Tet Koffeman: “Ik mis die arm om je heen, een omhelzing, een aanraking”

In de tijd BC (Before Corona) interviewde ik iedere week een vrouw van 50+ voor mijn rubriek “Het Mooiste Meisje”. Persoonlijke gesprekken die aan de keukentafel met een pot thee tussen ons in plaatsvonden.

Ik heb vaak gezegd dat ik als een wild vreemde binnenkwam en dat we als vriendinnen uit elkaar gingen. Een band opbouwen met de geïnterviewde gaat niet in een telefoongesprek zelfs niet al zou je erbij Facetimen. In mijn vaste vragen kwam altijd het geheim van hun jeugdigheid ter sprake. De een zwom, de ander danste, de volgende had haar vriendinnen en weer een ander had haar eigen bedrijfje. Nu dat allemaal wegvalt ben ik benieuwd hoe zij hun dagen doorbrengen. Tet Koffeman: “ Ik zit in mijn caravan aan de Nieuwkoopse Plassen, midden in de natuur en ik voel mij bevoorrecht.”

Wat ben je aan het doen? 

“Ik herlees de boeken van Jules Verne, op het ogenblik “Reis naar de Maan”. Ik was een jaar of twaalf toen ik in de boekenkast van mijn vader alle boekjes van Jules Verne ontdekte en ik heb ze allemaal gelezen. Ik had mij ooit voorgenomen om die te herlezen en daar heb ik nu heel veel tijd voor. Ik zit in mijn caravan aan de Nieuwkoopse Plassen, midden in de natuur en ik voel mij bevoorrecht. Ik denk aan de mensen zonder tuin of balkon, midden in de stad. Ik wandel, haak, lees en schrijf gedichtjes. Voor mij is er niet zoveel veranderd wat betreft mijn werkzaamheden: dit jaar heb ik namelijk een sabbatical. Anders zou er in de kunst geen werk meer voor mij zijn en mijn onderwijs zou online moeten. Ik heb heel veel bewondering voor docenten die nu hun lessen zo moeten geven. Minutieuze voorbereiding, het vragen en sturen valt weg kortom er is geen interactie meer. Voor mijn sabbatical had ik geen vastomlijnd plan, alleen maart in Portugal. Ik ben met de trein naar Portugal gereisd, slow travel, twee dagen in de trein en volledig onthaasten. Ik werkte op een kleine organische boerderij en zou daarna een cursus Tai-Chi gaan volgen aan de kust. Op 13 maart ging Portugal in lockdown, alles dicht en alles werd afgezegd zo ook mijn cursus aan zee.”

“Ik maak mij zorgen over de sociale ongelijkheid die nu weer in alle hevigheid terugkomt”

“Hoewel wij op de boerderij allemaal okay waren, wilde ik toch naar huis. Met het vliegtuig naar huis, terwijl ik mij zo voorgenomen had niet te vliegen. Mijn zoon was dol blij dat ik weer terug was, hij heeft net als ik een “tussenjaar” en werkt bij Albert Heijn. Hij is in opleiding tot teamleider en neemt zijn werk nu uitermate serieus. Hij draait ook nachtdiensten omdat het veiliger wanneer er in de nacht bevoorraad en aangevuld wordt. De jonge mensen die in de supermarkten werken lopen veel risico’s en hun werk staat nu plots op de lijst met vitale beroepen. Voor jongeren is het ook een aangrijpende periode: weinig sociale contacten en even iets met elkaar doen kan helemaal niet. Mijn zoon heeft vrienden die nu eindexamen hadden moeten doen. Zij missen straks de stress en de ontlading van het examen. Zelf zegt hij dat hij het niet had willen missen: ”Het onder druk presteren en dingen doen waarvan je niet wist dat je ze kon”. Mijn gevoel van ”bevoorrecht zijn” geeft mij toch geen rust: ik maak mij zorgen over de sociale ongelijkheid die nu weer in alle hevigheid terugkomt. Mensen die weinig geld of scholing hebben, mensen in de VS die geen ziektekostenverzekering en massaal werkloos worden.”

“Waar ik ook last van heb is “huidhonger”

“Men dacht dat dit virus iedereen, zonder aanziens des persoons kon treffen, maar toch wanneer je geld, ruimte en een goede gezondheid hebt lijkt het erop dat je minder hard getroffen wordt. Mijn droom is altijd geweest: gelijke kansen voor iedereen. Maar nu lees ik weer over kinderen die zoek raken, voor wie de veilige plek van school wegvalt. Ik heb er last van dat de kloof weer pijnlijk bloot komt te liggen. Waar ik ook last van heb is “huidhonger”, een verlangen naar en gemis van fysiek contact. Even een arm om je heen, een omhelzing of een aanraking. Mijn dans en Tai-Chi lessen worden online gegeven, maar dat is niet hetzelfde. Voor mij is het non-verbale in de communicatie essentieel. Ik heb geen partner en ik mis de warmte van mensen om mij heen. Ik heb hier bij mijn caravan wel een hele mooie treurwilg staan, ik denk dat ik die zo even ga knuffelen.”

“Mijn cursus aan zee ging ook niet meer door.”

Een gedicht dat Tet na thuiskomst uit Portugal schreef.

dan haak ik nog maar wat 

in een instructiefilmpje op Youtube legt  

Clarita uit hoe je een Spaans stokje haakt 

ik maak een atrapasueños, een  

dromenvanger, met puntos altos 

in een WhatsApp groepje met de buren  

moedigen we elkaar aan, via Zoom  

kunnen we meekijken met elkaar  

ik kijk even hoe dat Zoom werkt 

hoe zit het eigenlijk met onze privacy of gooien  

we die over onze schouder in de hoop op controle  

give up hope, zegt Pema  

chaos is eigenlijk heel goed nieuws 

dus het geeft niet als iedereen in m’n decolleté  

kan kijken terwijl ik aan het geluid pruts, als aan  

die dromenvanger een steekje los zit zodat er zich  

toch een paar nare dromen doorheen wringen? 

de Spaanse griep kwam overigens niet uit Spanje 

Spanje deed niet mee aan de oorlog en schreef 

als enige zonder censuur over de dodelijke ziekte 

ere wie ere toekomt 

de nada 

Lees hier het interview met Tet dat eerder op De Nuk stond.