Nicolette Akkersdijk lijkt op haar honden: eigenwijs, knuffelig en een beetje diva-gedrag

Minimaal drie keer per dag lopen ze met elkaar door de straat, vaak richting het park. De hond en het baasje. Ze lijken onlosmakelijk met elkaar verbonden. Wat betekenen ze voor elkaar? In de rubriek “Mijn hond en ik” zoeken we het antwoord.

Sinds een jaar of twee lopen in het Zocherpark, tussen alle labradors en doodle’s , grote gracieuze honden rond. Wanneer ze rennen over het veldje onder de Sonnenborgh is het genieten voor ieder hondenliefhebber. Ze lopen elegant in draf met geheven kop en neus. Waar komen ze plots vandaan? Ik sprak het baasje aan over haar honden, zij bleek Nicolette Akkersdijk te zijn. Akkersdijk waar kende ik die naam van? Natuurlijk: haar grootvader was de opleider geweest van mijn vader en hij en Nicolette’s vader Wim Akkersdijk waren studiegenoten en later collega’s in het Diaconessen Ziekenhuis hier in Utrecht. Maar er was nog iets anders: achter Nicolette haar ouderlijk huis aan de Maliesingel loopt het fietspad van de Oosterspoorbaan. Het fietspad loopt over de verhoogde bouwweg zodat fietsers bij haar en de buren naar binnen kunnen kijken. Weg was hun privacy! Graag had Nicolette samen met de omwonenden gezien dat het pad een halve meter lager had gelegen. Ik kende dit verhaal, maar had de link niet gelegd. 

Even voorstellen

Nicolette Akkersdijk, geboren aan het Tolsteegplantsoen als vierde van vijf kinderen. “Toen ik negen dagen oud was verhuisden we naar dit huis aan de Maliesingel. Ik groeide op in een super leuk, druk en groot artsengezin. We hadden dan wel een groot gezin maar we groeiden op zonder erin te verdwalen, waar ik wel in kon verdwalen was dit grote sprookjeshuis. Mijn vader was huidarts en had praktijk aan huis, de kamer waar wij nu zitten was zijn spreekkamer en is nu mijn praktijkruimte. Wij hadden als kinderen een goede band met elkaar en dat hebben we nog steeds, ik ben een echt familiemens. Wij hebben met alle kinderen dit huis gehouden en ik woon hier al bijna mijn hele leven. Ik ging naar de Agatha Snellenschool die toen nog in de ABC-straat zat. In de pauzes en na school liepen we langs het huis van Joop Hekman. Hij had een chow-chow Biru, het bronzen beeld van de hond staat tegenover zijn huis, op de plaats waar hij vaak lag. Soms belden mijn vriendinnetjes en ik aan of we de blauwe tong van de hond mochten zien. Mevrouw Hekman haalde de hond dan voor ons en dan moest hij zijn bek open doen. Na de lagere school ging ik twee jaar naar het Christelijk Gymnasium, daar had ik het niet naar mijn zin en ging ik naar de Munnik, dezelfde school waar mijn grootvader ooit van afgestuurd is. Ik deed eindexamen, wilde graag Medicijnen studeren en lootte vier keer uit.”

“Graag zou ik mijn honden willen inzetten in mijn praktijk”

“Ik startte met fysiotherapie, maar eigenlijk zag ik mij niet als fysiotherapeut en switchte naar Psychologie. Een erg leuke studie en ik werd lid van het UVSV-NVVSU. In de ontgroeningstijd kregen we allemaal een bijnaam uit een sprookje: Sneeuwwitje, Doornroosje, Assepoester. Ik werd Timpetee uit het verhaal van Grimm over de visser en zijn vrouw en hun zoektocht naar geluk. Toen ik, nu een en twintig jaar geleden, besloot om mij zelfstandig te vestigen als psycholoog koos ik die naam uit mijn studententijd voor mijn praktijk “Timpe Consultancy”. Ik help nu vooral werkende mensen die te kampen hebben met een burn-out door werkdruk, of door andere omstandigheden overbelast zijn. Graag zou ik mijn honden willen inzetten in mijn praktijk. Bekend is dat je gedrag kan spiegelen door opstellingen te doen met paarden; dat kan zeker ook met behulp van honden.” 

Wat heb jij met honden? 

“Ik weet niet anders dan dat wij altijd honden hebben gehad. Toen ik geboren werd hadden we een boxer maar daarna altijd een Duitse Staande Langhaar, die mijn oma ook al had. Mijn moeder had medelijden met asielhonden en zo hadden we, naast de staanders, ook altijd een asielhond. Als klein meisje herinner ik mij vooral Aska een beetje knorrige staander die mijn vriendinnetjes niet mochten aaien omdat ze dan kon happen. Mijn ouders verhuisden naar Diepeveen en ik ging samen met mijn broer in ons ouderlijk huis wonen. Mijn broer met zijn gezin beneden en ik boven. Later nam ik een Bracco Italiano en zo kwam deze hond in mijn leven. Het is ook een staande jachthond, ooit ontstaan uit een kruising tussen een windhond en een bloedhond, maar met een heel ander karakter dan de Duitse jachthond. Daar waar de Duitse hond plichtsgetrouw is: “Befehl ist befehl”, is de Italiaanse hond eigenwijzer, eigenzinniger en heeft iets van een diva: ”Ik bedenk eerst voor mijzelf of ik dat wel wil en dan luister ik”.

“Mijn honden zijn mijn gezin”

“Clara was mijn eerste bracco, zij is nu een elf jaar oude dame. Zij kreeg haar nestje zes jaar geleden en uit dat nest hield mijn moeder Saartje. Twee jaar geleden besloten mijn moeder en ik nog een keer samen een nestje te fokken. Uit dit nest hielden we Bianco en Donatella. Bianco, was aanvankelijk een helemaal witte pup die niemand wilde hebben, maar langzaam kwam de kleur in zijn vacht, toen had hij echter al zijn naam. Donatella naar Donatella Versace, verwijzend naar haar ongetwijfeld toekomstige diva-gedrag. Natuurlijk heb ik ook nog een Duitse staander: Morrison, hij is vernoemd naar het weesjongetje Morrison uit het radioprogramma “Het Weeshuis van de Hits”. Vriendinnen van mij kenden mijn bracco’s en wilden ook een pup. Zo lopen er nu nog twee andere bracco’s in het Zocherpark, ook kinderen van Saartje: Gino en Pietje. Ik heb gelukkig de ruimte om vier honden te hebben, de honden zijn binnen heel lief en rustig, maar buiten heel actief. Mijn honden zijn mijn gezin. Ik ben slecht in relaties, gedraag me misschien autonoom, maar met de honden gaat het goed. Ze zijn meegaand, intelligent en zachtaardig”.  

Lijk jij op je honden of je honden op jou? 

“Ik lijk op al mijn honden: eigenwijs, knuffelig en we houden allemaal van buiten zijn en gezelligheid. Het diva-gedrag van de bracco’s is mij ook niet vreemd: ik heb gestreden om het fietspad langs mijn tuin een halve meter lager te krijgen zodat niet iedere fietser naar binnen kan kijken, ook niet in mijn praktijkruimte. Dat is toch wel een beetje diva-achtig gedrag? Maar ik geloof dat een hond meer op zijn baas gaat lijken dan andersom: honden worden een verlengstuk van jezelf”. 

lees hier ook het interview op De Nuk van Marit Overbeek met Nicolette.