Een linnen doek van 80 x 80cm was aangeschaft en inmiddels was ik begonnen met het fotowinkelen van een kaart op mijn PC. Een bijzondere kaart, waar Domien iets soortgelijks van had gezien, die slechts op invulling van lengte en gewicht wachtte. Vol verwachting klopten onze harten. Er werd drie dagen kraamsuite ‘geboekt’ bij het Diakonessen, Utrecht.
Jaah… ik ging vader worden! Twee weken eerder dan gepland want onze zoon was nukkig en lag met een iets te laag gewicht, in stuitligging. Geen paniek… ‘gewoon effe draaien’. De gynaecoloog had in zijn statistieken echter niet gezien dat Ian’s vader een nuchtere Rotterdammer was en zijn moeder een koppige Friezin. Ik heb echter ook voor een kwart, Fries bloed, dus de koppigheid gaf doorslag. Ian leek even mee te werken maar trok ‘zijn deken terug’… met de stuit naar benee. Tegen de zin in van de hoofdgynaecoloog, die een fervent voorstander was van de natuurlijke geboorte, vond er een snede des keizers plaats.
Op 16 augustus, 11:46, zag Ian het licht. Wow! Wat bizar mooi! Nadat ik symbolisch een stukje navelstreng had doorgeknipt, liep ik achter hem aan richting een privé-kamer met twee vrolijk kwebbelende zusters terwijl stille tranen van blijdschap over m’n wangen rolden. Ik kon mijn blik niet van hem afwenden. In die kamer aangekomen ‘moest’ ik mijn bovenkleding verwijderen en werd Ian met huidsmeer en al op mijn borst geplaatst. Dit alles om de tijd die de specialisten nodig hadden om mijn vrouw weer ‘op orde’ te krijgen, te verenigen met een belangrijke, eerste binding met moi, de vader. Ik durfde amper te bewegen en vanaf dat moment wist ik ineens wat echte angst was… maar het was ook prachtig. Hij trachtte me aan te kijken met twee ogen maar er zat er nog één dicht door de huidsmeer en ik zag em worstelen om dat oog open te krijgen. Na een uurtje kwam Domien ook gezond en wel terug, ons gezin was compleet… en de maten bekend.
Eenmaal thuis liet ik er geen gras over groeien en begon een prachtige foto uit te kaderen op het doek. Alles ging goed, perfect eigenlijk. Flying in a blue dream… Ik was inmiddels chauffeur bij Connexxion Zeist en vanaf het moment dat Ian geboren werd, kreeg ik van planner Henk (bloemen voor die man!) alleen maar P-diensten… tussen 10:00 en 18:00 zodat ik thuis was op de belangrijke momenten. En wat een verschil met Almere waar ik niet zonder gitaargeweld in m’n linkeroor kon werken. In Zeist had ik helegaar geen behoefte aan muziek want het was leuk… maar naar huis gaan was nog veel leuker!
Domien is een ochtendmens en ik bepaald niet dus het voeden leverde voor geen van ons slaapproblemen op. Ian dronk en sliep goed dus ik kon nog schilderen ook… cushty! Dat geschiedde in rap tempo. Ik begon met de achtergrond van katoen en badstof waarin Ian gewikkeld was. Met een dikke laag olieverf die ik meteen goed opzette qua licht en schaduw waarna ik in de natte verf, met grove en subtiele penseelstreken, de structuur van de stoffen probeerde te benaderen. Boogjes, streepjes en nuances.
Daarna kwam zijn gezichtje waarvoor ik drie basistinten gebruikte om een ondergrond op te zetten en daar laagsgewijs in en overheen te schilderen. Met extra aandacht voor het rechteroog waarin ik de fotograaf verwerkte. Zwager Piet, die zeven uur na Ian’s geboorte de foto over mijn schouder nam die tot dit schilderij leidde. Hij kwam ‘even’ vanuit Drachten met de motor om ons wonder te aanschouwen.
Het was moeilijker dan gedacht. Na de trekken van Bowie, nu een rimpelloos babyhuidje van zeven uur oud. Technisch gezien geen kattepis om alle lichte en donkere tinten in elkaar over te laten vloeien, te masseren met penselen, zodat het zacht werd. En dan m’n eigen vingers, inclusief trouwring van goud en zilver… Ik kreeg er een painters block van en bij wijze van grote uitzondering, raadpleegde ik iemand over hoe verder?
Meer rood? Okay… doe ik.
Laat uw reactie achter
Reactie