And now… for something completely indifferent!

Ja, ik ben een fan van Monty Python’s Flying Circus. Heerlijk surrealistische humor met vaak een kern van schurende realiteit. Even surrealistisch is het verkeer tegenwoordig. Een soort van sport… de 100 meter sprint voor mensen zonder richtingsgevoel. Het lijkt eigenlijk meer op Science Fiction eigenlijk. De SF van Frank Herbert’s ‘Dune’ waarin de soldaten van het Huis Atreides, een soort van ‘energieschild’ in het werk kunnen stellen om vijandige aanvallen succesvol af te weren. Had IK maar zo’n pak!

Veel andere verkeersgebruikers denken dat echter wel te hebben… althans, zo lijkt het. Het echte probleem is onverschilligheid en dat probleem neemt toe… en rap. Handhaving zie ik zelden helaas terwijl er zat regels zijn te handhaven. Sommige handhavers lijken soms ook door het onverschilligheidsvirus te zijn besmet. Ik zie ze zo af en toe overtredingen zien, maarrr…

Een kleine greep. Automobilisten die je abrupt afsnijden zonder iets van richting aan te geven, om je heen willen bij een halte waarbij ze geen tegemoetkomend verkeer kunnen zien. Aahh… vandaar die dubbel doorgetrokken streep?! Je niet van de halte laten komen. Gezellig dubbel parkeren in de drukke winkelstraat…
Voetgangers die in hun slimfoon zijn gezogen maar zo af en toe rond de grenzen van dat afgebakende, digitale wereldje wel iets van zwart-witte strepen zien. Je ziet ze ‘denken’: ‘Ooohh… doorlopen want ik heb een oversteekplicht’. Geheel onbewust dat er bij sommige van die streeppaden ook lichtjes zijn, in groen en rood. Soms zelfs in de vorm van een konijntje. Wat gaat er toch een wereld aan deze onverschillige zieltjes voorbij. Met uitzondering van brutale Oriëntalen die midden op het zebrapad een otofoto maken voor een rode ‘Miffy’.

Maar de crème de la crème bij uitstek zijn toch… jawel… fietsers, scooters en kamikazekoeriers, die je aan alle kanten voorbij scheren. Mooi rood is niet lelijk dus waarom stoppen? Kinderen voor- en/of achterop… no problemo. De buschauffeur stopt wel, toch?!
Soms denk ik ze wel es te horen, die speedfietsers die me al bellend op de proef stellen: ‘Ja joh… makkie… effe een verwachte toeter zoals je hoorde… maar ga verder… waar hadden we het ook over’? Absolute onverschilligheid en veelal een mix met arrogantie en dat is soms lastig te verteren voor iemand die nog verschillig is.

En dit is alleen nog maar buiten m’n bus. In de bus wordt het ook steeds onverschilliger. Vooral pubers en een groeiend aantal senioren, jawel, en van alles er tussenin, negeren me als ik ze vriendelijk begroet. Soms, in een niet te ver verleden, groette ik een tweede keer maar dan iets luider maar dat heb ik opgegeven. Slecht voor m’n hartslag. Tegenwoordig zeg ik eenmaal vriendelijk gedag en zo niet, (re)ageer ik met: “Dan niet.” En bij sommigen met koptelefoon of doppies: “DAN NIET!” Soms zie ik mijn spiegel dan dat iemand z’n nek iets draait van eh: ‘Hoorde ik nou iets’?

Aan de andere kant snap ik het ook wel weer. In een stad als Utrecht met veel eenrichtingsverkeer, veel verdwaalde toeristen en rare verkeerssituaties rond bouwputten, is het niet makkelijk handhaven. Lijkt me althans. Daarom zou ik een renaissance van de verkeerspolitie enorm toejuichen. De wetteloosheid op de wegen neemt gewoon toe en als een speciale eenheid zoals vroeger de verkeerspolitie, zich alleen maar bezig houdt met verkeersovertredingen en daadwerkelijk maintiendrait… bestaat er m.i. nog hoop. Het zal de onverschilligheid niet wegnemen maar wellicht wordt men dan wel iets verschilliger in het verkeer.
Een andere oplossing, to be completely different, zou kunnen zijn om in alle verkeerslichten, geen lieve Nijntjes te laten zien maar de befaamde ‘Killer Rabbit’ uit ‘Monty Python’s Holy Grail’. Bij overtreding zie je dan een agressief hologram van dit bloedlustige konijn op je afvliegen waardoor je je dan hopelijk even de pleuris schrikt. Maar ja… hoe lang werkt dat? Voor je het weet, staat de fanclub van Monty Python op het zebrapad, otofoto’s te maken met een rode Killer Rabbit.