Verhalen uit de bus: De Tongman

Tis een rare titel… ik weet ut. Maar de aanleiding waardoor ik toch een sterke neiging voel om dit te delen, is even raarrrrrrr. Na acht jaar heb ik de nodige dingen mogen ervaren als pendelaar met een bus. Je raakt dan voor vele dingen een beetje immuun of je filtert ze weg. Dat is gezond, want anders hou je dit ambt niet vol… geloof me.

En gek genoeg levert dit ook de nodige, fijne binnenpretjes op. Als op sommige dagen een vreemd gekleed gezelschap op een vrijgezellenavond instapt, zie je zo af en toe iets van teleurstelling. Je ziet ze af en toe gewoon denken: “Hier moet de chauffeur toch iets over opmerken?” Edoch… ik heb er al te veel gezien om nog geïmponeerd te zijn. En mocht ik dat nog zijn, dan laat ik daar niets van merken. Ik groet gewoon vriendelijk neutraal alsof ik niets vreemds zie. Vaak zijn ze irritant aanwezig in de bus, dus als ik dat op deze manier enigszins kan temperen, heb ik m’n goede daad voor de dag wel weer gedaan.

Vandaag moest ik toch weer een nieuw filter aanmaken, vanwege de tongman. Hij is een wandelende verkeersgebruiker in dit geval. Een categorie waarmee ik slechts non-verbale communicatie mee kan plegen door gebarentaal en het professioneel gebruik van gas- en rempedaal. Vooral bij zebrapaden.

Ik reed op een rotonde af en aan de andere kant zag ik al een man die wilde oversteken, van links naar rechts in mijn view. Daarom draaide ik dus al, bijna stapvoets, de kleine rontonde op, zoals sommigen het nog zeggen. De man was al tot de helft van de weg maar vertrouwde niet op zijn voorrangsrecht. Hij bleef halverwege staan, in afwachting wat ik zou doen. Doorrijden of netjes stoppen?

Ik remde rustig…kreeg oogcontact met de beste man en maakte glimlachend, een gracieus gebaar met mijn rechterarm… van links naar rechts… bijna majestueus. Zo van: ‘steek zonder zorgen over!’

De man leek het te begrijpen en maakte eenzelfde gracieus gebaar terwijl hij over ging steken. Leuk… twee zielen, één gedachte… altijd fijn. En dat zonder gesproken woorden.

Toen ik daarop weer, inmiddels breed glimlachend, trachtte te reageren, stak hij mijn rijbaan over, vertraagde zijn pas, keek me strak aan en begon een scène uit de film ‘Soldaat van Oranje’ na te doen. De scène waar Rijk de Gooyer als SD’er Breitner Belinda Meuldijk, poedeltjenaakt, haar gordijnen ziet openen vanaf de straat. Rijk steekt daarna verlekkerd zijn tong uit en beweegt deze snel op en neer…

De enige non-verbale reactie mijnerzijds waren twee acuut omhooggeschoten wenkbrauwen met grote, verbaasde ogen eronder. Na dit zebrapad, schoten deze wenkbrauwen even snel omlaag in een diepe frons. Daarna weer omhoog… en weer omlaag. Had ik het nou goed gezien? Ja! Want een andere passagier riep verbaasd: ‘’Huh?! Da’s een vreemde manier om sjans te hebben!’’ Met een luide lach erna.

Ik betwijfelde of het sjans was, want ik zag niets verlekkerds in zijn blik. Maar wat het wel was weet ik nog steeds niet. Met grote vreze, bevroedde ik wel dat dit wel eens ‘verward’ persoon zou kunnen zijn, die ik steeds vaker zie helaas.