Frontchauffeur

Busblog: het allernieuwste normaal

Elke week de belevenissen van een frontchauffeur.

Gelovers namen af de laatste maanden, de ontkenners namen toe. De afstand nam af en asogedrag toe. Alsof we nog niet gepolariseerd genoeg waren voor C.

Ik had echt op sommige fronten goede hoop dat er ook mooie dingen uit deze crisis zouden komen en die kwamen ook. Strak blauwe luchten, geen files, respect en zorg voor en naar elkaar. Er werd geklapt voor de zorg, de vuilnisman kreeg koffie en cake en ik als chauffeur werd in het begin meer gerespecteerd dan voor de crisis. Ik kreeg zelfs voorrang in de supermarkt als ik in uniform een boodschapje deed in m’n pauze.

‘Gaat u maar voor, u heeft een cruciaal beroep!’

Er werd nu eindelijk duidelijk wat vitale beroepen waren en er was respect voor. We werden als crucialen ineens zichtbaar. Dat respect verdween langzamerhand weer, evenals onze zichtbaarheid. Naarmate het steeds beter ging met ‘de cijfers’, ging het tegelijk bergafwaarts met het respect voor de vitalen. Een tweede golf dreigt eraan te komen. Volgens Van Dissel zitten we er al in maar ik heb een beetje moeite met de man die eerder pleitte dat mondkapjes ineffectief waren met de ontoereikende voorraad mondkapjes in zijn achterhoofd. Waarschijnlijk in samenspraak met Rutte. Misschien was het destijds verstandig om dit niet te communiceren en paniek te voorkomen… Geen mondkapjes?! WAT NOU?! We wisten weinig tot niets en er had inderdaad paniek kunnen uitbreken.

Nu zijn we verder en ik merk na de laatste persconferentie dat mensen zorgvuldiger worden en meestal dat kapje netjes opzetten voordat ze instappen. Ik zie dat graag en het geeft rust aan het stuur want ik ‘maintiendrai’ niet graag. Zeker niet als het om zaken gaat die ons aller verantwoordelijkheid zijn in deze noodtoestand.

Ik schrik dan weer van berichten over te volle bussen, te vol met studenten. Twijfelende collega’s durven alleen anoniem aan te geven dat ze bang zijn in de Gelderlander. Ook zijn er chauffeurs die twijfels hebben over de kuchschermen… of die wel voldoende bescherming gaan bieden als het drukker wordt. Roerige tijden vol twijfels.

Tussendoor had ik ook persoonlijke twijfels, door twee losse kiezen. Mijn huidige tandarts zei vorige week resoluut: eruit, niks meer aan te doen. Om een alternatief moest ik vragen en echt meedenken bleef achterwege, dus ik voelde me niet echt geholpen. Over drie weken konden ze ‘al’ uit. Ik besloot een tandarts in de familie te bellen voor een second opinion…

De parkeertarieven gaan met 20% omhoog terwijl het aantal parkeerplaatsen schaarser wordt

Dan lees je het AD en schrik je ook van wat het allernieuwste normaal gaat worden voor de gemeente Utrecht. De parkeertarieven gaan met 20% omhoog terwijl het aantal parkeerplaatsen schaarser wordt. Vermogenden kunnen fijn de garage in maar als je volgend jaar geen € 1.223,28 per jaar kunt missen, mag je de straat op à € 355,44 per jaar, dat gaat nu € 426,52 gaan worden. Katsjing! In het kader van corona-compensatie.

En wat krijgen we er nu voor terug? De herinrichting van de Lange Nieuwstraat loopt al uit. Fase 2 is sinds kort klaar (had 1 augustus moeten zijn maar de gemeente is een gulle opdrachtgever) maar waar je mag parkeren… of juist niet… is letterlijk, na drie weken, nog niet bepaald. Mensen doen dus maar wat. Parkeren op de stoep of half op de stoep.

De kosten voor deze onnodige herinrichting, zeker in crisistijd, hoop ik binnenkort te weten. Kosten van de herinrichting van ’t Goylaan vond ik wel. Gelooft u in toeval? De te hopen extra inkomsten door de gemeente door parkeren 20% duurder te maken, zijn precies het bedrag voor het eindelijk (hopelijk) goed maken van de beruchte ovotonde… € 1.200.000,00.

Ik kreeg er zelfs weer een beetje hoop voor onze maatschappij door

Vandaag, op vrijdag, stond ik versteld van het snel aanpassende gedrag van de passagiers. Op een enkeling na hoefde ik niemand te attenderen op het mondkappie. Dat maakt het er toch fijner op. Minder irritatie mijnerzijds en meer rust. Ik kreeg er zelfs weer een beetje hoop voor onze maatschappij door. Eén enkeling, een engeltje vermoed ik, werd boos…

‘Meneer, wilt u uw mondkapje ook over uw neus doen?’

