Working class artist

Jazzebel

Door Michael Hermanus Schuurmans
|
5 april 2020

Muziek en sensualiteit, wat kan het toch fijn combineren. Die gedachte kwam boven terwijl ik Marcus Miller hoorde en zag op North Sea Jazz. Lekker thuis op NPO3. Een jaar later bezochten Domien en ik dit multi-mens zoals ikzelf ooit werd omschreven vanwege mijn beangstigende veelzijdigheid, in TivoliVredenburg. Wat een mooi mens en fantastisch muzikant… ook heerlijk dat hij zonder plectrum bast. Ik wilde hoe dan ook zijn plukkende vingers tekenen.

Het werd de bepalende factor in een schets waar ik al aan begonnen was uit frivoliteit en een gevoel van eh: ‘Waarom heb ik dat andere schilderij toen niet afgemaakt.’ Het betrof een schilderij met mooie vrouwenbenen in jarretels, zittend op een piano…

Ik tekende een piano met Danni Ashe ervoor, waar ze haar rechterbeen over de piano tilt door de hak van haar pump omhoog te trekken. De lijn van haar hak met haar opgetrokken been werd de lijn waar Marcus Miller zijn intrede deed met zijn plukkende vingers en zijn basgitaar. Aaahh… vooruit, hier hoorde gewoon ook een saxofoon bij. Vraag me gerust waarom.

Het werd een heerlijk werk waar veel uurtjes in gingen zitten, met het puntje van m’n tong tussen mijn lippen geperst. Al die overgangetjes, schaduwen. De linkerhand van Marcus (voor de kijkers rechts) die zowel Danni’s been ondersteunt maar ook de hals van zijn bas beroert. Het verweven van de saxofoon met de anatomie van een gespannen damesbeen. Ik genoot ervan.

Eerlijk gezegd vind ik dit één van mijn mooiste en sterke tekeningen tot op heden. Het verweven gaf veel plezier en ik ben er aardig in geslaagd naar mijn onbescheiden mening. Ik heb mezelf door dit stukje in ieder geval beloofd dat als ik weer verfkriebels krijg, dat Nostalgie bovenop de stapel ligt van ‘unfinished business.’

Auteur

Michael Hermanus Schuurmans

A working class artist, dat is hij. Niets meer, niets minder. In 1986 bracht hij een bezoek aan de Kunstacademie Rotterdam na de HAVO. Als de realist die hij toen al was en wenste te blijven, vond hij zich niet in het getoonde aldaar (veelal conceptuele en abstracte werkstukken). Tekenleraar werd het ook niet en na een mislukt avontuur op de Grafische School was het uit met scholing. De schoorsteen moest gaan roken dus hij ging werken en in zijn vrije tijd creëren. Dat is de rode draad die weinigen ontdekt hebben omdat er geen vaste, immer terugkerende stijl te zien is. De goede kijker ziet toch drie zuilen met regelmaat terugkomen: muziek, politiek en sensualiteit. Door zelfscholing, naast het uitoefenen van verschillende ambachten, blijft hij zich verder ontwikkelen. ‘A rolling stone gathers no moss’. Middels deze column neemt hij u mee in zijn ambachten en kunsten. Zijn dwalingen en successen. Invloeden, inspiraties en uitstapjes. Oooh ja. Hij is geboren in Rotterdam Noord, getogen in Rotterdam Zuid en sinds 2007 woon-, werk- en schilderachtig in Utrecht. In het Museumkwartier nog wel.