Verhalen uit de bus: Halteziend

Waarschijnlijk heeft u het zich nooit afgevraagd. Hoe weet een buschauffeur wanneer hij ‘moet’ stoppen bij een halte waar meerdere lijnen met verschillende eindbestemmingen de revue passeren waar veelal ook nog aardig wat mensen staan te wachten?

Bij haltes waar maar één lijndienst komt, is het simpel en halteer ik automatisch. Bij de eerdergenoemde haltes, wordt het ingewikkelder en kan zelfs een micro-expressie het verschil maken. Er zijn nog geen apps voor iets dergelijks hoewel ik het wel wenselijk acht, want helaas ben ik, vermoedelijk niet als enige chauffeur, niet halteziend. Ik zie de halte wel degelijk maar met regelmaat is het volstrekt onduidelijk wat sommige haltanten willen die er met grote mate van waarschijnlijkheid vanuit gaan dat elke chauffeur helderziend is. In or out… that’s what it’s all about.

De klachtendossiers over gemiste bussen, niet alleen die van mij uiteraard maar van alle chauffeurs, in losse A4-tjes achter elkaar, zou een aardig lange rit opleveren waarbij tussendoor zelfs getankt moet worden om het laatste A4-tje te bereiken…

Meestal is het gewoon duidelijk. Een opgestoken hand. Een beweging richting de voorkant van de halte. Snel wisselende blikken tussen slimfoon en busnummer. Sommige superieure passagiers wijzen zelfs met strakke arm en wijsvinger naar de plek waar ik volgens hen dien te stoppen. Als ik dan iets van oogcontact bij het halteren krijg, kijk ik overdreven naar de aangewezen plek, ernaar wijzend met een vragende blik van: “Mis ik iets?” Vaak krijg ik dan een glimlach maar het gebeurt ook dat ik een vragende blik terug krijg. De grap of grol die iedereen leuk vindt, heb ik helaas nog niet gevonden maar ik blijf zoeken.

De echt lastige mensen zijn degenen die denken dat de wereld om hen draait. Ze steken geen hand op, bewegen niet. Kortom: ze geven pas sjoege als ik ze stapvoets voorbij rij terwijl ik met vragende gebaren de haltanten op de halte afspeur. Ineens wordt men dan wakker en steken ze paniekerig een hand op… maar dan is het vaak al te laat omdat net na zo’n halte vaak een bus- ofwel negenlicht is. Ze hebben rood voor stoppen en wit voor doorrijden. En als iemand op het laatste moment den klauw opsteekt terwijl ik al rollende wit krijg, dan heeft men pech. Kans verkeken en ik rij door. Zo niet… dan heb ik een goede reden om mee te geven bij de tweede kans, dat het me niet duidelijk was wat men wilde en of ze in het vervolg iets beter willen opletten en/of kenbaar maken dat ze mee willen.
Jammer dan, in het eerste geval. En voor mij ook, want deze lieden klagen het meest via de klantenservice en ik mag dan een week later, als de klacht mij bereikt heeft, mezelf verantwoorden. Ze hebben bijna altijd dezelfde smoes. Ze hadden keurig hun hand opgestoken en ik was de boef die zomaar doorreed waardoor ze te laat kwamen voor de trein of een sollicitatie.

Dan heb je ook nog de slimfoonzombies die al wachtend op hun bus, zo in de digitale wereld zijn gezogen dat ze geen oog meer hebben voor de echte wereld. Met deze categorie heb ik niet zoveel medelijden als ze me missen. Sterker nog… ik put er enig plezier uit. Die geschrokken blik die ik dan in mijn rechterspiegel zie. Kostelijk. Makes my day! Ik hoop dan wel dat ze er iets van geleerd hebben maar ik rij vrolijk verder.
Enige uitzonderingen die ik maak, zijn op lijnen die maar één keer per uur (zeker ’s avonds laat) rijden of als het ouderwets kloteweer is… maar gek genoeg maak ik dat laatste niet mee. De nood tot opletten is dan gek genoeg wel aanwezig. Ik rij dan wel plagerig de halte iets voorbij (mits er geen buslicht staat) zodat ze in ieder geval nog iets moeten doen en ik nog wat extra plezier in mijn werk heb.