eveneens de QR-code. Hem vroeg ik hetzelfde en hij kwam zonder problemen naar voren en liet me het betaalbewijs zien. Duidelijk hoorbaar voor alle passagiers, bedankte ik hem.

‘Super! En bedankt voor de medewerking! Fijne dag!’

‘Jij ook, werk ze!’ Iemand anders dook diep weg… en ik besloot om niet meer naar Tikkies te vragen. Het is me de hartkloppingen niet waard. Wacht maar tot die voordeur weer open mag en gaat…

De rest van de dag was, op enkele leuke ontmoetingen na, een beproeving op wat een mens die zich verantwoordelijk wil gedragen, kan verdragen. Volwassen mensen onder elkaar. Onder dezelfde wetten en regels. Er kan hier nog steeds meer wel dan niet. Why fuck it up?! Omdat je als stoere man of vrouw ‘niet kan ademen’? Rrrrrot op! Denk verdomme eens aan een IC-verpleegkundige die dubbele diensten draait. Jullie zijn watjes… en aso-Ferd ook!

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)