Phoenix

Een bitterzoet bevrijdingsverhaal. Dit werk… of beter: wat eronder zat, had het vijfde werk moeten worden in samenwerking met ene Herman. We waren sinds een half jaartje Hermanus en Herman oftewel: Hermani. We schilderden tegelijk op hetzelfde doek. Dat was niet nieuw voor me maar toch bijzonder genoeg.

Herman was een stuk ouder en een hartelijk mens. Een psychiater met vrienden als Mark Rutte en Diederik Samsom die met regelmaat aanschoof bij etentjes, via zijn vrouw die in de top van Justitie zat, met Opstelten en Teeven. Daar koketteerde hij graag mee in aanloop naar een expositie die we zouden krijgen in Pulchri aan het Lange Voorhout, met individuele werken èn samen gemaakte werken. Hij had het geregeld met de directeur. Ze zouden allemaal komen…In den beginne was het leuk. Ik werd ‘gedwongen’ mijn realisme te laten varen door het niveauverschil en echt buiten m’n doos te denken… want waar ontmoet je elkaar? 

Meneer bleek na een tijdje,naast de pot te piesen met een jongedame die even oud als zijn dochter was en die begon haar stempel te drukken op onze samenwerking. Ze scheen jaloers op mij te zijn… raarrrrr! Ik voelde me er niet senang bij maar Pulchri en Mammon trokken aan me.

Op de bus begon er iets van rust te komen. In Hilversum was ik drie kwartier te vroeg voor de sollicitatie en ik kon de volgende dag beginnen (mee) te rijden met een ervaren chauffeur om lijnenkennis op te doen. Ik kende er heg noch steg en na vier weken moest ik ineens ’s avonds los. Op de dag dat een nieuwe concessie inging en vele routes gewijzigd werden. Die had ik niet geleerd en weigerde…

‘Ga je nou in je bed plassen omdat je een beetje pijn in je buik hebt?’

‘Nee… ik ben niet goed genoeg voorbereid.’

‘Joh… wat kan ons dat schelen… als je die bus maar heel terugbrengt!’

Almere werd het, welja. De stad met 90% busbanen en open deuren-beleid. Daar ging het gelukkig wel. De planner hield de donderdagen voor me vrij om te gaan schilderen In Voorburg en zo ontstonden op deze dagen vier totaal verschillende, unieke schilderijen.  

Pulchri ho maar. Bij herhaaldelijk navragen kwamen er steeds vagere smoezen en het schilderen ging achteruit. Hij opende de deur om 11:00 met een halve liter bier in zijn hand en hij wilde steeds vroeger nokken om te gaan lunchen buiten de deur. Daar nam ik geen godverdegodver geen vrij voor! Hij had alleen nog maar behoefte om te praten over z’n maîtresse, te drinken en te janken. Ik werd pissig want ik had em vanaf het eerste moment afgeraden met de jongedame verder te gaan. Mede afgaande op haar manier van communiceren op facebook die op z’n zachtst gezegd nogal puberaal was voor een vrouw van 28. En ja… ze bleek inderdaad jaloers op het wekelijkse contact dat ik had met Herman en ‘Hermani V’ zou er niet komen. Ik had wel een groot doek meegenomen om thuis voor te bereiden zodat hij het af kon maken, maaarrrrr…

Herman was nog zelden nuchter en liet zich op een moment ontvallen dat hij van iemand bij Pulchri een weddenschap had gewonnen maar dat ‘alleen nog even’ het bestuur moest worden overtuigd… Dat was dus die felbegeerde ‘expositie’ die zo zeker was. Mijn vertrouwen en geduld raakten op… wat Domien al had voorzien maar ik was stekeblind… en stekedoof voor Domien’s wijze raad. Zij zag ook ineens een kale plek, links op m’n achterhoofd. Geen ouderdomsplek maar een plek zo groot als een ei en glad als een babyhuidje. De huisarts constateerde alopecia areata, plaatselijk haaruitval… waarschijnlijk door stress. 

Herman was op facebook ineens Martijn geworden, zonder effe een seintje te geven. Bij navraag bleek het doek voor hem te zijn gevallen en daarmee het onze ook. Zijn dochter rook onraad en had Herman’s facebook laten hacken waardoor hij op een dag thuiskwam en een boekwerk aan uitgeprinte, pikante chatsessies mocht uitleggen. Dat kon hij niet… Ik was het zat!

Phoenix werd een achtergrond met woede in het paletmes en herwonnen liefde op de voorgrond. Wonder boven wonder… mijn kale plek verdween en Phoenix verscheen, over Gnaritas heen.