Busblog: ‘Mannen in het U-OV… verenigt u! En vrouwen en alles er tussenin… kom op voor ons mannen!’

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Dat busritje op Ameland was jaloersmakend geweest. Door de voordeur naar binnen, prachtig spatscherm wat je amper zag en geen afstandelijke afzetlinten. Geen oranje gevangenis, waarvan sommigen maar niet begrijpen wat het is en betekent om er in te moeten werken.

Ik keek op tegen de komende hitte. De zon en ik zijn geen goede vrienden, ruwe bolster, blanke huid. Ingesmeerd vertrok ik naar Zeist. Vrolijk m’n eerste rit gedaan met een goed gekoelde Ebusco op lijn 34 en op de terugweg won ik het van een Tesla. Deze sneed me af vanaf de verkeerslichten boven de A28 op de Universiteitsweg richting De Bilt. Musk moest en zou niet achter een bus rijden… edoch… ik kreeg het voordeel van de busbaan en trok snel op. Ik haalde em niet in maar ik was snel genoeg bij de lusdetectie. De Tesla kreeg rood en ik prioriteit… en kon het niet laten om m’n tingeltangelpedaal drie keer in te trappen en even te zwaaien toen ik passeerde. Ting, ting, ting!

Op Maarssen NS had ik een korte pauze met de 73.

‘Hééh! Jij bent toch de verhalenverteller?!’

‘Wie wil het weten?’

‘Jan!’

Een goed gesprek volgde over ervaringen van de laatste tijd. Weer verder met een inmiddels warm geworden bus na slechts vijf minuten de motor uit… Gelukkig kon de airco het nog aan en ik mocht eindigen met een retourtje 34. Ebusco dus chilly. Niet slecht voor een eerste dag na een vakantie. Een paar mensen moeten vragen of ze het mondkapje op wilden zetten maar dat was normaal geworden. Jammer dat dit soort dingen gaat wennen. Volwassen mensen op een plicht wijzen… maar saamhorigheid is nu eenmaal ver te zoeken de laatste tijd door foute influencers en valse messiassen. Ik wacht op de volgende demonstratie namens groep ‘Hittewaarheid’. Glad ijs… en dat met deze hitte. Moe maar voldaan reed ik naar huis voor een frisse salade met gerookte zalm en toast. Daarna plat op de bank voor een goede Noorse serie… Aber Bergen. Noors… voelt al lekker fris.

Een korte broek zat er nog steeds niet in. Jammer.

Morgen kan ik m’n nieuwe zomerbroek gaan testen van lichtere, plakzakwerende stof. Een korte broek zat er nog steeds niet in. Jammer. Een mooi, groot bedrijf met zoveel mooie mensen aan boord van allerlei pluimage… maar een korte broek, voor de mannelijke collegae blijft uit den boze. Ik vraag me af waarom met de komende weken in het vooruitzicht. Men vindt het ‘geen pas geven’. Anno 2020. De mannen bij het U-OV mogen nog steeds geen korte broek dragen, geen briesje langs hun blote kuiten voelen. Is dat discriminatie? Ik vind van wel. Dames mogen een rok of broek dragen. Dus ik zeg: ‘Mannen in het U-OV… verenigt u! En vrouwen en alles er tussenin… kom op voor ons mannen!’

De broek zat lekker maar ik kon helaas niet testen of de stof inderdaad beter was. De elektrische bus die ik meekreeg, was gewoon te goed gekoeld. Sapperloot! Daardoor wel de helft van het plezier van dit werk met dit soort dagen… een fatsoenlijk gekoelde bus. Je kunt nog zo’n topchauffeur zijn maar zelfs Mark Rutte zou niet adequaat kunnen reageren op vragen van passagiers waarom ze moeten betalen om in een sauna te stappen… en dan ook nog een mondkapje moeten (ver)dragen.

Hij keek eventjes om toen ik hem al tingeletangelend passeerde maar daarna werd hij weer teruggezogen. Arm kind

De andere helft is onvoorspelbaar met hittegolven. Iets met hersenen die te warm worden. Hallucineer je nou of zie je echt dat een jonge vader met zijn rechterhand een kinderwagen duwt en met zijn linkerhand, al append door rood loopt terwijl ik de hoek om kom rijden? Mijn hoofd was koel dus het lag niet aan mij. 

Ting! Geen reactie… ik moest afremmen zodat ik hem en zijn kind niet zou scheppen als een bolletje pistache-ijs. Hij sukkelde rustig door. In z’n slimfoon gezogen… vast checkend waar hij luiers kon kopen… 

Ting! Ting! Hij keek eventjes om toen ik hem al tingeletangelend passeerde maar daarna werd hij weer teruggezogen. Arm kind.

