Malle loopjes

Een leuk verschijnsel. Hoe mensen reageren die hun bus zien arriveren. Ze zien je aankomen, steken een hand op of bewegen een vinger en in het geval van niet, hopend dat de chauffeur in kwestie halteziend is maar dat terzijde.  

Hoewel ik heilig geloof in gelijkheid tussen man en vrouw, zie ik dat de seksen anders handelen als ik bij hun halte aan kom rollen. Het heeft niks te betekenen qua waarde of slechter/beter maar ik kan niet langer zwijgen. Zeker in deze tijd met hashtags, tweets (ik fluit slechts gitaarsolo’s mee die ik via m’n oortje hoor) en wat zo meer. Dit moet gewoon gedeeld worden!

Veel, overwegend jonge maar ook oudere vrouwen, denken vaak dat ze middels een paar stappen van de kop van de halte terug te zetten, precies op de plek komen te staan waar ze denken dat de voordeur voor hen geopend zal worden. De meeste mannen blijven meestal op de kop van de halte staan waar ze ervan uitgaan dat de chauffeur netjes voor hun snufferd zal stoppen. Praktisch.

En sorry dames… maar de mannen winnen in deze voortslepende kwestie qua instapcomfort. Ik had het ze gegund maar helaas. Het is gewoon niet anders.

Met de heren is het saai want met je voordeur bij de kop van de halte stoppen, is normaliter een regel. Op die manier halteren, bevordert het in- en uitstapgenot ten optimale. Een bus van 12- of 18m, zo strak mogelijk langs de stoep is voor mij bijna een vereiste en soms ook een uitdaging op een volle halte waar lieden (te) dicht bij de stoep staan want de wielen van de bus gaan rond en rond maar ook een meter achter je kont. Om perfect te halteren moet een chauffeur dus gebruik maken van z’n vooroverbouw. Voor de leek: met de neus over de halte gaan zodat de achterkant ook strak langs de trottoirrand komt te staan. Voorin kan men zonder een sprong, rustig instappen en achterin kunnen ouders met kinderwagen of mensen in een rolstoel ook makkelijk de bus in of uit. <

Ik ‘twijfel’ of het genetisch bepaald is en denk dat het  meer waarschijnlijk is, dat door de rollenpatronen die jongens en meisjes (roze en blauw, wie gelooft dat nou?) meekrijgen of opgelegd krijgen. Ik kan u in dezen aanraden om naar de documentaire te kijken over dit item: “No more boys and girls”… te vinden op youtube (https://www.youtube.com/watch?v=wN5R2LWhTrY). De kern van deze wetenschappelijke en vermakelijke documentaire, is dat jongens en meisjes tot de leeftijd van zeven jaar, fysiek en mentaal gelijk zijn. Jongens zijn niet sterker, meisjes zijn niet slimmer. Zelf verbaasde weinig van de inhoud mij maar ik kreeg ook wel degelijk wat oogopenends mee.

Dames geven me in deze kwestie dus meer werkplezier want spelen met barbies in prinsessenpakjes draagt niet bij aan het ontwikkelen van ruimtelijk en technisch inzicht. Spelen met lego en autootjes daarentegen wel.

Als ik aan kom rollen, zetten ze dus die stappen vanaf de kop… niet lettend op de vloeiende, afremmende snelheid van een bus en waar deze uiteindelijk tot stilstand komt. Als ze dan merken dat hun inschatting niet de juiste is, zie ik eerst een voor mij vermakelijke frons van: Hè?! Daarna lopen ze dan terug richting kop van de halte. Gek genoeg stop ik dan ook, plagenderwijs voor mijn eigen arbeidsgenot, net niet waar ze het in tweede instantie verwachtten. Een ontwikkeld gevoel in je voeten om net een meter eerder of verder te stoppen met een bus, kan dus aardig wat vrolijkheid opleveren. Alsmede het plezier om bij vastberaden mannen en vrouwen, die zelfverzekerd naar de kop van de halte lopen, te ontgoochelen door net iets achter ze te stoppen.