Busblog: “Het hek is van De Dam want het virus houdt van alle rassen”

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

1 juni 2020 was een bijzondere dag. Het gonsde. Er mocht weer geademd worden. Op straat was het voelbaar en hoorbaar. Het maandelijkse alarm zou niet afgaan vandaag maar in het Museumkwartier hoorde ik om 12:00 toch nog een korte inzet. Iemand had op het knoppie gedrukt en na twee seconden gedacht hebben… fuck! Of was het een verkapt startschot voor de horeca?

Good vibrations all over. In Casa Schuurmans niet anders. Lekker stukje gefietst en daarna nog even naar de Oudegracht want Ian moest en zou vissen. Doen we dat toch.

Dan zie je des avonds foto’s uit de hoofdstad. Ik dacht eerst: fake news! Foto’s van vorig jaar waarschijnlijk maar helaas… waaronder een foto van burgemeester Halsema, in een vrij drukke setting, met 1873 op een button, omringd door protestanten met mondkapje… behalve? Gelukkig kan ze goed op haar tanden bijten. Dat was mijn primaire reactie althans. Ik kan me heel goed voorstellen dat Rutte zijn pas geknipte haren wel uit z’n kop kon trekken toen hij de beelden zag.

Naast overvolle treinen richting het brandende zand en het feit dat mensen massaal schijt hadden aan onze grote, gezamenlijke vijand, bevreemdde me na drie intensieve maanden waar mensen in de zorg zich uit de naad hebben gewerkt en daardoor ook veelvuldig besmet zijn geraakt, zoals een vriendin van ons die in de geriatrie werkt. Zelf heb ik als chauffeur ook de nodige grijze haren gekregen sinds 13 maart en ik voelde me bedonderd! Het hek is van De Dam want het virus houdt van alle rassen. Halsema werd in de kou gezet door Grapperhaus, bepaald niet chique, maar Femke had m.i. ook ballen kunnen tonen en,  zonder Ferd, erger kunnen voorkomen. Hoe goed het doel ook moge zijn. 

De ene agenda opent zijn andere

Ik kreeg kippenvel toen ik Akwasi, nogal contraproductief zag preken… dat hij ‘ Motherfucking Zwarte Piet die straks naar zijn hoerenmoeder zou gaan, wel even tegen zijn gezicht gaat trappen in november’. De ene agenda opent zijn andere. Later kwam ik al zappend in het begin van ‘I Am Not Your Negro’ terecht en keek geboeid tot het einde. Wat zou het goed zijn als dit, onder andere, kijkplicht werd voor brugklassers. Effectiever dan massaal De Dam op gaan in dit nieuwste tijdperk waardoor de boodschap achterwege blijft. ‘All in the Family’ lijkt me ook nuttig om te herhalen… over and over. Voor nu: lekker slapen en morgen gezond weer op voor m’n eerste werkdag in het Nieuwste Normaal. Met mondkapjes in m’n tas voor de zekerheid. 

Wat een rust in de bus! Lijn 34 weliswaar die niet langs winkeltjes komt maar toch. Met een gloedjenieuwe Ebusco met net 800 km op de teller, onder mijn derrière. De airco kon aan…  mèt een dakluik open. Jammer dat er nog maar vijf actief zijn maar dat gaat snel veranderen. 

M’n eerste klant. Lang haar, baard, vriendelijke ogen en met een hip mondkapje. Hij zag mijn baard en staart (ons kent ons), groette vriendelijk en checkte keurig in. Er kwam niemand bij en in Zeist moest hij er uit. Ik had tijd over en vroeg hem naar zijn ervaringen in deze nieuwe bus.

‘Helemaal top man. Koel, stil, ventilatie okay!’ We wensten elkaar een fijne dag en dat bleef het… bijna… 

Hij kneep te hard in zijn voorrem waardoor de achterkant van z’n fiets omhoog vloog

Na de rust, lijn 73 met een gelede bus. Ik kreeg ruim op tijd ‘wit’ bij de kruising met het Thomas à Kempisplantsoen, na Douwe Egberts richting CS. Gevaarlijke kruising en ik reed met fluwelen voet tussen rem,- en gaspedaal, met ongeveer 25 km/u door. 

