Passion

Het nieuwe leven in het Museumkwartier van Utrecht deed me goed. Leuke buurt met fijne buren en vlak bij de gezellige Twijnstraat. Een leuk huis, zonder eettafel of bank maar wel erg knus en warm met een fraaie Friezin aan mijn zijde. Kortom: genoeg redenen om weer creatief te worden maar eerst genieten van het nieuwe leven want er zijn belangrijkere zaken dan kunst. Echte, wederzijdse liefde bijvoorbeeld, na jarenlang zonder waarbij ik ook de liefde voor mezelf verloor, had effect. 

In beginsel een getekend ontwerp voor onze trouwringen en trouwkaart maar eenmaal terug van onze huwelijksreis in Alhaurín de la Torre, begon een nieuwe tijd van positieve creativiteit. Vanaf nu geen politiek meer (dacht ik) maar alleen muziek en sensualiteit. 

We verdienden leuk samen en ik ging me weer es wat beter, dikker papier permitteren… en nieuwe penseeltjes des marters. Ik wilde iets doen met muziek en sensualiteit na het zien van een documentaire over Jacqueline du Pré… ging googelen op celliste en passie en kwam Beata Söderberg tegen. Een Zweedse celliste met een passie voor de tango, geïnspireerd door o.a. Astor Piazzolla. Ik vond naast mooie muziek ook een mooie foto die als voorbeeld diende voor deze gouache. Nadat ik Beata via email had benaderd en toestemming had gekregen om deze foto te mogen gebruiken, zette ik dit schilderij van 47 x 40 cm op. 

In mijn ‘derde’ oog zag ik haar op een podium van hout, met een dieprood gordijn wat weggetrokken werd door mijn hand, met trouwring, en zo geschiedde. Ik pakte de ‘Hermanus’… mijn roestvaststalen vulpotlood van Parker. Een fijn instrument, mijn fijnste. Toen ik 15 was, gaf ik dit potlood aan mijn vader die toen technische tekeningen maakte voor de bouw van een nieuwe voetbalkantine… en zestien jaar later, na zijn overlijden kwam het bij me terug en werd het mijn ‘heilige’ potlood.

Het was nog iets te karig qua concept maar het begon te groeien. Astor Piazzolla kwam ingetogen  met bandoneon in de plooien van de gordijnen. Maar het miste nog iets…  

Tijd voor kwasten, kwastjes en plakkaatverf. Mijn favoriete verf. Olieverf is leuk maar mon boeddha… wat droogt dat kutterig langzaam voor iemand die door wil pakken en graag snel wil kunnen overschilderen of nieuwe lagen ook een paar weken later nog kunnen mengen met de oude op het papier.  

Het ging lekker, ‘het missende’ werd gevonden en al schilderend verwerkt in de wervelende achtergrond… een man en vrouw die de tango dansen. De cyclus van inspiratie was rond.

Parallel op werkgebied ging het ook lekker. Na onze bruiloft en huwelijksreis begon ik op 1 januari 2008 met een nieuwe baan in Zeist als Leerling Orgelpijpenmaker bij Jacques Stinkens B.V. en enige tijd hierna voltooide ik dit werk… nadat de blaren in mijn handpalmen en op mijn vingers waren verdwenen. Niet door de penselen maar wel door de voor mij unieke gereedschappen waarmee ik te maken kreeg. Ik had het in ieder geval weer naar m’n zin. Heerlijk om weer met m’n klauwen te werken en deel te nemen aan een ambachtelijk proces. 

Na de signatuur, begin 2008, benaderde ik de Beata via email en we sloten een kunstdealtje want ik wilde giclée’s laten maken in beperkte oplage. We waren ambitieus maar geen van beiden wereldberoemd en ik stelde voor om met de beurs in de zak om elkander een beetje te promoten. De eerste vijf kopers zouden een gesigneerde CD van haar erbij krijgen. Best uniek… toch?! Zij kreeg de eerste giclée van mij. Een mooie ruil. 

Het origineel is verkocht aan iemand waarover ik geen seconde twijfel heb dat ze dit eerste schilderij, made in Utrecht, zal doorverkopen want ze is er gek op! Het beste honorarium wat ik me kan voorstellen. 

Hermanus.