Mind the step

De inspiratie des families ging maar door. Na Thuis kreeg ik wederom zin om een stilleven te maken. Het werd de trap. Onze trap waar de eerste kraamverpleegkundige korte metten mee maakte bij een eerste huisinspectie. Die trap moest wel veilig dus alles eraf! Je moest er toch niet aan denken dat je met je kleine spruit naar boven of naar beneden loopt en dat je ergens over struikelt? Nee… dat moesten we inderdaad niet maar de beste dame was wel erg rigoreus. Een vrij looppad leek ons logisch met anti-slipstrips maar de hele trap leeg? We speelden het spel mee totdat ze vertrok. Daarna kwamen er toch wat spulletjes terug aan de kant waar we niet liepen en ik maakte er een schets van. Het had namelijk wel wat volgens mij, al die spulledingetjes die je gemakshalve even snel op de trap legt, op de speaker van onze home cinema na. Op die speaker kwam mijn zonnebril en eromheen op verschillende treden: Ian’s schoentjes en sokjes, een tube builenzalf, make-up en oorbellen van Domien, een speelgoed-autootje, mijn vulpotlood en kneedgummetje.  

Het leek simpel maar dat was het bepaald niet. Het was weer iets waar de tanden in gezet moesten worden met al dat gepriegel maar gelukkig ben ik gek op priegelen. Ik pakte m’n aquarelblok, tubetjes plakkaatverf, spoelwater, keukenrol en fijne penseeltjes en ging het avontuur aan. Eerst de basiskleuren van de achtergrond om te voorkomen dat ik duidelijke verfstreken kreeg die met de contouren van de objecten op de voorgrond meegingen zoals ik zelfs wel eens zie bij Van Gogh. Eerst de boom en daaromheen de lucht. Ik vind het niet mooi maar da’s persoonlijk, dus eerst de trap en muur sauzen. Daarna kwamen de snuisterijtjes aan de beurt.

Makkelijk was het niet maar de reacties op facebook bij het posten van progressiefoto’s waren bemoedigend. Geeft toch weer extra motivatie. De schoentjes en de sokjes vond ik het leukst om te doen maar ook de tube builenzalf gaf de nodige uitdaging… de rest eigenlijk ook. Wee mijn gebeente als de kleuren van de make-up niet helemaal goed waren en Ian moest z’n favoriete autootje natuurlijk ook in één keer herkennen. Het gezinsgeluk lag in de waagschaal. 

De finale kwam eraan. De puntjes op meerdere spreekwoordelijke i’s. Het uitwerken van de nerven van het hout. Toch nog voorzichtig te werk om het natuurlijk te laten lijken bij de grenzen van de voorgrond… en dan die knoesten! Hmmm… die knoesten. Kon ik daar niks mee? Ik voelde me speels  maakte er ogen van. Ogen die de trap in de gaten hielden, een surrealistisch tintje (na Moesman was ik nu niet langer de énige surrealist van Utrecht. Maar dat was ik toch al niet sinds o.a. Nol Manten… maar dat terzijde. ‘De Zwevende Koe’ van hem is m.i. prachtig!).

Dit nadat ik de glazen van mijn zonnebril had voorzien van mijn eigen wakende ogen. Een veilige trap. Het resultaat stemde me zeer tevreden en voelde me groots over zoiets kleins toen ik het signeerde.