Het ging snel. In mijn ooghoek zag ik een fietser die nog net even voor mijn bus te probeerde te crossen op z’n hippe, snelle fiets. Ik kon het niet voorremmen. Hij ook niet. Hij kneep te hard in zijn voorrem waardoor de achterkant van z’n fiets omhoog vloog. Zo knalde hij met zijn fiets verticaal, tegen de ruit boven het voorwiel. Ik keek om en zag hoe zijn wangen, neus en lippen zich uitspreidden tegen het glas. Ik zette m’n bus stil en stapte uit. Hij stond er beduusd bij maar leek verder okay.

‘Man… ben je in orde?!’ Vousvoyeren leek me overdreven in dit geval.

‘Ja… volgens mij wel, excuses, echt! Ik zat helemaal fout!’

‘Dat is zonder meer waar.’

‘Was echt niet eh… excuses!’

‘Joh, ik ben al lang blij dat je in orde bent.’ Z’n zadel niet in ieder geval. Die stond haaks op de stang… dat moeten z’n ballen niet fijn gevonden hebben.        

‘Dank je.’

‘Kijk voortaan beter uit. Niet voor mij, maar voor jezelf… en eh… toch ook voor mij.’

‘Jaah… zal ik doen.’

‘Zeker weten dat het goed gaat?’

‘Ja… nogmaals, excuses.’

‘Jezus man. Ik heb de rest van de dag in ieder geval geen koffie meer nodig… en jij ook niet volgens mij! Het ga je goed.’

‘Ja, jou ook, bedankt man.’ 

De bus had op het eerste gezicht geen schade behalve wat afneembare rubberresten van de handvatten van het stuur van de haastige fietser. Zonder er verder bij na te denken, liet ik het erbij en vroeg niet naar zijn gegevens. Hij wist dat hij fout zat, water onder de brug. Een uur later kwam ik in een file terecht op de Uithof. Er waren een bus en een paardentrailer op elkander geknald en dat veroorzaakte een kwartier vertraging. In beide richtingen lange rijen bussen en trams. Jezus, wat een saaie dag.

Donderdag en vrijdag werden wederom fijne, elektrische dagen. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben van deze nieuwste-normaal-bus. Een uitdaging. Acht uur onderweg zijn op één ‘batterijtje’.

Nieuwe kunstjes te leren. ‘Gas’ geven, of beter gezegd stroom, gaat heel makkelijk. Wat een power! Binnen enkele seconden op 50km/u als je het stroompedaal goed intrapt! Het geluid… heerlijk. Alsof ik weer in de Rotterdamse METRO (Met Een Teringgang Rotterdam Onderdoor) zat. Acute heimwee. Dat was snel voorbij want heim kwam op m’n bus. Ian wilde dolgraag mee op de elektrieke. Hij is er helemaal weg van en op het eindpunt moest ik alle knoppen uitleggen.

Wat uurtjes later, op een dag dat opvallend wat mensen dachten dat ze weer voorin konden stappen, wilde een zus van Diana Charité in Zeist, ook voor instappen. Deze dame van tegen de zeventig, in een gouden pantalon met pantermotief en matchend mondkapje, stond bij m’n voordeur. Ik duimde haar naar de achterdeur. Daar stapte ze in, kwam meteen naar voren stieren op hoge hakken en dook onder mijn ‘beschermende’ lint door om gezellig een kaartje te komen pinnen, al zwaaiend met een goudkleurig stuk plastic. Ik schrok ervan en maande haar terug achter het lint. Sorry grijze haren, respect verdien je… en verwees haar naar de QR-code om via een tikkie te betalen. Een behulpzame dertiger hielp haar ermee. Mooi, kon ik me weer richten op het zuinige rijden. Bij het uitstappen bood ze haar excuses aan voor haar ‘onhandigheid’. Uiteraard aanvaard. 

Zo zuinig mogelijk rijden en leren uitrollen zodat je stroom bespaart. Mooi systeem! Ik kwam terug op Zeist met en zag hoe regen en zon iets moois konden maken.

Wat kan de mens toch slim zijn! Nu nog zo slim om te bedenken dat als festivals, grote evenementen en wat zo meer, niet kunnen plaatsvinden door het globale C19-probleem, massale demonstraties ook geen uitzondering mogen vormen. In Rotterdam uiteindelijk ook net niet via protocol. Gelukkig greep de burgemeester daar wel in. Nu Utrecht nog na meerdere geslaagde demonstraties. Vanaf 15:30 zag ik opvallend veel geel in onze stad en meerdere ME-busjes. Het leek goed voorbereid. En dat bleek het gelukkig ook… maar stiekem hield ik m’n adem in toen ik naar huis reed.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, tekenaar)