‘HOEZO? TIS TOCH GEEN PLICHT!

‘Ik dacht toch van wel hoor.’

‘JIJ DRAAGT ER TOCH GEEN ÉÉN!’

‘Klopt, ik zit op veilige afstand, ver van u af.’

‘LUL NIET MAN!’

‘Dat maak ik zelf wel uit. Ga lekker zitten meneer, tussen al die brave mensen. De boete is voor u bij controle want zo verplicht is het nou eenmaal.’

Een paar haltes verder stapte er een jongeman uit, rukte z’n kappie van zijn bakkes en smeet het op straat

De zakkenwasser was of bedwelmd, of opstandig of gewoon niet goed bij zijn hoofd en daar zat hij dus als volwassen, grijzende man. Als enige in een volle bus masqué, lekker vrij door z’n neus te ventileren. Het maakte me woedend van binnen maar voelde me onmachtig om er iets tegen te doen. De man keek mij te fel uit z’n ogen dus ik hield wijselijk, de-escalerend, mijn bek dicht. Met tegenzin. Ik hoopte dat iemand anders de agressieve man aan zou durven spreken maar helaas… en gaf niemand ongelijk. Een paar haltes verder stapte er een jongeman uit, rukte z’n kappie van zijn bakkes en smeet het op straat. Wat?! Ik toeterde, hij keek me aan. Ik stak een sarcastische duim op… hij z’n middelvinger. Twee gevalletjes testosteron overload die je dwingen om rustig met de buik in te ademen… en langzaaaaaam… uit te ademen. Je vergeet door zulk soort knurften dat het overgrote deel gewoon doet wat de regels voorschrijven. Soms wordt er ook weer es gegroet, alsof ik weer cruciaal ben.

Het personeel bij onze AH in de Twijnstraat draagt nu ook allemaal kappies en zelf ga ik er ook aan als ik boodschappen moet doen. Niet als medicijn maar als solidariteit. Fuck Van Dissel. Die had volgens mij nog iets op zijn lever toen er in april te weinig voorraad was… Het is maar een vermoeden. En mocht het gegroeide mediakanon gelijk krijgen… baat het niet, dan schaadt het niet. Dus met de woorden van Rutte: bek houwuh. Twijfel zaaien is momenteel geen goed idee.

Rainy day, dream all day… de hele zaterdag lang. Weliswaar met een goede bus door de polders naar Wijk bij Duurstede en terug maar wel negen uur lang. Weinig passagiers, opvallend weinig. Was het de regen of de oplopende cijfers? Ik kon me niet voorstellen dat iedereen thuis zat te bidden voor president Fakenews. Toen ik langs de Galgenwaard reed, de Laan van Maarschalkerweerd op, zag ik wel veel mensen bij de bushalte aan de andere kant. Zelfs tot in de berm met vier meter afstand. Maf, dacht ik nog. Tot het doordrong dat het ouders waren die vanaf de weg naar kun kinderen stonden te kijken die aan het voetballen waren.

Het was een behoorlijk eenzame dag, zoevend door de polders, met veel te veel tijd om na te denken. Bekende collega’s sprak ik af en toe vluchtig maar het was hoofdzakelijk zwaaien bij het langs elkander rijden. Geen mooie luchten te zien… alleen maar grijs en regen. Spijkers met Koppen vanuit Florin werd mijn zonnetje op radio 2 met goed cabaret. Ik kwam er weer een beetje van tot leven en kreeg na een flinke bui, neigingen die ik moest onderdrukken. Uiteraard deed ik dat, hoewel de verleiding groot was met al die mooie plassen. Het bleef gelukkig een saaie dag met louter brave passagiers die betaalden met een kappie voor… dus… Van Dissel?! Nogmaals: Bek houwuh!

En bek open voor de second opinon… het was me de rit naar Alphen a/d Rijn wel waard want ik vertrouwde de first opinion niet. Achterneef Aad kwam tot een andere conclusie. Het trekken van mijn kiezen was nog niet noodzakelijk en hij dacht meteen met me mee zodat ik normaal kon blijven kauwen. Ik krijg een modern plaatje, zonder haakjes… en nu ik er toch was, meteen maar een afdruk gemaakt. Volgende week verder. Tandartsen… het zijn net buschauffeurs. Geen twee dezelfde. Een kwestie van goed kiezen.

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)

 

 

Auteur Redactie
Auteur

Redactie

Laat uw reactie achter

Reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *