Joop

Het potlood werd m’n volgende medium na een lang schilderavontuur met de Dalai Lama… waarbij ik een serie in gedachte had van niemand minder dan Joop den Uyl. Mooie kop en een mooi mens. Na de mooie serie ‘Den Uyl en de Lockheed Affaire gezien te hebben, begon ik een queeste en vond zes mooie foto’s van o.a. Vincent Mentzel. Via facebook vroeg ik hem of ik ze mocht gebruiken voor artistieke doeleinden. Geen probleem en ik begon met nummer één. 

Nog steeds in de WW maar ik had een leuk bijbaantje gekregen bij de Volksuniversiteit Stichtse Vecht. Als docent portrettekenen nog wel. Spannend want ik had nog nooit les gegeven. Ik had een redelijk goed beeld hoe ik het wilde aanpakken en maakte een advertentie met de kop: Moeilijk? Welnee!  

Met mijn eigen lessen op de HAVO in ’t achterhoofd, maakte ik lesmateriaal over algemene verdeling in een gezicht. Daarbij verzon ik oefeningen om bepaalde vormen erin te stampen want er glooit en vloeit van alles in een menselijk gelaat. Het was nuttig om ‘The Karate Kid’ ooit te hebben gezien… ‘sand the floor’… ‘wax the car’… en verdomd, het werkte. Bij de meeste cursisten dan. Ze vonden het soms saai maar het wierp vruchten af. Ondertussen tekende ik de ene na de andere Joop, op gebroken wit papier en besloot ze na de schets af te werken met conté-potloden. Sepia en zwart. Ik nam ze mee naar de les. Om wat te doen te hebben tussen de rondes door, m’n cursisten te motiveren en ze mee te kunnen laten kijken. Na drie maanden had ik zes portretten voltooid en ik was er trots op. Net als bij de serie van Che had ik meerdere kanten van Joop benaderd… en begon ze te promoten op facebook. Voor het eerst postte ik progress-foto’s en dat viel goed. Blijkbaar vinden veel mensen het interessant om zo’n proces te volgen en zo kon ik ook laten zien dat ik niet smokkelde door projectie of gefotowinkelde prints die een minimale afwerking beliefden. 

Ik had de PvdA, hoofdkantoor Amsterdam, gemaild en die waren zowaar geïnteresseerd in het origineel van Joop I. Het ging moeizaam want men vond 500 euri wel wat veel voor een overgetrokken tekening… 

Adem in… adem uit… Overgetrokken?!! Ik bedankte ze diplomatisch voor het indirecte compliment maar wist ze te verzekeren dat er geen sprake was van enig gesjoemel. De verkoop geschiedde en ik overwoog het persoonlijk te brengen… maar ja… het was in Amsterdam en als Rotterdammert….. Het werd de post want ik had geen beste ervaringen in 020 met de auto. Op verzoek kreeg ik een foto met hun gekozen lijst. Wat zonde! Ze hadden een minimaal passe-partout gekozen van pak em beet, 2cm en een nogal dun lijstje gekozen, in tegenstelling tot mijn advies. Jammer… maar over smaak valt niet te twisten… geloof ik… 

De mooiste herinnering is aan mijn ontmoeting met een andere oud-premier. Dries van Agt. Via een CDA’er, werd ik als SP’er (ik was nog lid) uitgenodigd om bij de JOVD in Lofen bij de Dom een lezing van Van Agt bij te wonen over de Palestijnse kwestie. Hij had punten bij me gescoord in deze kwestie en ik bewonderde hem vanwege zijn ommezwaai. Beter laat dan nooit. Daarom besloot ik Joop V daar aan hem te schenken. Degene waar hij in conclaaf is met Joop… met de laatste van achteren en de non-verbale reactie van Dries. 

Hij was er zeer blij mee… zelfs emotioneel en gaf me een stevige knuffel. Een onvergetelijk moment. En enige dagen later kreeg ik een met de hand ondertekende brief van dhr. Van Agt om me nogmaals te bedanken. Geld gaat op… zo’n brief en herinnering blijven.