Verhalen uit de bus

Kofferkinderen

Nooit van gehoord? Ik ook niet. Maar wel een ladingdekkende term voor dit mijns inziens groeiende aantal kinderen in een kinderwagen die door één van de ouders de bus in wordt gereden. Ik open altijd automatisch mijn achterdeur zodat ze meteen op ‘het balkon’ zijn. De open plek waar plaats is voor een rolstoel of een kinderwagen. Met uitklapbare stoeltjes zodat de ouder erbij kan gaan zitten. Wat wil je als vader of moeder nou nog meer?
Welnu… dat is in toenemende mate de bus in stuntelen, vaak met de slimfoon tussen schouder en onderkaak, de kinderwagen op het balkon zetten, gelukkig meestal op de rem… en vervolgens aan de andere kant van het gangpad gaan zitten om de slimme telefoon in te duiken of gewoon gezellig te blijven bellen.

Ik snap het werkelijk niet. Je kostbaarste bezit als een koffer dumpen zodat je twee duimen vrij hebt? Toen ik drie jaar geleden met onze zoon in de buggy zo af en toe een bus pakte, ging ik op dat balkon zitten, m’n slimfoon in m’n jaszak of soms in één hand voor een otofoto met m’n zoon voor mamma… maar altijd één hand aan de stang van de buggy. Een hand met witte knokkels omdat ik weet wat voor krachten er in een bus loskomen als deze te snel optrekt maar belangrijker… als deze een noodstop moet maken. Een onbeheerde kinderwagen klapt dan echt hard naar voren, met alle ellende van dien.
Kleintjes zijn echt kwetsbaar en het maakt me dan ook verdrietig en soms boos ook dat ouders hun kind echt als ballast op het balkon parkeren en dan vervolgens ergens gaan zitten zodat ze in hun eigen wereld kunnen duiken… kunnen gaan liken, appen, tinderen, facebooken… whatever. Alsof alle verantwoordelijkheid ineens weg is bij de ouder(s) en nu dus bij mij. No way José! Die verantwoordelijkheid heb ik wel… maarrr…

Bij mij gaat dit dus anders op m’n bus. Als ik dit gedrag opmerk, al is het bij sommigen echt onwetendheid, verzoek ik met hoorbare stem, terwijl ik me dan al omgedraaid heb zodat ik me persoonlijk richt tot de ouder of soms, één van beide ouders, om bij de kinderwagen te blijven. Ik leg er dan altijd bij uit waarom, voor de veiligheid dus. De veiligheid die de ouder dient te kunnen bieden in geval van hard tot noodstoppig remmen.

Gelukkig kan ik melden dat men positief handelend, reageert op mijn dringende verzoeken om bij de kinderwagen te blijven. Ongelukkig moet ik daaraan toevoegen dat een (te) groot deel van de gewaarschuwde ouders weliswaar blijk geeft aan mijn ‘expertise’ en bij hun kind gaan staan of zitten… maar dan vervolgens even hard de slimfoon induiken… met twee handen. Ik hoop dan altijd maar dat ze goede reflexen hebben als er wat gebeurt. Ze kijken niet mee met het verkeer, afgeleid door een digitaal universum, en als ik eenmaal een beslissing met mijn rem moet maken, zijn ze te laat. Tot nu toe (knock knock) heb ik het niet hoeven ervaren, maar dit is wel een grote angst.

Ook over het in- en uitstappen blijft mijn verbazing aanwezig. Zelf was ik soms wat stuntelig met een buggy en reed wel es tegen de stoeprand omdat ik net iets te laat was om de voorwieltjes omhoog te wippen, zeker in het begin. Achteruit een bus betreden met zo’n ding zodat de kleine voorop gekieperd kan worden (we doen toch wel de riempjes vast?) of vooruit uitstappen zodat de voorwieltjes kunnen kantelen en je over je kleine, met de snufferd van de kleine naar beneden, kan vallen, kwamen echter niet in me op. Daar heb je volgens mij niet echt veel natuurkundig talent voor nodig, maar toch zie ik het bijna dagelijks en kan ik het meestal voor zijn door snel te waarschuwen. Soms lukt het zelfs mee te geven waarom maar helaas zie ik geïrriteerde blikken af en toe, van eh… ‘waar bemoei je je mee?!’

Positief eindigend… men luistert nog tot een bepaalde hoogte naar deze buschauffeur en vader… ik heb nog hoop. Zeker als ik moeder en/of vader met een kleine zie instappen, de kleine uit de kinderwagen zie tillen om deze op schoot te nemen. De schoot… toch èch wel de veiligste plek op aarde.

Auteur B.U. Shido
Auteur

B.U. Shido

'B.U. Shido' is van jongs af aan een getalenteerde tekenaar en schilder. Maar onlangs besloot hij de klei, potloden en penselen tijdelijk naast zich te leggen en te gaan schrijven. Iets wat al langere tijd een wens van hem was. Dit omdat hij als buschauffeur de nodige dingen meemaakt die zich beter in woorden dan in beeldende kunst laten vatten. Geen memoires, maar na acht jaar dit ambt te beoefenen, wel een mooie tijd om het één en ander in zinnige zinnen te vatten.

Laat uw reactie achter

Reactie

2 reacties

  • JAVDO schreef:

    Wederom een fraaie “kronkel”.

  • Jan Pieter schreef:

    Nogal moraliserend verhaal, alsof het merendeel van de ouders zo met hun kinderen in de bus zitten. Lijkt een beetje op een schoolmeester. Ik kan ook wel enige verhaaltjes schrijven over boerse buschauffeurs!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *