Proud

Als bewonderaar van vrouwelijk schoon, blijft het tekenen en schilderen van mijns inziens sensuele dames, een regelmatig terugkerend thema. Het is een leuke afwisseling met portretten en surrealistisch werk. Meestal komt dit impulsief tot stand door het stuiten op een foto die meteen m’n aandacht trekt. Een vrijheid die ik me artistiek gezien, gelukkig kan permitteren door mijn parttime baan en het ontbreken van een ‘artistiek’ keurslijf. 

Een prachtig Oost-Europees model, Aneli, met prachtige, lange manen en dito rondingen was zo’n plotseling project. Ik had haar al es getekend en vond dat ze mijn verf ook wel waard was toen ik de foto tegenkwam die ten grondslag lag voor het schilderij boven dit artikel. 

Het werd niet zomaar effe het natekenen van de foto maar in kleur vanaf zwart/wit… hier en daar iets van versmelting van achter, – en voorgrond en wat spielerei met grovere en fijne penseelstreken. Sterke contrasten qua licht maar ook van koel roomwit en warm, donker bruin. Zo zat het in m’n kop voordat ik begon te schetsen… in een kader van 37 x 47cm.

Het was heerlijk om aan te werken. De mooie, glooiende S-lijn in de koele, trotse houding maar toch zinnenprikkelend ‘gekleed’ met een kinky touch door de kettinkjes. Het gezicht liet ik bewust weg. Ik had geen idee of ik het ooit wou laten reproduceren en zo ja… dan wilde ik geen gezeur met portretrechten. Toegegeven dat ik iets gebruik wat een andere voyeur had gezien en prachtig vastgelegd had… maar ik voel soms een sterke neiging om dat te ‘verbeteren’… een kunst op zich.

De achtergrond was heerlijk om mee te stoeien. Stroken dikke plakkaatverf grof opbrengen in lijnen die meeglooien met de contouren van Aneli. Elke strook iets lichter door oker toe te voegen aan de sepia… naar het model toe en erna gaan vloeien… letterlijk. Het beheersen van een dikke druppel water met grove penseel… het laten ‘zweven’ van die kwast terwijl je het contact van druppel tussen kwast en papier constant houdt tot de druppel op is… lagen losmakend en mengend tegelijk. Even laten ‘indrogen’… sticky draaien ondertussen… vervolgens met de druppelkwast in de rechterhand en het smeulende sticky in de linker, weer flink wat water aanbrengen en dan snel in die plasjes water weer wat dikke plakkaatverf ‘spatten’. Na een seconde of twintig weer de Eau Zeau-kwast er overheen laten zweven… 

Ook de voorgrond vorderde lekker en de versmelting van voor,- en achtergrond op sommige plaatsen, stemden me gelukkig. Het slagen van het sporadische kippevel (fuck de tussen-n!) op haar borsten en heupen… de kleine blonde haartjes op haar arm… de patronen in de jarretelkous… de lange haren. Het mooie van creëren… er zo in opgaan dat je er blij van wordt. Jaren later schilderde ik haar nog een keer… in olieverf op linnen… Even gelukkig.

Ondertussen liepen de portretlessen na twee seizoenen bijna ten einde. Ik had graag verder gegaan maar mijn WW liep ten einde en was genoodzaakt snel werk te vinden want recht op bijstand had ik niet. Sommige cursisten ging ik missen. Met één cursist, Gan Bakker, hield ik  contact en twee zie ik nog op facebook. De ene ging portretten schilderen en de ander begon een tattooshop. Gan stelde me voor aan Loes Manten, de weduwe van Nol Manten, een Utrechtse surrealist, en volgens hen moest ik es aankloppen bij Kunstliefde in de Nobelstraat…

Tijdens het eerste seizoen portrettekenen tipte een vriend van ons, een buschauffeur, me om eens bij de GVU op de website te kijken… daar stond een verwijzing in voor een opleiding en zo gebeurde het dat ik naar een open dag ging bij Consolid BV in Houten… en voor ik het wist, zette ik begin januari 2011, mijn signatuur voor een opleiding tot buschauffeur.