Ardine de Wit en beagle Laika koken samen: “Ze is mijn afvalbak voor de groenten”

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Een paar jaar geleden deed beagle Laika haar intrede in het park. Haar baasjes vertelde mij dat het hun eerste hond was. Ik moet wat meewarig hebben gekeken, een beagle. Zelf hadden we ooit een beagle gered bij een broodfokker. Hij zat moederziel alleen als een bibberend hoopje hond in een betonnen bak. Je moet dan wel een hart van steen hebben om het beestje niet mee te nemen. Maar we haalden iets in huis: een niet gesocialiseerde hond die alles wat eetbaar was roofde en niemand op de bank naast hem tolereerde. Ik deed twee puppycursussen met hem maar we hebben nooit een diploma kunnen halen. De trainer had mij verzekerd dat hij zelfs beagles alles kon leren. We hebben zelfs een hondenpsycholoog in huis gehaald die het eigenlijk ook niet meer wist. Het was een lieve hond maar wel een met een flinke rugzak.

Even voorstellen

Ardine de Wit geboren in Stiphout, groeide op in Someren, als oudste kind in een gezin met vier kinderen. ”Als oudste dochter ben ik vernoemd naar mijn beide grootmoeders, mijn naam is een samentrekking van hun namen: Aartje en Gerdina. Mijn vader had een eigen architectenbureau en mijn moeder runde het gezin, ze waren en zijn nog steeds harde werkers zoals dat goed Calvinistische mensen betaamt. Nog steeds wonen ze in ons grootouderlijke huis, de pastorie naast de kerk, met een enorme tuin die zij zelf onderhouden. Zo’n tuin vraagt eigenlijk om een hond, maar we hebben nooit honden gehad, ik was vroeger zelfs een beetje bang voor honden. Na de middelbare school ben ik in Maastricht Gezondheidswetenschappen gaan studeren. Ik kwam daar Lucas tegen, we waren net niet elkaars eerste vriendje en vriendinnetje. Na mijn studie werd ik aangesteld als onderzoeker aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam en ik huilde dikke tranen toen ik uit Maastricht wegging. In Rotterdam zijn Lucas en ik samen gaan wonen en we zetten onze studententijd, zonder kinderen, eigenlijk voort.

Ik promoveerde en na negen jaar Rotterdam ging ik als onderzoeker naar het RIVM in Bilthoven. De eerste jaren heb ik geforensd, Lucas werkte in Londen en in Bilthoven wilde ik niet dood gevonden worden. In 1998 raakte ik zwanger en we vonden Utrecht wel heel geschikt om te gaan wonen. Weer huilde ik dikke tranen ditmaal omdat ik wegging uit Rotterdam. Na tweeëntwintig jaar wonen in Utrecht kan ik nu wel zeggen dat ik mijn hart aan de stad heb verpand. Utrecht is een heerlijke stad om je kinderen groot te laten worden, het is hier veilig en mooi en de stad is de juiste maat tussen groot en klein.”

“Ik onderzoek nu het gezondheidsverlies tijdens corona en wat dit voor effect op de samenleving heeft”

“Ik ben gek op geschiedenis en ben lid geworden van ieder historisch genootschap waar je maar lid van kan zijn. Ik werk nu drieëntwintig jaar bij het RIVM. Na de stikstof affaire en het boerenprotest kwamen we al meer in beeld en tijdens “corona” waren we ineens dagelijks in het nieuws. Wij doen beleidsondersteunend onderzoek, maar zijn niet verantwoordelijk voor de maatregelen die getroffen worden, dat zijn beslissingen die in Den Haag worden genomen. Ik onderzoek nu het gezondheidsverlies tijdens corona en wat dit voor effect op de samenleving heeft. Transplantaties die niet door kunnen gaan, oncologische patiënten die op hun behandeling moeten wachten en mensen die longcovid hebben gekregen of kilo’s zijn aangekomen.

