Mick en Keith zullen er uiteindelijk ook aan moeten geloven

Queen Elisabeth is overleden. Op zich is dat niet zo verrassend. Als je tegen de honderd loopt, ook al ben je van koninklijken bloede, dan is het einde nabij. 

Als iemand het geluk heeft gehad zo lang op deze planeet te kunnen blijven rondhuppelen, is er eigenlijk geen reden voor de ‘overblijvers’ om te rouwen. Toch had ik moeite om geen traan weg te pinkelen bij het horen van deze droevige, koninklijke tijding. Ik kon mij beheersen omdat ik in het algemeen niks op heb met mensen die via een vorstelijke gleuf het levenslicht hebben ontvangen. 

Hoewel hij destijds op een andere manier de koninklijke gelederen is binnengedrongen, deed het overlijden van Prins Bernhard van Lippe-Biesterfeld mij bijvoorbeeld eerder glimlachen dan dat ik me genoodzaakt voelde om me ergens af te zonderen om het verdriet van zijn heengaan in stilte te verwerken.

Door het overlijden van Elisabeth is het met mijn gemoed totaal anders gesteld. Zoals al mijn leeftijdsgenoten, heb ik nooit een ander staatshoofd in het Verenigd Koninkrijk meegemaakt dan deze vorstin. En anders dan het met die pedante, vreemdgaande zakkenvuller ‘Van Lippe-Biesterfeld’ was gesteld, heb ik voor deze vrouw, die haar leven heeft opgeofferd om haar land maximaal te dienen, een zekere ‘liefde’ ontwikkeld. Eerlijkheidshalve moet ik daar aan toevoegen dat ik haar in haar jeugdige jaren ook wel een ‘lekker stuk’ vond.

Een andere reden dat ik me enigszins ongelukkig voel met het einde van Elisabeths aardse bestaan, is de hernieuwde gewaarwording dat aan elk leven een einde komt. In de afgelopen decennia heb ik, zoals menig ander dat ook heeft doorgemaakt, afscheid moeten nemen van verscheidene dierbaren. Afscheid moeten nemen van mijn ouders en mijn grootouders, van andere familieleden en goede vrienden. Bij ieder afscheid komt het besef steeds meer in mij op, dat ikzelf ook weer een stap dichter bij mijn eigen einde ben gekomen. Niet omdat ik me daar zo heel veel zorgen over maak, maar meer omdat er van het leven, zoals ik dat koesterde, zo langzamerhand niets meer overblijft. Omdat het er tegenwoordig op lijkt, dat er totaal geen belangstelling bestaat voor wat vorige lichtingen hebben voortgebracht. Als je die hedendaagse ‘Millennials’ hoort mekkeren over hoe slecht ze het wel niet hebben en mensen van mijn generatie beschuldigen, ten koste van hen, de wereld te hebben verziekt en alles te hebben opgevreten, dan zakt mijn broek tot ver onder mijn enkels af. 

Wat zijn dat voor jongeren die dat zo ervaren? Terwijl verreweg de meesten van hen vanaf hun geboorte niets anders dan een warm nestje hebben gekend. Het is een generatie die nooit ieder dubbeltje drie keer heeft moeten omdraaien. Sterker nog: het is een generatie die het bestaan van een dubbeltje nauwelijks heeft meegemaakt. Die jongelui verwijten mij en mijn leeftijdsgenoten zich aan liederlijk potverteren te hebben schuldig gemaakt. Wat een zieke gedachte. Ze zouden eens serieus de moeite moeten nemen om te achterhalen hoe hun grootouders in de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw zijn opgegroeid en aan de kost zijn gekomen.

Met het verscheiden van Queen Elisabeth is ook een periode aangebroken, waarin spoedig niemand zich nog die geweldige Britse tv-series van weleer herinnert. Waarin jongeren totaal geen weet hebben van ooit legendarische series als Fawlty Towers, Monty Python’s Flying Circus, Yes Minister, Dad’s Army, Blackadder, The Singing Detective, On the busses, All creatures great and small, Are You Being Served, Hi-de-Hi en Little Britain. Waarin jongeren niets ophebben met muziek uit mijn jeugd. Zich hooguit vaag herinneren dat The Beatles, The Rolling Stones en vele andere Britse topmuzikanten furore maakten. Waarin ook de dag niet ver in het verschiet meer zal liggen, dat Mick Jagger en zijn kompaan Keith Richards het loodje moeten leggen. Dat mijn overgebleven vrienden en ik er niet meer zullen zijn. Dat er alleen nog maar millennials zijn, die zich nog wat jaren mogen vermaken met hedendaagse, veelal nietszeggende ‘grappenmakers’ en dito muzikanten. 

Maar ook voor deze ‘vlotte’ en ‘ideale, moderne mensjes’ breekt ras de dag aan, waarop het licht van hun thans ‘fel brandende fakkeltje’ verwordt tot dat van een ‘armetierig, smeulend sigarettenpeukje’. En wie weet zich hen later nog te herinneren? Hun amusement, hun muziek en hun bijdrage aan de geschiedenis. Ik kan in ieder geval het wel en wee van mijn ouders en mijn grootouders, hun muziek en liefhebberijen nog goed voor ogen krijgen en respecteren. Ook ben ik nog steeds zeer geïnteresseerd in hoe het ooit was. 

Gelukkig is Elisabeths troonopvolger een leeftijdgenoot van mij. Bovendien beschikt hij over typisch Engelse humor en houdt hij van muziek die mij ook nog steeds in vervoering brengt. Ik heb er een hard hoofd in voor wat er na hem ten tonele zal verschijnen. Gelukkig niet die Harry en zijn publieksgeile Meghan. Maar je weet maar nooit.

Voor dit moment zeg ik ‘Leve de nieuwe Koning!’ 

Belangstelling voor meer van mijn columns en verhalen, klik hier.