De nog hetere dag erop begon aanvankelijk relaxt. Rustig naar m’n auto gelopen die ik de dag ervoor op de Nieuwegracht had gezet in de schaduw van de bomen. Besturen is vooruit zien… vaak. De auto was heerlijk koel en terwijl ik een shaggie zat te draaien voor een rood verkeerslicht, schalde Eruption van Eddie en Alex Van Halen uit m’n slimfoon. Uit de linker broekzak van mijn nieuwe pantalon griste ik m’n foon om te kijken wie er belde… 088-nummer… en drukte het weg want ik was aan het deelnemen in het verkeer. Hetzelfde nummer belde een minuut later weer. Daarna werd het even stil maar enkele minuten later een onbekend 06-nummer. Godverdegodver… normaal word ik zelden tot nooit gebeld. Eenmaal in Zeist belde ik het 06-nummer terug. Het was Esther van vestiging Zeist waar ik net had geparkeerd. Waar ik was? Op vriendelijke toon.

‘Huh? Nou eh… net hier… in Zeist.’

‘Je had hier al om 09:38 moeten zijn.’ Oeps… inmiddels was het 09:56… 

Ik had me niet verslapen maar ik was ervan uit gegaan dat ik dezelfde vrijdagdienst zou krijgen als de weken hiervoor, die om 10:06 begint. Normaal check ik m’n diensten maar deze week had ik dat toevallig niet gedaan. Mijn fout! Na mijn excuses te hebben aangeboden, snel een bakkie pleur gepakt voor onderweg en rechtstreeks naar CS om daar op schema te komen. Halve rit vervallen. Klote. Niet eerder gebeurd.

Hoe lang nog voordat ik om een handtekening gevraagd wordt?

Gelukkig was ik op tijd in Maarssen en had tijd voor een tweede bakkie en een shaggie in de schaduw. De bus was koel genoeg maar ik moest em in Zeist weer afstaan. Ik eraf en een half uur pauze en een collega erop… 

‘Michael… van die verhaaltjes in De Nuk… toch?!’

‘Ehh… ja… wie wil het weten?’

‘René.’

Hoe lang nog voordat ik om een handtekening gevraagd wordt? Vrolijk liep ik naar de Jumbo door de snikhete zon, om daar even verkoeling te zoeken en rustig te kijken wat ik niet nodig had want op het busstation was er niet veel schaduw. Hierna werd het leerzaam. Ik nam een bus over die wel koel was bij de chauffeur maar nauwelijks bij de passagiers. Niet tof als passagier als je dan ook nog es een chauffeur treft die de regels probeert na te leven. 

‘Meneer, wilt u het mondkapje ook over uw neus doen?’

‘Maar man… het is takkewarm. En jij draagt er niet eens één, jij verspreidt het!’

‘Klopt… ik heb het ook warm… maar ik zit twee meter voor u, daar is dat oranje lint voor. U mag er trouwens zo uit en ik moet dan nog een paar uur verder.’ Stilte…

Mijn airco kon het de laatste drie uur niet meer bolwerken ondanks de herrie die het produceerde. Alleen bij m’n voeten was nog wat koele lucht maar ik voelde er niks van door de protocollaire pantalon en dichte schoenen. Ik deed m’n veters los en voelde ietsies verkoeling. Dan de schoenen maar uit en broekspijpen omhoog en reed zo verder. 

Eureka! Dit hielp! Koude lucht verkoelde het bloed dat terugstroomde naar boven en ik voelde die lucht m’n scheen,- en kuithaartjes verwennen als helmgras wat een zeebriesje vangt op een duin. Waarom mag dit toch niet? Ik vroeg het me af, onderweg naar 35 minuten pauze waarbij ik in zze heat of zze day, mijn motor uit moest zetten op een schaduwloos station. Toen ik Ulvi zag, de vrolijke, hardwerkende schoonmaker, dacht ik aan de markten in Turkije. Overdekt met grote doeken om schaduw en verkoeling te creëren. Ideetje voor het U-OV? 

Na een kort praatje met Ulvi, reed ik door naar een halte in de buurt onder een viaduct om de motor en dus de airco te laten draaien. Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Hou je poten koud, dan krijg je het niet benauwd.

En dan lees je op maandag 10 augustus bij de NOS (nadat ik op 26 mei al schreef over gewenste spatschermen) dat men bij OVNL, na veel wijsheid en vooral 20% zwartrijders, besloten heeft om ‘kuchschermen’ te gaan plaatsen zodat iedereen binnenkort, uiterlijk begin oktober, weer voor in moet stappen. Besturen is ehm… Broeva Haro!

Good night & good luck!

Michael Hermanus  Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)