Busverhalen

Rooie Stiergemier

Komt u ze wel eens tegen… mensen die de indringende geur van energiedrankjes lekker vinden? Ik vooralsnog niet. Vreemde naam voor zo’n drankje want ik vind ze met regelmaat naast een vuilnisbak of gewoon ingeknepen, dat dan weer wel, op diverse stoelen in den bus. Blijkbaar geeft het dus net niet genoeg energie om zo’n blikkie in een afvalbak te deponeren zodat ik soms het advies geef genoeg te slapen en een goede bak koffie met veel suiker te nuttigen voor het verlaten van de woning richting werk maar meestal naar school…  

Ik ben er niet kapôt van… integendeel. De geur van dit bocht … dat weeïge, gistachtige aroma van cafeïne, veel suiker, taurine (een middel tegen Alzheimer) en nog wat duistere additieven, geeft me een naar gevoel. Net als verwaarloosd zweet en teveel parfum. En ik vraag regelmatig om me heen, zeker aan collegae, wat zij ervan vinden als iemand zo’n blikje in de bus opent of met een geopend blikje de bus in wil. De meesten delen mijn mening en smaak. Niet iedereen want een enkele chauffeur kom ik nooit tegen zonder zo’n blikje tegen achter het stuur.

Deel twee is wat ze er dan aan of tegen doen? Dat is een ander verhaal. De meeste van die collega’s zeggen dat ze het niet toelaten. Maar enkelen halen hun schouders erbij op. Of ze nou te bang zijn er iets van te zeggen of dat ze zo onverschillig zijn geworden, dat ze tegenwoordig alles best vinden… ik weet het niet. Ik vermoed het laatste. Dat meen ik te merken aan hoe je af en toe een bus overneemt. Spiegel op het voorste deel in de bus omhoog naar het plafond, de zoemer van de stopknoppen uit, beeldschermen op nachtmodus… Deze chauffeurs willen zo weinig mogelijk prikkels tijdens het rijden van hun rondjes.

Je merkt het ook aan korte gesprekjes met lieden die een geopend blikje rooie stier wensen mee te nemen in mijn bus. Als ik dan vriendelijk opmerk:

 “Dat blikje heb ik liever niet in mijn bus…” Dan zeggen sommigen toch:

“Oooohhh… van die andere chauffeur mocht het wel…” Ik verzoek ze dan om op die andere chauffeur te wachten, of het blikje snel op te drinken of weg te gooien omdat ik het ECHT liever NIET heb in mijn bus. Met vele macro- en micro-expressies als hoofdschudden, een opgetrokken wenkbrauw, een minzame, dodende blik of een licht weggetrokken mondhoek, wordt er dan snel gedronken of meteen weggegooid maar veelal non verbaal. Het wordt iets lastiger als er dan verbaal gereageerd wordt:

 “En als dit nou een flesje water zou zijn, of een kop koffie?” Dan moet ik echt aan het werk. Zeggen dat ‘de geur door de meeste mensen, incluis mezelf, niet geapprecieerd wordt’, ‘dat bij morsen de geur niet uit de bekleding gaat’, ‘zolang het koffie met een deksel is’… Kortom: ik moet alle communicatieve zeilen bijzetten om ten eerste beleefd te blijven en ten tweede, om zo snel mogelijk de rit te continueren zonder overbodige stress of oeverloze discussies. En dat allemaal verpakt in een kloteblikkie. Een blikkie dat ik aan het openen ervan al herken omdat alle andere blikkies sissen als ze opengetrokken worden. Bij zo’n energiedrankje komt slechts een ksssj, erna niks… maar ontegenzeggelijk daarna… de penetrante walm.

Discussies hierover vind ik best lastig maar ik doe het niet alleen voor mezelf, aldus Don ‘Shido’ Quichot. Ik doe het ook voor de andere passagiers die zich hier met hoge mate van waarschijnlijkheid aan ergeren maar het niet als hun taak zien om er iets van te zeggen of het al zo weggefilterd hebben als één van de onontkoombare ongemakken in het OV… oogkleppen op dus maar… en gewoon angst.

Wat mij betreft wordt de hele bus weer volgeplakt met ouderwetsche, ronde stickers. Verbodsstickers met een rode rand en schuine streep met achter die streep o.a.: patat en overige friturelarij, döner kebab, ijsjes, energiedrankjes, bier, rijstcrackers, kibbeling met saus, luidsprekers op slimfoons, getatoeëerde wenkbrauwen, kerstbomen, complete lattenbodems en kinderwagens met hondjes erin. Iets dat je ruggensteun biedt… en dat je voor deze zaken niet op jezelf bent aangewezen.     

 

Auteur B.U. Shido
Auteur

B.U. Shido

Laat uw reactie achter

Reactie

1 reactie

  • Tim Bootsman schreef:

    Open blikjes mogen niet in de bus. Dat is 1. Giftige stoffen* mogen óók niet mee in de bus. Dat is dus 2. Meer dan genoeg reden om die gifblikken te weren uit de wagen.
    * Het gegeven dat heel veel mensen al hoofdpijn krijgen van de smerige lucht die het openen van zo’n gifblik teweeg brengt lijkt mij voldoende bewijs van het giftig gehalte van dat spul. Dat de hersenen er zodanig van worden aangetast, dat men na het nuttigen van dat spul klaarblijkelijk massaal zó is aangetast, dat het deponeren van het blik in de daartoe bestemde vuilbak niet meer lukt, bevestigt dat alleen maar. Bij mij in de bus komt zoiets er niet in. Trekt een passagier tijdens de rit zo’n gifblik open, dan is de eerste halte de plek om het uit het voertuig te verwijderen. Ik wijs dan altijd even waar op de halte de vuilbak staat.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *