Busblog: Bermuda

Regelmatig berichten van een frontchauffeur op De Nuk.

Wat een mooie ogen, dacht ik. Mooi koppie ook maar dat vond ik weer wat minder. Ik stond met m’n bus 73 achter lijn 28. Zo’n lange jongen van 25 meter waar een chauffeur niet ziet wat er achterin gebeurt… en dat soms ook niet wil zien. Deze mooie jongedame zat met haar mondkapje onder haar kin en keek me ineens aan. Ik keek haar een beetje steels streng aan en maakte een gebaar van een kapje voordoen en verdomd… Ze sloeg haar ogen neer en schuldbewust deed ze haar mondkapje weer voor. Ik stak een duim op en gaf haar mijn beste, gemeende lach. Ik gooide er ook nog een schouderklopje tegenaan en zij lachte terug. Haar vriendinnen hadden het in de gaten en begonnen naar me te kijken en te giechelen. Vriendelijk zwaaide ik naar ze en vriendelijk zwaaiden ze terug. Daar wordt een mens toch vrolijk van? 

Kort hierna reed ik met een half volle bus CS op en halteerde bij C1 om de passagiers uit te laten stappen. Een vreemde stilte volgde. Normaal is het een gepiep van jewelste met al dat uitchecken maar ik hoorde niets. In de spiegel zag ik dat de kaartlezers rood waren… ‘geen positie’ gaven ze aan. Vreemd genoeg ook niemand die aan de spreekwoordelijke bel trok. Is men er inmiddels zo aan gewend? Ik gaf het door aan de ‘reisregie’. Een nieuw woord voor verkeersleiding want we moeten natuurlijk niet elk jaar dezelfde termen gebruiken… voor je het weet ontstaat er gewenning. Ze zouden het doorgeven aan de afdeling telematica. Check het eens buiten de bus, gaf ik ze nog mee, want mijn FM valt er ook iedere keer weg. 

Een soort van Bermudadriehoek in hartje Utrecht waar data spoorloos verdwijnen

Volgens geruchten zou het iets met straling of golven te maken hebben door ondergrondse kabels van defensie… Bovenop de busbrug gebeurt hetzelfde. In het oude normaal vielen hier de kaartjecomputers ook spontaan uit en startten even spontaan weer op, eenmaal op de terugweg. Een soort van Bermudadriehoek in hartje Utrecht waar data spoorloos verdwijnen. Er zijn duistere krachten aan het werk en ik verwacht ieder moment dat er een hoge, gladde, zuil van roestvast staal (roestvrij bestaat niet) zal verschijnen en weer zal verdwijnen als een soort Tardis. Anderen weer houden het op de vloek van Taro. 

Taro is een Odijkse dichteres die naar verluidt des nachts op de busbrug haar jaarlijkse Sinterklaasgedicht had geschreven. Ze schreef en schreef en was op tijd voor Sint-Nicolaas’ deadline. Na twintig jaar trouwe dienst, werd ze echter met politieke correctheid aan de kant geschoven. Taro zou daarop zo furieus zijn geworden dat ze een vloek uitsprak over de busbrug. Zo gaat het verhaal in de wandelgangen…

Ik was goed gestemd en had zelfs plezier in mijn werk. Het zijn die kleine momentjes als de jongedame met de mooie, amandelvormige ogen. Zo’n korte blik, een klik… elkaar begrijpen en communiceren zonder gesproken woorden. Hierna stapte een tamelijk ordinaire jongedame in met een tas vol dampende junkfood. Druk bellend ging ze zitten en bleef nogal luidruchtig verder telefoneren. Kan mij het verrotten, dacht ik, en begon hardop (mee) te kakelen…

‘Pààwwwwk… pàwk, pàk pàk pàk!’ 

Ik schrok ook een beetje van mezelf maar het werd wel significant rustiger

Ik zag verbaasde gezichten in m’n spiegel. Dat snapte ik wel. Ik schrok ook een beetje van mezelf maar het werd wel significant rustiger. Gniffelend reed ik verder. Het vooruitzicht van nog maar een dag werken was erg fijn. Twee weken vrij daarna. Nog even wat Atv-dagen verzilveren en heerlijk tot rust komen van ondergewaardeerd werk en es wat anders proberen te schrijven of zo. 

Die laatste dag voor mijn staycation werd een fijne. Mijn favoriete bijrijder ging mee. Hij had er veel zin in. Mee naar Wijk bij Duurstede. Bammetjes mee en z’n kidizoom om foto’s te maken want z’n vader had hem verteld dat tussen Werkhoven en Cothen, vaak een buizerd laag over de weg vloog. Hij had een topdag. Op de vestiging had Ronald van de uitrijdienst al stiekem twee zakjes met pepernoten in z’n capuchon gestopt en op CS kreeg hij nog een zakje van een stadschauffeur. De buizerd zag hij uiteindelijk maar z’n handjes waren moe na een kwartier voorin te hebben gestaan met z’n camera strak tegen de voorruit.

Ook beroepspassagier Lisette kwam ik nog tegen. Iemand die nog de moeite neemt om ons chauffeurs vriendelijk te groeten en al staande bij het afzetlint een praatje te maken. Haar Akita netjes aan de lijn, die even vriendelijk als haar baasje, naar voren kwam om kennis te maken. Een prachtige, lieve hond die ik met liefde wat pepernoten voerde. 

Het ging steeds slechter met de accu van m’n Ebusco en in tegenstelling tot eerdere, zelfde diensten op zaterdag, werd het risico dat de bus stil zou vallen rond de 17% te groot. Ruilen op de vestiging werd de afspraak met de reisregie, op zoek naar een bus met genoeg stroom maar ook weer niet teveel want anders zou de avonddienst er problemen mee krijgen. Het is af en toe behelpen met de nieuwe techniek. 

Maar ik kwam er uiteindelijk en reed moe maar voldaan terug naar huis. Uiteindelijk vond ik zelfs een parkeerplaats en na vier minuten lopen, trok ik de deur achter me dicht. Over ruim twee weken zal ik me wederom melden. De kuchschermen zijn dan inmiddels vanaf 14 december geplaatst en moet iedereen weer voorin stappen. Mooi! No more Tikkies! Ik ben zeer benieuwd naar de bevindingen tot ik op 20 december weer acte de présence mag maken. Het zal weer wennen worden. Zowel voor de chauffeur als de passagier. Tot die tijd:

Good night & good luck!

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur, kunstenaar)