Boeddhina (2): een boekpresentatie waar je eigenlijk niet bijhoort

Deel 2 van Boedhinna. Lees deel 1 hier.

Michael Herman Schuurmans gaat naar de boekuitreiking en krijgt een inkijkje in de Utrechtse kunstwereld.

Het concept voor de cover was veranderd qua poppetjes en foto’s van sommige poppetjes. Ik kwam op de back cover. Ook leuk.

De opening geschiedde. Een nadeel was dat we voor deze tijd een oppas hadden die zich een dag van tevoren ziek meldde. Ik vroeg aan organisator Marcel Gieling of het een bezwaar was om Ian mee te nemen en kreeg gelukkig het antwoord dat onze 1-jarige zoon er gewoon bij hoorde… geen probleem. 

Het was memorabel en voelde me ‘erbij horen’ tussen veel bekende gezichten. Geopend met een mooie toespraak van Van Zanen (Ian bleef gelukkig stil en gebiologeerd naar z’n omgeving kijken) en daarna werd het circuleren en het werk van mijn collega’s bekijken. Daarna even pas op de plaats en wat drinken terwijl Ian even wat rondkroop met vier wakende ogen op hem. Plus enkele denigrerende ogen die ik vertaalde als: ‘Wíe neemt er nou een baby mee naar een vernissage?!’ 

Het werd een vreemde ervaring. Boeddhina was het, zonder uitleg, niet geworden ondanks al mijn maandenlange, harde werk. Tepels? Te expressief qua kleuren? Geen idee… en ik had het lef niet om toelichting te vragen. Tel je zegeningen Mikey, dacht ik… je hangt er en bent vereeuwigd in een boek. Hou je schtum. 

Toch was ik teleurgesteld, ondanks dat ik netjes op de hoogte was gesteld, want ik had me de touwtyfus (excusez le mot) geschilderd, gesmeerd en getamponneerd. Naast vele bus-uren als uitzendkracht want je bent Working Class Artist of niet.  Na enige handen te hebben geschud, ging ik naar de tuin om een shaggie te roken en kwam in gesprek met twee mede-exposanten en een dame die zich nogal hooghartig opstelde nadat ik me netjes had voorgesteld. Wat ik hier had hangen, werd de vraag van een mede-exposant.

‘Het portret van Bowie.’  Z’n houding veranderde meteen.

‘Ooohh… heeft ie voor je gezéten?’ Ik onderdrukte een braakneiging. 

 ‘Tuurlijk… geen probleem. Één telefoontje en het was geregeld!’ Een unheimisch gevoel overviel me en voelde acute antipathie voor deze pedante kwast maar hij was me al voor gegaan.. maar waarom? Vernedering is niet het goede woord maar ik voelde me wel ongefundeerd geminacht. Een buschauffeur die leuk kan freubelen. Wat doe je hier? Ik ging weer naar binnen, haalde even diep adem… en zag een collega naar m’n werk kijken. Ik ging naast hem staan en vroeg: 

‘En?’ 

Waarom ik het bij zijn linkeroog minder had laten overvloeien ? Okay… en reageerde zelfspotterig dat ik het af wilde hebben zodat ik aan een volgend werk kon beginnen… foutje… Daarop volgde een serieus antwoord en toen werd ik het zat. 

Gelukkig werd Ian hongerig en daardoor dreinerig. Ik was dankbaar voor Ian’s honger… een reden om weg te wezen. Ondanks de vele leuke, snelle contacten die ik had. Bijvoorbeeld met een jongedame van het AD die Domien wilde gaan interviewen als maker van Bowie want zij zag er artistiekerig uit. Dat kon ik haar niet kwalijk nemen hoewel ik hetzelfde aan had als op de foto voor de cover. Het bleek geen type die aan huiswerk deed. Domien stelde me netjes voor als de echte maker en na een kort, oppervlakkig edoch vrolijk gesprekje, nam ze wat fotootjes voor haar artikel in het AD Utrecht. Echter deze, geschoten door Dorine Lintelo, was mooier.

‘Was dit mijn ‘scene’? Ik geloof van niet. Ik blijf trots en dankbaar op mijn radertje in dit geheel maar voelde weinig echte connectie en dat vond ik oprecht jammer. Ik kreeg zelfs het gevoel, a gut feeling, dat op de drempel van de uitgang, bij de schrijver van het boek een zuchtje van verlichting optrad toen we het pand gingen verlaten. Hij leek ook z’n best te doen om dat te bespoedigen en voor mij kwam dat nogal onverwacht…  terwijl ik hem een hand gaf.

 ‘Bedankt, Ian heeft honger dus we gaan. Ik had net een bijzonder gesprek met K… ‘ De zin kon ik niet afmaken want hij zei ongeduldig:

 ‘Jaahh… ik weet het… wat een eikel’ Hij verdween naar binnen terwijl m’n vrouw de buggy al richting huis duwde… Wat?! Ik stond met een bek vol tanden en bleef sprakeloos achter… 

Ik liep snel naar m’n vrouw en zoon… thuiswaarts… naar de kunst van het leven.