Working Class Artist

17th of September… 1970

Ik maakte voor het eerst kennis met zijn muziek toen ik 11 was. Ome Ron had een cassettebandje gemaakt… een verzamelbandje… van Jimi Hendrix. Na één keer luisteren vond ik het destijds te soft, oude meuk… schoof het terzijde maar bewaarde het wel. Rare muziek. 

Op mijn 18e dook het weer op en uit verveling zette ik het weer es op. Wow! Blijkbaar was ik te jong geweest of had ik naast AC/DC, Santana, Van Halen en Iron Maiden, hele andere verwachtingen gehad… Who Knows? Ik werd acuut fan en ging op zoek naar achtergronden van de man, raakte geboeid en had binnen no time vele LP’s en wat boeken. Naast het feit dat hij op 18 september 1970, mijn 2e  verjaardag, was heengegaan, raakte ik gefascineerd door zijn protestmuziek en de tijdsgeest waarin hij muziek maakte… en ik moest nog ‘in militaire dienst’! ‘Machine Gun’ en dan z’n protest op Woodstock met ‘The Star Spangled Banner’?! Het was een schande destijds en door een cirkel in de tijd, zou Trump er nu ook wel raad mee weten, met de Kaepernick2 van de sixties. 

Naarmate ik meer te weten kwam, vond ik zijn dood merkwaardiger en merkwaardiger. Gestikt in zijn eigen kots… in een ambulance?! En die anderen? Jim Morrison, Janis Joplin… zijn muziekgenoten en ‘toevallig alleen’ tijdens hun heengaan. Naast M.L. King, de Kennedy’s, Malcolm X, Che Guevara, enz. Mensen die niet echt hun mond hielden tijdens de Vietnamoorlog. Pleiters voor vrede maar tegelijkertijd in de ogen van J. Edgar Hoover: opruiers, gevaarlijke individuen die de ‘publieke moraal’ bedreigden. Laat staan een zwarte man ‘die de duivel opriep’ toen hij zijn gitaar in de fik stak en daarna het volkslied ‘verkrachtte’ (02:10).

Mijn (die van velen) overtuiging is dat de dhr. Hendrix ‘geneutraliseerd’ werd. Niets makkelijker dan een persoon die erom bekend stond dat hij dronk en drugs gebruikte, een ‘verkeerd pilletje’ te geven of zoals uit hardnekkige geruchten, pillen door z’n strot geduwd kreeg en doorgespoeld met  wijn. 

Maybe I’m a dreamer… but I’m not the only one. Imagine! Mijns inziens was hij geen onbezonnen persoon die het leven zat was of… Er waren bijv. serieuze plannen om samen te gaan werken met Miles Davis.     

Ik koos een bijzondere foto als eyecatcher waar hij lachend op bed ligt, veilig. Een omgeving ontstond vanzelf. Op de achtergrond een Vietnamees landschap, op de voorgrond een soort tempel met een marmeren tegelvloer en twee pilaren die in een vrijmetselaarsloge niet zouden misstaan. In de lucht en het landschap vijf geliquideerde mensen die hem voor waren gegaan, terugkomend in vijf kapotte lampen. Ik voegde vreemde lichtvallen toe… en links aan de muur Jim en Janis, die nog gingen volgen (samen met Jimi de drie nog werkende lampen op 17 september 1970) en rechts drie tronies die op mijn ‘most wanted list’ staan: Hoover, Nixon en Michael Jeffery, de manager die verlaten zou worden door Jimi… die verlegen gitarist (off stage) die bekend stond om z’n voorzichtigheid over wat hij ‘gebruikte’ en belangrijker… van wie hij het afnam.       

Na ruim 160 uur complôtair surrealisme, met als laatste de toevoeging van zijn Fender, was het welletjes. Het was een mooie reis maar het doel was bereikt. Keurig laten scannen en giclée’s van laten maken en ik mocht ze exposeren bij drie Plato’s in Zwolle, Rotterdam… èn Utrèg! Er kwam er ook nog één prominent boven de bar van ‘Stairway to Heaven’ te hangen in een tijd dat er daar nog echte gitaren aan de muur hingen… drie jaar nadat ik daar in de echt verbonden werd. Kijk hier onder hoe het werk tot stand kwam.

Auteur Michael Hermanus Schuurmans
Auteur

Michael Hermanus Schuurmans

A working class artist, dat is hij. Niets meer, niets minder. In 1986 bracht hij een bezoek aan de Kunstacademie Rotterdam na de HAVO. Als de realist die hij toen al was en wenste te blijven, vond hij zich niet in het getoonde aldaar (veelal conceptuele en abstracte werkstukken). Tekenleraar werd het ook niet en na een mislukt avontuur op de Grafische School was het uit met scholing. De schoorsteen moest gaan roken dus hij ging werken en in zijn vrije tijd creëren. Dat is de rode draad die weinigen ontdekt hebben omdat er geen vaste, immer terugkerende stijl te zien is. De goede kijker ziet toch drie zuilen met regelmaat terugkomen: muziek, politiek en sensualiteit. Door zelfscholing, naast het uitoefenen van verschillende ambachten, blijft hij zich verder ontwikkelen. ‘A rolling stone gathers no moss’. Middels deze column neemt hij u mee in zijn ambachten en kunsten. Zijn dwalingen en successen. Invloeden, inspiraties en uitstapjes. Oooh ja. Hij is geboren in Rotterdam Noord, getogen in Rotterdam Zuid en sinds 2007 woon-, werk- en schilderachtig in Utrecht. In het Museumkwartier nog wel.

Laat uw reactie achter

Reactie

1 reactie

  • mieke van de molen schreef:

    Graag lees ik dit en andere verhalen. Dirk paste niet in ‘het straatje’ en kreeg ook afgunst. Er zijn nogal wat grote schilderijen gemaakt tegen de Vietnamoorlog, ook tegen de kroning van Beatrix, met de krakers en verantwoordelijke politieke leiders er op. Grote doeken. Dirk was wat ouder dan jij, bijna 71 en we zaten volop in de krakers scene toen. In Nederland deed hij reclame werk=letters schilderen, in Amsterdam zandstralen en we hebben winkels verbouwd. In Frankrijk heel veel en hij heeft prachtige kunstsmeed werken gemaakt (balustrades/trapleuningen, ingangs hekken) en we hebben voor ‘chateaux’ gewerkt. Nu zit ik met -tig schilderijen….onze vriend wil ze op internet te koop aanbieden. Dirk is 10 september gestorven aan kanker. Ik blijf je volgen, dan ben ik even in Nederland, een groet van Mieke

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *