17th of September… 1970

Ik maakte voor het eerst kennis met zijn muziek toen ik 11 was. Ome Ron had een cassettebandje gemaakt… een verzamelbandje… van Jimi Hendrix. Na één keer luisteren vond ik het destijds te soft, oude meuk… schoof het terzijde maar bewaarde het wel. Rare muziek. 

Op mijn 18e dook het weer op en uit verveling zette ik het weer es op. Wow! Blijkbaar was ik te jong geweest of had ik naast AC/DC, Santana, Van Halen en Iron Maiden, hele andere verwachtingen gehad… Who Knows? Ik werd acuut fan en ging op zoek naar achtergronden van de man, raakte geboeid en had binnen no time vele LP’s en wat boeken. Naast het feit dat hij op 18 september 1970, mijn 2e  verjaardag, was heengegaan, raakte ik gefascineerd door zijn protestmuziek en de tijdsgeest waarin hij muziek maakte… en ik moest nog ‘in militaire dienst’! ‘Machine Gun’ en dan z’n protest op Woodstock met ‘The Star Spangled Banner’?! Het was een schande destijds en door een cirkel in de tijd, zou Trump er nu ook wel raad mee weten, met de Kaepernick2 van de sixties. 

Naarmate ik meer te weten kwam, vond ik zijn dood merkwaardiger en merkwaardiger. Gestikt in zijn eigen kots… in een ambulance?! En die anderen? Jim Morrison, Janis Joplin… zijn muziekgenoten en ‘toevallig alleen’ tijdens hun heengaan. Naast M.L. King, de Kennedy’s, Malcolm X, Che Guevara, enz. Mensen die niet echt hun mond hielden tijdens de Vietnamoorlog. Pleiters voor vrede maar tegelijkertijd in de ogen van J. Edgar Hoover: opruiers, gevaarlijke individuen die de ‘publieke moraal’ bedreigden. Laat staan een zwarte man ‘die de duivel opriep’ toen hij zijn gitaar in de fik stak en daarna het volkslied ‘verkrachtte’ (02:10).

Mijn (die van velen) overtuiging is dat de dhr. Hendrix ‘geneutraliseerd’ werd. Niets makkelijker dan een persoon die erom bekend stond dat hij dronk en drugs gebruikte, een ‘verkeerd pilletje’ te geven of zoals uit hardnekkige geruchten, pillen door z’n strot geduwd kreeg en doorgespoeld met  wijn. 

Maybe I’m a dreamer… but I’m not the only one. Imagine! Mijns inziens was hij geen onbezonnen persoon die het leven zat was of… Er waren bijv. serieuze plannen om samen te gaan werken met Miles Davis.     

Ik koos een bijzondere foto als eyecatcher waar hij lachend op bed ligt, veilig. Een omgeving ontstond vanzelf. Op de achtergrond een Vietnamees landschap, op de voorgrond een soort tempel met een marmeren tegelvloer en twee pilaren die in een vrijmetselaarsloge niet zouden misstaan. In de lucht en het landschap vijf geliquideerde mensen die hem voor waren gegaan, terugkomend in vijf kapotte lampen. Ik voegde vreemde lichtvallen toe… en links aan de muur Jim en Janis, die nog gingen volgen (samen met Jimi de drie nog werkende lampen op 17 september 1970) en rechts drie tronies die op mijn ‘most wanted list’ staan: Hoover, Nixon en Michael Jeffery, de manager die verlaten zou worden door Jimi… die verlegen gitarist (off stage) die bekend stond om z’n voorzichtigheid over wat hij ‘gebruikte’ en belangrijker… van wie hij het afnam.       

Na ruim 160 uur complôtair surrealisme, met als laatste de toevoeging van zijn Fender, was het welletjes. Het was een mooie reis maar het doel was bereikt. Keurig laten scannen en giclée’s van laten maken en ik mocht ze exposeren bij drie Plato’s in Zwolle, Rotterdam… èn Utrèg! Er kwam er ook nog één prominent boven de bar van ‘Stairway to Heaven’ te hangen in een tijd dat er daar nog echte gitaren aan de muur hingen… drie jaar nadat ik daar in de echt verbonden werd. Kijk hier onder hoe het werk tot stand kwam.