Vader en zoon

De komst van Ian heeft mijn leven veranderd en me op meerdere zaken des levens een andere kijk gegeven. Ik heb meer oog voor kleine geneugten en kleine maar niet minder intense schoonheden gekregen. Politiek interesseert me niet meer als vroeger en voel geen roeping meer om mij beeldend te uiten bij grote gebeurtenissen. Dames heb ik al in allerlei vormen en maten getekend, geschilderd, geëtst en uit speksteen gebeiteld.  

Na Little Lord en Thuis, werd mijn gezin wederom  de inspiratie. In dit geval een tekening van 19 x 29 cm van ondergetekende met zijn zoon in z’n armen, face to face. De foto was genomen door Domien op het strand van Terschelling waar we een heerlijke vakantie hadden in 2014, tijdens de WK voetbal. Voor Ian hadden we een oranje Holland shirtje gekocht. De schets was al gemaakt terwijl ik m’n haakwerkje aan de kant had gelegd en ging er fijn mee verder.

Het ging inderdaad fijn. Gewoon lekker tekenen zonder winstoogmerk of zelfs maar een gedachte om dit ooit te verkopen, met m’n vertrouwde 0,5mm ‘Hermanus’-vulpotlood met een 2B-stiftje. Ik ging voorzichtig te werk door eerst licht te gaan arceren, bijna zwevend over het papier, beginnend bij onze ogen. Als een oog eenmaal goed staat, vind ik het makkelijker om daar vanuit verder te tekenen. De ziel die via het oog vaak te zien is, bepaalt grotendeels de sfeer dus daar ga ik altijd als eerste voor. In dit geval iets lastiger omdat twee personen naar elkaar kijken… 

Hierna begon ik mijn peper- en zoutbaard en Ian’s handje van vorm te voorzien. Van links naar rechts om onnodige vlekken van de muis van m’n rechterhand te voorkomen… in den beginne. Op een gegeven moment was er geen houden meer aan en het methodische van links naar rechts, werd enthousiast her en der stukjes uitwerken. Een kloddertje roze hier… een kloddertje roze daar… maar dan met een vulpotlood. Plus een velletje keukenpapier onder de muis van m’n hand. Het was best lastig om eenheid van contrast te verkrijgen met links mijn gerimpelde hasses en rechts het nog zo rimpelloze babyhuidje van Ian. 

Bewust liet ik het volledig uitwerken achterwege. Een semi botanica, volgens een oude tekenleraar van mij. Een term die slaat op de bloei van een bloem. Je weet nooit precies wanneer deze echt op zijn mooist is. De blikken waren gepakt. De mijne gericht op mijn zoon en de zijne op mijn gezichtsbeharing. Iets wat hij tot op de dag van vandaag (inmiddels 6) fascinerend vindt en wat hij ook zo súúúpergraag wil. Een seconde na deze momentopname, raakte hij deze ook aan met die fijne friemelvingertjes.

Het stond en verder gaan zou afbreuk doen. Zijn shirtje was er wel opgekomen met nog een zichtbaar stukje van HOLLAND. Nu maar hopen dat hij na 19 april nog met me wil voetballen na de bekerfinale tussen Feyenoord en FC Utrecht. Ian is namelijk voor FC Utrecht. Jammer maar logisch… hij is er geboren en wordt er getogen. Maar ja… ik woon inmiddels wel 13 jaar in het Museumkwartier maar ik heb niet àlles achtergelaten in Rotterdam. Sterkte Utrecht.