Ze zaten lekker knus naast elkaar, mijn moeder en mijn zoon. Rechts voorin zodat mijn zoon, toen drie, strak en veilig naast zijn oma zat. Mijn zoon kon dus mij en de omgeving… vooral de voordeur en het gesis wanneer deze open en dicht ging… goed in de gaten houden met grote, observerende ogen. Telkens z’n knuistjes van en naar elkaar als dat gebeurde. Ik had het naar m’n zin.
Net voor de halte Wittevrouwen op de Biltstraat gebeurde het. Ik had mijn gaspedaal al losgelaten terwijl ik wit licht kreeg voor de kruising met de Sweelinckstraat. Ik reed op dit moment hooguit 20…
Vanuit mijn linkerooghoek zag ik op die kruising een tiener te fiets, rond de 13 jaar, koptelefoon op en in haar slimfoon gezogen. Ze wilde over gaan steken zonder haar rode licht, mijn bus of überhaupt iets anders te zien. Ik moest vol in de ankers en door de claxon lang in te drukken werd het kind eindelijk bewust van het gevaar dat ze vormde en stopte net op tijd. Ik liet m’n rem los zodat ik naast haar kon rollen. En even onder ons: ik had haar zonder meer geraakt, niet hard maar toch, als ze niet wakker was geworden door m’n claxon. Ze trachtte gewoon een kruising over te stieren die haar volgens mij totaal niet opgevallen was. Diep verzonken in een digitaal universum.
Zelfs met zo’n slakkegangetje hard remmen, gaf genoeg schok om mijn zoontje naar voren te laten schieten. Bijna met z’n koppie tegen de stang. Gelukkig was mijn moeder alert en kon hem nog tegenhouden met een snelle rechterarm die nog aan het herstellen was na een breuk in haar bovenarm. De schrik zat erin en hij barstte in huilen uit. Ik keek in de binnenspiegel en was blij dat ik geen kinderwagen(s) aan boord had of bewegende mensen in het gangpad. Wel veel mensen met den schrik op het gelaat maar iedereen was okay gelukkig. Oma, die zelf ook behoorlijk geschrokken was en duidelijk pijn in haar arm had maar dat niet wilde laten merken, ontfermde zich over haar en mijn engeltje.
Miss Parallel Universum stond stil dus ik besloot ik mijn raampje te heropenen. Ik moest em wel heropenen want als het effe kan, heb ik deze altijd open voor de frisse lucht. Door de noodstop was deze echter naar voren geschoten en dichtgeklapt. Ook de ruitenwisser en het groot licht had ik door het acuut claxonneren geactiveerd (alles in één handige hendel) maar dat was van latere zorg. Dus tijdens de wiesssjj… woesssjj… plonk… over een droge voorruit, zei ik, met enig stemverhef:
“Zeg… dat je levensmoe bent of voor frisbee op de busbaan studeert, is mijn probleem niet… maar kijk voortaan effe uit je doppen!!! Ik heb hier een klein kind aan boord wat door jou nu zit te janken!”
Iets anders kreeg ik er niet uit… het was recht uit m’n hart en van het achterste van mijn tong.
Ik kreeg een reactie die ik tegenwoordig zorgwekkend vaker krijg. Complete apathie! Stoïcijns bleef ze voor zich uitkijken. Alsof er niets was gebeurd en ik er niet was. Dit had dus geen enkele zin en ik reed gedesillusioneerd, met enigszins knikkende knietjes verder naar de halte. Ja, knikkende knietjes, want zo’n bijna-ongeval doet iets met me. Het bekende ‘wat als’ komt dan om de hoek zeilen. Vooral haar totale onverschilligheid maakte me kokend van binnen. Ze had voor m’n bus kunnen liggen en als ik iets harder had gereden, had ze eronder gelegen. M’n moeder had minder alert kunnen zijn en daar wilde ik al helemaal niet aan denken.
Het wicht stak na mij over, sloeg linksaf en reed nu rechts langs me. Ik probeerde haar nog een woedende blik mee te geven maar nog steeds… complete onverschilligheid. Totaal geen besef, schijnbaar.
Ze was hopelijk toch wel aangedaan, vol schaamte en blijdschap dat ze nog leefde? Van geen van deze emoties, gaf ze enige blijk maar ik hoop dat het van binnen bij haar anders was en dat ze er iets van geleerd had. Dat ze op latere leeftijd een game zou ontwerpen. Iets van eh… “Captain Claxon”?!
Leuk en recht uit het hart!