Sinds ik niet meer representatief hoef te zijn, scheer ik me zo weinig mogelijk. Echter na een week, hooguit twee weken, houd ik het niet meer uit en dan trek ik mijn scheerapparaat om mijn gezicht te bevrijden van die jeukende bende. Hoewel ik sommige mensen een baardje echt wel leuk vind staan, dan denk ik bijvoorbeeld aan Paul McCartney tijdens ‘het rooftop concert’ in London, heb ik in het algemeen iets tegen mannen met baarden. En al helemaal tegen vrouwen met een sik. Hoewel, die Oostenrijkse Conchita Wurst vond ik toch wel leuk tijdens het Eurovisie songfestival.
Van jongs af aan heb ik van huis uit meegekregen, dat mensen met baarden niet te vertrouwen zijn. Waar dat wantrouwen vandaan kwam, weet ik niet. Ik vermoed dat mijn ouders simpelweg iets tegen baarddragers hadden, ofschoon de meesten van hun Bijbelse idolen met een baard waren uitgerust. Ik denk zelf dat het dragen van een baard te maken heeft met de wens het gelaat te bedekken. Te bedekken omdat er iets te verbergen valt. Dat een baarddrager er beduusd voor is dat een passant iets van zijn gezicht kan aflezen. Dat een passant misschien wel zijn gemoedstoestand zou kunnen vaststellen. Hetgeen een zwakte zou kunnen blootleggen.
Nu heb ik een aantal familieleden en vrienden, waarvoor ik mijn hand in het vuur durf te steken, die hebben bewezen dat mijn argwaan ongegrond is. Heel anders is het gesteld met al die ‘gelovige baarden’. ‘Gelovige baarden’ die alles in het werk stellen om vrouwen te onderdrukken. Vrouwen die in hun ogen minderwaardige wezens zijn. Vrouwen die van hen geen onderwijs mogen volgen, die geen auto mogen rijden, die hun mening niet mogen geven, die niet naar een voetbalwedstrijd in het stadion mogen gaan en die in het openbaar hun bekoorlijkheden niet mogen laten zien. Vrouwen, die er van hen alleen maar mogen zijn om kinderen te baren, om de heer des huizes te gerieven, om eten te bereiden en kinderen groot te brengen. Kortom hun sloof te zijn.
Tegen die verachtelijke baarden verzet Erica Meiland zich met hand en tand. Dat ze die gedweeë vrouwen in alles bedekkende boerka’s vergelijkt met pinguïns, vind ik echter niet op zijn plaats, want dat doet geen recht aan deze trotse vetganzen. Voor het overige ben ik het helemaal eens met Erica. Zij verdient ieders support bij haar strijd tegen de onderdrukking van vrouwen. Het volk hult zich echter in stilzwijgen. Dat sommige winkeliers haar thans laten zakken, is kenmerkend voor die op winstbejag beluste lieden. “Zoals de wind waait, waait mijn rokje” is hun credo. Zo hebben die nietsontziende verkopers Sinterklaas zijn zwarte Pieten al afgenomen, moet de goedheiligman er spoedig zelf ook aan geloven, heeft de Kerst bijna niets meer met de heugelijke geboorte van het kindeke Jezus te maken, maar uitsluitend nog met Coca-Cola en een stompzinnige Amerikaanse kerstman op een slee en wordt alles wat ooit leuk en traditioneel was, gedegradeerd tot een nietszeggende ‘inclusieve’ ellende.
.
Pssstt… mannen met baarden zijn gewoon lui en ze zijn allemaal hetzelfde.
Voor mannen zonder baard is er overigens ook een naam: vrouwen.
😉
Een man kwam het café binnen en vroeg aan de ober ,een hoogte aangevend van 60 cm , zijn er zulke grote Pinguïns de ober bevestigde dit . Zijn hand ging ongeveer naar een meter en zulke
de ober knikte . Bij 1,5 meter sprak de ober zijn twijfel uit waarna de man met verontrusting sprak dan heb ik toch twee Nonnen aangereden .
Deze grap kwam uit een theatershow, minimaal een halve eeuw terug, van Wim Sonneveld een
verdwaalde Utrechter dat ik ook ben. Niemand nam daar aanstoot aan.
Goed verteld Bert en fijn dat je nog even aanhaalt waar Erica voor staat en waar het hier daadwerkelijk om gaat…
Ik vind het heel goed van haar dat zij zich verzet tegen de onderdrukking van vrouwen. En ja, dat haar vergelijking met pinguïns niet zo handig gekozen is tja…
IJzersterke column, Bert.
Ik reageer op wat je schrijft: “de Kerst bijna niets meer met de heugelijke geboorte van het kindeke Jezus te maken, maar uitsluitend nog met Coca-Cola en een stompzinnige Amerikaanse kerstman op een slee”.
Helemaal juist. Ondanks je eerderuitgesproken lichte bedenkingen tegen JC.
2 december bezocht ik Intratuin in Vleuten. Wilde een kerststalletje met kindeke Jezus met Maria en engeltjes kopen. Mijn in februari overleden vrouw had daar wat mee -al jaren- en hield van eenvoud in geloof. Niet dat ik haar in dit alles kon volgen, maar dat is niet nodig in een goed huwelijk.
Bij Intratuin barste het van de witgespoten kerstboompjes, ballen, pieken en zo meer, overspoeld met muzac, maar kindeke Jezus is met zwarte Piet de laan uitgestuurd en 100% afwezig bij deze hardwerkende middenstanders.
Voor mijn vrouw was er niets meer te halen. En voor mij ook niet.\
De haat van mevrouw Meiland, die ik overigens nooit eerder had gezien, spoot ervan af. Of was het Jan Dijkgraafs gefrustreerde ziel? Ik vrees beide. Zij vonden elkaar in hun afkeer tegen de godsdienst. Overigens, gisteren vierden wij een heel leuk sinterklaasfeest met kleine kinderen, leuke surprises en mooie gedichten. En dat kon heel goed met roetveegpieten. Niemand had het gevoel dat hen iets is afgenomen. Tijden veranderen immers. En Kerstmis, dat laten wij ook dit jaar aan ons voorbij gaan. Oh ja, of hij nu een baard draagt of niet, ik wantrouw Willem Alexander.