Purple Haze

In mijn tijd als kroegtijger… ooit… zong ik Purple Haze mee maar maakte er lichtjes droned (dronken & stoned), ‘Paarse Haas’ van. Een andere tijger, een zilversmid, gitarist en iets droneder, was hier niet van gediend en begon een preek af te steken over wat Jimi hier nou echt mee bedoelde… Ooh ja joh?! Echt? Ik kon op een gegeven moment m’n bakkes niet meer in de plooi houden en gierde het ineens uit waarop hij pissig werd… totdat hij eindelijk doorkreeg dat ie erin getrapt was. Gelukkig niet zo pissig dat hij een Hertog Jan en een potje poolen op mijn kosten afsloeg…

Nigel Kennedy is ook een groot bewonderaar van Jimi Hendrix en ik besloot Jimi en Nigel op één groot doek van 150 x 100 cm te schilderen. Meneer Hendrix linksboven in de paarse achtergrond als toeschouwer met een peuk tussen z’n lange vingers. Vingers zo lang dat hij zijn duim als vijfde vinger kon gebruiken…. Nigel Kennedy kwam prominent op rechts die in mijn gedachte ‘Purple Haze’ van Jimi speelt. Een heerlijk trio van inspiratie want Nigel Kennedy inspireerde mij weer met zijn arrangementen van Hendrix waardoor de driehoek een schilderij werd. 

Ik kijk en luister graag naar Nigel Kennedy. Hij durft af te wijken en te experimenteren. Muzikaal durf ik daar niets over te zeggen als schilder maar z’n horizon wordt alleen maar breder. I can dig that! Als hij Vivaldi of Bach speelt, geeft hij hetzelfde als hij Hendrix speelt of moderne jazz met Poolse muzikanten. Eigengereid maar zeer bedreven. De kunst is belangrijker dan decorum! En een soort ‘enfant terrible’ die lak heeft aan elitaire regeltjes binnen de klassieke arena maar daardoor niet inboet aan kwaliteit en groei… waarschijnlijk integendeel. 

Concertbezoekers noemt Nigel zijn vrienden en daarom leek het me leuk om mijn vrienden, wat familieleden en de betere facebookvrienden als zijn publiek te schilderen met een blauwe gloed. Ruimte genoeg op anderhalve vierkante meter. Het werd een heerlijke facebook-ervaring aangezien bijna elke ‘toeschouwer’ in mijn facebook-kring zat. Op mijn moeder na geloof ik. Ondertussen groeide onze Ian, mijn ‘Magnum Opus’, goed in mamma’s buik… en ik besloot Domien met een hand op haar buik te schilderen. 

Begin februari 2013 exposeerde ik voor een derde keer bij Loes Manten en die tipte me bij het inrichten om eens contact op te nemen met Marcel Gieling. Hij schreef in DUIC over levende, Utrechtse kunstenaars vanuit zijn galerie in de Schoutenstraat… en zo geschiedde. Een afspraak was snel gemaakt, ging bij hem langs voor een gesprek en een artikel over mij zou in de krant verschijnen, op 21 februari om precies te zijn. Het werd een leuk, interessant artikel dat ook nog es in een boek over 50 Utrechtse kunstenaars zou verschijnen.   

Het publiek toonde zich… stuk voor stuk. Sommigen op facebook begonnen zich af te vragen of ze er ook ‘in’ zouden komen… anderen blij dat ze een vrijkaartje hadden gekregen en die laatste groep groeide met de dag. Tot het moment dat de laatste stoel bezet was en de signatuur gezet kon worden.

Jaren later bekeek ik het nog eens en twijfelde of ik het publiek moest vervangen door het naar beneden doortrekken van de paarse achtergrond. Zou less, more zijn in dat geval? Wie weet? Maar inmiddels was er iemand in het publiek overleden, iemand getroffen door Alzheimer, sommige stellen waren uit elkander gegaan… met anderen verwaterde het contact. Uitwissen? Neen! Dit blijft een tijdscapsule van begin 2013.

Het is zowel een hommage aan de heren Hendrix en Kennedy maar ook aan mijn dierbaren in enkele gradaties. De mensen die me volgen, me stimuleren en in sommige gevallen, werk van mij in hun huiskamer hebben hangen. Daar ga je niet overheen met je kwast voor een beter verkoopbaar schilderij… toch?!