Het zijn vaak de fijnste ritten. Degene die van je laatste halte van je dienst, richting remise gaan. Je mag naar huis! Je thuis. Dit keer was het een rustige late, laatste rit die ik met enige opluchting reed. Op persoonlijk gebied was het roerig. Mijn schoonmoeder lag op sterven en daar waren mijn gedachten al regelmatig naar uit gegaan met vochtige ogen en een beginnende trilling in mijn onderlip. Niet alleen naar haar maar ook hoe het met haar dochter gaat… mijn vrouw. Haar zevende kind. Ik was op z’n zachtst gezegd niet geheel ontspannen en besloot de regels te breken, draaide een shaggie tijdens deze rustige rit en stak em op (iets wat ik normaal nooit doe) met een open raam. Het was nodig en het hielp.Het was ver na het spokenuur en ik had eerder al berichten gelezen dat het niet best ging.
Ze resideerde al enige tijd in een verzorgingstehuis en ze ging de laatste weken snel achteruit met af en toe een opleving. Het ademen ging moeilijker en morfine werd in toenemende mate toegediend. Ze kon nog contact maken maar zeer summier via knijpen in de hand en herkenning der ogen en wat fragiele woorden. Onderweg zag ik een oudere dame bij een halte en ze stak haar hand op. Ze was op haar zondags gekleed en ze kwam me van afstand al bekend voor door haar houding en contouren. Midden in de nacht laat ik geen ouderen langs de kant staan, al mag dat niet op een zgn. MAT-rit (met een lege bus) dus ik stop en open de deur.
“Hallo jongen.” Met een licht Fries accent.
Ze stapte in, boog soepel naar me toe en kuste me op de mond en ging rechts voorin zitten.
“Ik snap dat je schrikt, ik eerlijk gezegd ook maar dat hindert niks. Ik wilde gewoon een ritje met je maken en nog even wat praten voor ik ga en nu zit ik hier ineens.” Voor ik ga?… dacht ik… met m’n peuk nog in m’n linkerhand, uit het zicht van de camera boven me.
“Ik weet even niet wat ik moet zeggen Mem.”
“Dat hindert niks. Het is goed sa. De Here roept me en dat is goed. Rook lekker je shaggie op.” Ik ontspande door deze woorden in deze twilight zone. Of was het een lucide droom maar dan zonder besef dat je droomt?
Ik vond het mooi. Ze had me nooit gevraagd te stoppen. De prijs van tabak vond ze alarmerender dan de gezondheidsprijs van het roken ervan. Ze zei ook vaak als ik de behoefte niet kon bedwingen, om gewoon binnen te roken als we op bezoek waren. Maar dat heb ik na de verwekking van onze zoon nooit meer gedaan. Ze vond het wel lekker ruiken volgens mij en het deed haar aan haar overleden man denken. Ook een roker die ik helaas nooit heb mogen ontmoeten.
“Ik vind dat we mooie gesprekken hebben gehad Mem. Ik vond uw bezorgdheid over mijn ziel altijd heel ontroerend en warm en daar ben ik u dankbaar voor. Evenals voor de hand van uw dochter. Ik ben weliswaar niet religieus maar ons geloof in liefde bindt ons.“ En dat meende ik. Ze was een devoot christen maar niet te streng en alhoewel ze meerdere pogingen had ondernomen om me op haar pad te krijgen, accepteerde ze keer op keer dat dit niet mijn kopje thee was. Ze bleef zich weliswaar zorgen om me maken maar gelukkig vanuit het gevoel dat ik er door mijn achtergrond, twee rode arbeidersgezinnen in Rotterdam en niet kerkgaande, niks aan kon doen.
“Jaah… dat is ook weer sa. Dat heb je mooi gezegd, we hoeven niet verder te praten, ik weet genoeg. Doeg… dikke tút… doeg… doeg…”
“Dank u wel.” Ik wilde haar vriendelijk toelachen en terugdoegen via de spiegel maar ze was weg. Poefff…
Op dat moment hoor ik een telefoon op de achtergrond… steeds harder en meer naar de voorgrond. Ik opende mijn ogen en naast me lag mijn vrouw met de telefoon aan haar oor. De wekker gaf 04:28 aan. Friesland aan de andere kant van de lijn. Mem was heengegaan.
B.U. Shido
Nou het verhaal beeldt vrij zuiver uit wat de verteller bezielt,Mijn compliment hiervoor.Over de gave van het woord gesproken!jij beheerst dat Michal dat is het waar het om gaat.
Ontroerend mooi