Ook neem ik uitgestelde geestelijke gezondheidszorg mee in mijn onderzoek. Corona kent vele gezichten, denk ook maar aan de hapering in het onderwijs, die schade is minder zichtbaar maar heeft wel invloed op de levenslange verdiencapaciteit. Wij evalueren en kijken terug op  de gemaakte keuzes, was dit de juiste aanpak en kunnen we ervan leren voor eventuele crises in de toekomst. In coronatijd hebben we ons onderzoek natuurlijk daar op gericht, maar daarbuiten houd ik mij bezig met doelmatigheid van de zorg en preventie. Onze rapporten worden gebruikt bij het bepalen van het gezondheidsbeleid, dat werk geeft veel voldoening. . Naast mijn werk bij het RIVM ben ik ook al veertien jaar als hoofddocent werkzaam bij het UMC waar ik nieuwe ontwikkelingen in de kliniek bestudeer en promovendi begeleid”.

Maar dan toch een hond?

“De kinderen hebben lang gesmeekt om een hond, maar wij hadden altijd als excuus: “We werken allebei fulltime en hebben geen tijd voor een hond.” Maar toen de kinderen naar de middelbare school gingen was dat geen excuus meer omdat zij ook voor de hond konden gaan zorgen. We hadden af en toe wel “logeerhonden” en ik zag hoe super gelukkig de kinderen werden van zo’n dier in huis. Wie ben ik dan om dit tegen te houden? We zouden een hond nemen mits er strakke afspraken gemaakt zouden worden, het is “jullie feestje”. Ik had er alle vertrouwen in en was ook “om”.

“We zochten een beetje ondeugende hond, geen hond met een dociel karakter”

“We haalden alle boeken uit de bibliotheek om hondenrassen te bestuderen. We zochten een beetje ondeugende hond, geen hond met een dociel karakter. We kwamen uit op de beagle, dit ras vonden we het allerleukste. We wilden wel een pup, die we nog redelijk konden trainen en waar ik vanaf het begin fysiek vertrouwd mee kon raken. We vonden een fokker in Meerkerk en de kinderen stegen op naar de hoogste hemel van geluk. Vooral onze middelste zoon was vanaf het eerste moment verliefd op Laika. Ik vond dit aanvankelijk een stomme naam, maar de meerderheid in het gezin bepaalde. Deze hond moest een beter leven krijgen dan het onfortuinlijke lot van Laika, de ruimtehond, waar het zo slecht mee af liep”.

Laika, de ondeugende hond?

“Ze is vandaag zes jaar geworden, we haalden haar op na onze vakantie: een klein mini-bolletje op de achterbank. We zijn gek op haar, ik had nooit gedacht dat de gezamenlijke liefde voor een hond een gezin zo kan verbinden. Laika is een echte jachthond, bij ieder geurlijntje slaat ze aan. We hebben met elkaar afgesproken dat we haar, waar mogelijk, los zouden laten. Er zit een risico aan omdat ze haar neus achterna gaat en in de stad met verkeer zou dat wel eens verkeerd kunnen aflopen. Maar we hebben liever een gelukkige hond die los mag en misschien niet ouder dan zes jaar wordt dan een hond die veertien jaar, ongelukkig, aan de lijn heeft gelopen. Laika is wel eens weg maar komt altijd weer terug op de plek waar we elkaar voor het laatst hebben gezien.”

“Laika heeft een ijzeren gestel, ze verdraagt alles“

“Het zal wel haar fenomenale neus zijn, die haar haar eigen spoor terug doet vinden. Laika heeft een ijzeren gestel, ze verdraagt alles. Ze heeft van jongs af aan alles gegeten, een beagle eet nu eenmaal alles wat los en vast zit. Ze heeft ooit een pondspak chocolade pepernoten gegeten en daar kwamen we pas de volgende dag achter, ook dat heeft ze prima verdragen. Maar na het stuk 88 procent pure chocolade, zijn we toch naar de dierenarts geracet om haar te laten braken. Sindsdien letten we op dat ze niet naar de kamers van de kinderen sneakt, waar altijd wel iets te halen valt”.

Lijk jij op je hond of je hond op jou?

“Beagles zijn een beetje ondeugend, dat niveau haal ik niet. Laika is geen nette hond en wij zijn ook geen conformistisch gezin. Zij en ik koken samen, zodra ze hoort dat ik de dunschiller uit de keukenla pak staat ze bij mij. Ze is mijn afvalbak voor de groente: kontjes van de asperges, radijsjes, wortels schillen en kool, alles vindt ze lekker. Ja, qua liefde voor lekker eten weten Laika en ik elkaar heel goed te vinden”.