Een kneep in mijn arm bevestigde het… ons slaapkamerraam stond echt nog open om 09:30, op maandagochtend 1 augustus,. Het was dus waar… drie weken extra vakantie! We waren als gezin net terug uit de rustige bergen van het Sauerland waar de krekeltjes iedere avond het hoogste woord hadden nadat het vrolijke gekwetter van de zwaluwen verstomde, als ze in de schemering nog wat over het terrein cirkelden voordat ze hun nestjes opzochten. Ik baalde al op de terugreis dat we vanuit deze zalige rust, de extreme omslag moesten maken naar thuis met dagelijkse graftakkeherrie van de bouwput in onze Vrouwjuttenhof, vanaf 07:00 … dag in, dag uit… en dat al ruim twee jaar.
Driewerf hoera… de bouwvak is begonnen! Drie weken extra geen herrie. Geen geboor. Geen gezaag. Geen gegier van vloerenspuiters. Geen geram aan steigers. Geen luidruchtige vrachtwagens met vaak onnodig lang de motoren aan. Geen luidruchtige bouwvakkers die om 06:55 de avond ervoor en de komende dag doornemen… rust! En frisse lucht want het raam kan gewoon lekker open.
Het project nadert zijn eind. Hallelujah! De straat wordt nogmaals overhoop gehaald voor een finale bestrating en dat komt er mooi uit te zien. Qua uitzicht en dus welzijn, gaan wij sociale huurders erop vooruit. Ik dank de nieuwe Vrouwjutters omdat hun stadsvilla’s grotendeels het zicht op de afzichtelijke gele gevel van het Willem Arntz Hospitaal voor ons ontnemen. Nog enkele jaren in ieder geval, totdat het WAH waarschijnlijk omgebouwd gaat worden tot studentenwoningen. Nu maar hopen dat onze huur daardoor niet omhoog gaat.
Zelf vermoed ik dat de waarde van de 28 nieuwe appartementen en villa’s zal dalen zodra de eerste New U-bewoner zijn/haar/x uitzicht op het WAH, of de bijna dagelijkse weerkaatsingen van zwaailichten van diverse hulpdiensten zat is.
De autochtone Vrouwjutters zijn inmiddels behoorlijk chagrijnig geworden van de dagelijkse decibellen, omvergereden lantaarnpalen, het stof, de modder, et cetera. Het is niet tof om thuis te moeten werken tijdens een pandemie… te teamen of zoomen terwijl er voor je deur, luxe woningen tussen het WAH en sociale huurwoningen worden gepropt terwijl er op de website van de hoofdaannemer staat:
Wonen in het Museumkwartier
Wonen aan de Vrouwjuttenhof is erg gezellig. Zo vind je op loopafstand verschillende restaurants en cafés met gezellige terrassen. Naast de Utrechtse gezelligheid vind je hier ook verschillende bezienswaardigheden voor jong en oud. Zo is het Universiteitsmuseum, Nijntje Museum en het Sonnenborgh Museum & Sterrenwacht in de buurt van The New U te vinden.
Misschien ligt het aan mij maar ik denk bij het lezen van zo’n tekst, eerder aan een advertentie voor een vakantiebestemming. ‘The New U’… het nieuwe Utrecht of de nieuwe u? Wat ik me daarnaast afvraag, is of de nieuwe bewoners eerst zijn gaan kijken waar hun woning gebouwd zou worden, of dat ze in blind vertrouwen op de digitale afbeeldingen van ‘The New U’ zijn afgegaan. Op onderstaande afbeelding van hun website is de gele gevel van het WAH weggeputscht… evenals onze sociale huurwoningen. Vervangen door lichtgrijze vlakken met wat boompjes ervoor en een Tesla.
Ik ben oprecht benieuwd hoe onze microsamenleving in de Vrouwjuttenhof er dan uitziet. Begroeten we elkaar? Praten we met elkaar? Leven we met elkaar?
Momenteel zijn we door een gezamenlijke actie, na twee jaar pleiten, pushen en doorzetten om dubbel glas van de Mitros te krijgen (en gekregen), een hechte buurt geworden met een goed functionerende buurtapp. We vangen pakketjes voor onze buren op, lenen elkaar gereedschappen. We hebben een kleine buitenbibliotheek, vieren soms een straatfeestje en kinderen spelen er graag stoepiebal. Mijn hoop is dat het allemaal goed zal blijven met onze straatsfeer want uit eerste hand heb ik helaas begrepen dat één nieuwkomer het schandalig vindt dat onze huizen sociale huurwoningen zijn. Deze persoon is van harte welkom om op een koude winterdag, onze atmosfeer te voelen op zijn/haar/x sokken. Dan is het prijsverschil meteen duidelijk want onze muren zien er weliswaar fraai uit (let niet op het voegwerk) maar ze zijn verre van afdoende geïsoleerd.
Ik besef dat er nieuwe bewoners kunnen zijn die vinden dat hun villa’s toch wel op een nogal merkwaardige locatie zijn geplempt maar wat de inheemse Vrouwjutters betreft: wees van harte welkom! Ik hoop in ieder geval dat volgend jaar zal blijken dat ons chagrijn is verdwenen en de buurtbieb te klein is geworden.
Michael Schuurmans
8 augustus 2022
Laat uw reactie achter
Reactie