Busblog: kappie op, kappie af

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Is het een kwestie van dat, of wanneer het gebeurt? De keer dat je de verkeerde aanspreekt of verkeerd aanspreekt, op zijn of haar gedrag. Wellicht ben ik te duidelijk maar mijn woorden zijn altijd netjes. Meneer/mevrouw, wilt u alstublieft een mondkapje opzetten, ook over de neus alstublieft? Ondanks dat het overgrote deel, de plicht keurig naleeft, had ik op donderdag dag twee gevallen waardoor de adrenaline door m’n lijf gierde. Volwassen ‘heren’ die je humeur drastisch laten omslaan.

El Junko uit Maarssen beet het spits af. Eerst moeilijk met inchecken en uiteindelijk na aandringen en stil blijven staan, kwam de bevrijdende piep. Ik was hem al zat en zeker nadat hij eenmaal zittend, z’n kappie onder z’n kin trok. Mijn stem moest 16 meter overbruggen, tot drie keer toe binnen 15 minuten. Bij de vierde keer stond ik op terwijl ik de derde deur al had geopend.

‘Meneer, ik ben het zat. U mag buiten op de volgende bus gaan wachten!’

‘Meneer’ zette ineens z’n kappie weer goed op en wees er nadrukkelijk naar. Hij was niet van plan op te staan en bleef half onder de invloed van weet ik wat zitten. Ik was het spuugzat maar wilde er verder geen scene van maken… dat was het al… reed verder en hij hield z’n kappie op. Helaas kon ik het knopje voor de derde deur niet vinden toen hij eruit wilde en liet hem naar voren lopen terwijl ik hem woest aankeek via de spiegel. Hij vergat uit te checken, mooi, € 4,00 voor U-OV extra!

Morrend deed hij het maar hij speelde kat-en-muis. Ik was het zat

Nummer twee op CS kwam over als een keurig geklede jonge man die zonder gêne, kaploos naar achteren liep. Ik stond al om de benen te strekken en vroeg hem duidelijk doch beleefd een mondkapje op te zetten, wat hij leek te doen. Eenmaal terug de bus in, had de ‘man’ hem onder de kin gedaan. Nogmaals hetzelfde verzocht waarop hij het kapje onder z’n neus trok dus verzocht ik hem met inmiddels verhoogde hartslag, het boven de neus te dragen en hij leek er gehoor aan te geven. Drie haltes later, weer onder z’n neus dus nu iets minder vriendelijk verzocht, over 16 meter, om het kapje toch goed te dragen. Morrend deed hij het maar hij speelde kat-en-muis. Ik was het zat. Hij niet. Hij provoceerde door zichtbaar in mijn spiegel te blijven zitten. Kappie af… kappie op…

Meneertje ‘engel’ moest laten zien dat hij het onzin vond en schijt aan mij en de overige passagiers had. Ik trachtte hem te negeren wat met moeite lukte. Bij het eindpunt stapte hij uit en liep langs de voorkant en ik liet hem mijn sarcastischte duimen zien. Grote jongen joh! Hij lachte me middenin m’n bek uit dus ik nam het laatste non-verbale woord en liet hem twee vingers in m’n strot zien met een braakbeweging erbij terwijl ik wegreed. Kinderachtig gedoe eigenlijk maar dat is wat het werk af en toe met je doet in crisistijd. Dat je je gaat verlagen tot het niveau van sommige asocialen. Ik kwam er in ieder geval doodmoe door thuis en kon het maar moeilijk loslaten. Het begint te vreten…

Vrijdag werd niet veel beter. Erg rustig begonnen maar toen ik begin van de middag van Nieuwegein naar Utrecht moest met de 74, werd het druk, mij te druk. Te danken aan de provincie Utrecht. De rails liggen er. De nieuwe tram kan rijden. Uitvoerig getest. Geen praktische problemen… maar nee… iets met verkeerde vergunningen waardoor er maandenlang géén trams ‘mogen’ rijden. Gevolg… u raadt het al… wat in 75 meter tram kan reizen, pakt nu de bus… best een klus. ‘Sorry, bus vol’ kwam op mijn bus te staan. Op de voor,- en zijkant.

De volgende dag heerlijk uitgeslapen en lekker gekeuteld met mijn zoon. Ik fijn geschreven, hij een mooie parkiet getekend met een kroontjespen en inkt aan dezelfde tafel. Een fijne, vrije dag met de beste gyros van Utrecht op het avondmenu. Daar hoef je echt niet voor naar Griekenland Willy! Troost je… al je onderdanen zouden graag met je mee zijn gegaan. Je staat wellicht boven de wet door een wetje uit een ver verleden maar geloof me… als je je vinger per ongeluk snijdt aan een vliegticket, is je bloed even rood als dat van je onderdanen. Gedraag je… alsjeblieft?!

Ook op de Uithof geen volk op een enkele dolende student na. Het nieuws begon eindelijk in te dalen, leek het

Zondag werd een echte zondag van vroeger, zoals ik ze herinner, eind jaren zeventig. Weinig volk op straat en op de weg. Ook op de Uithof geen volk op een enkele dolende student na. Het nieuws begon eindelijk in te dalen, leek het althans. Het was een momentopname op een doorgaans al rustige lijn tijdens deze crisis. In tegenstelling tot bijvoorbeeld lijn 74. Zeker nu de tram niet reed en dus voorlopig ook niet gaat rijden.

Zat muziek bij me, waaronder nog steeds veel Van Halen. Lekkere vrolijke hardrock tijdens de acht ritten tussen Westraven en Amersfoort. Ik mocht wel geteld elf passagiers over de hele dag tellen waarvan één de verkeerde had gepakt. Het is herfstvakantie… okay… maar ook richting Amersfoort was het erg rustig. Geen dagjesmensen. Ondertussen zag ik foto’s van geplaatste kuchschermen voorbij komen wat me niet gerust stelde om een eufemisme te gebruiken. Ze zijn nogal aan de korte kant en waarschijnlijk op last van de RDW omdat ‘de chauffeur’ niet door twee ruiten naar zijn spiegel mag kijken. Iets met Escher…

Ik verkies veiligheid boven werkvreugde

Reacties van vele collega’s en mijzelve, waren niet bijster positief met betrekking tot onze veiligheid. Maar het is nog niet zover. Pas als ze allemaal zijn voorzien van kuchschermen, gaan de afzetlinten weg. In de tussentijd hoop ik dat het voor elkaar komt met de schouders eronder. Het zou fijn zijn als we ons veilig kunnen blijven voelen in deze nare tijden. Een beetje normaal het werk weer kunnen doen, is ook prettig maar ik verkies veiligheid boven werkvreugde. Ik kan wel met een mondkapje op gaan zitten maar dat beschermt mij niet tegen u, u wel tegen mij.

Maar genoeg gepiekerd… morgen een leuk begin van de dag als mijn zoontje meegaat met z’n vadert. Lekker rustig, net na de ochtendspits, met lijn 34 in zijn favoriete, elektrieke bus. Mijn vrouw pikt hem dan onderweg weer op en gaat dan weer naar huis met mijn favoriete busspotter die altijd vrolijk naar chauffeurs zwaait… helaas pikken sommige collega’s dat niet op en blijven stoïcijns voor zich uit kijken. Let es op zou ik zeggen. Mij maakt het altijd vrolijk, ook in deze bizarre tijden, als een kind naar je zwaait.

Good night & good luck.

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)