Ik ben mooi, dus…

Geloof me… ik ben een absolute liefhebber van vrouwelijk schoon maar dan wel zoals ik het schoon vind. U bent bij mij dus aan het verkeerde adres of liever gezegd bij de verkeerde bus als u denkt mijn criteria te weten, want ze zijn niet conform de huidige ‘schoonheidsidealen’. En dan nog…

Jongedames of dames die zichzelf overduidelijk het einde vinden en met goedkope smoesjes aankomen waarom hun ov-chipkaart het niet doet, of hoe ze deze verloren zijn of vergeten, ben ik niet gevoelig voor. En waarom zou ik? Waarom zou iemand die zichzelf mooi vindt en waarschijnlijk door de persoonlijke omgeving daarin gesteund voelt, privileges mogen ontvangen en iemand die niet voldoet aan het schoonheidsideaal, niet?

Ik ben daar dus vrij star in en put heimelijk genoegen aan deze ontmoetingen. Vooral de blikken waarmee ze mij proberen te overtuigen, vind ik zeer vermakelijk… mijn kans afwachtend om ze teleur te stellen in veel gevallen.

‘’Ach meneer… Ik ben m’n ov-chip vergeten…’’

‘’U kunt een kaartje kopen hoor.’’

‘’Maar ik heb ook geen portemonnaie bij me en ik hoef maar één halte mee…’’

‘’Mevrouw… het is een mooie dag. Prachtig weer voor een wandelingetje.’’ En dan die onderkaak eventjes te zien zakken terwijl de wenkbrauwtjes (tegenwoordig helaas steeds vaker getatoeëerde strepen) lichtjes opkrullen. Onbetaalbaar. De blik in de ogen van eh: ‘Huh… vindt ie me niet knap? Shit!’

Plezier is iets wat ik daarbij voel… en een gezonde afkeer van te ijdele menschen die denken een streepje voor te krijgen. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen in dit lange tenenimperium (ja… ik dek me in #metoo) dat soms ook mannen en jongemannen dit proberen maar dan niet via vermeende schoonheid maar gokken op een jofele chauffeur… ouwe jongens krentenbrood.

‘’Ahh joh… ik hoef maar één halte mee. Wat maakt dat nou uit?’’

‘’Nou ja, meneer. Legt u alstublieft even uit aan de overige passagiers, die netjes voor hun reis hebben betaald,  waarom u niet zou hoeven betalen? En waar ligt de gratisgrens… bij één halte, twee haltes… drie?’’ De heren reageren over het algemeen wel wat agressiever maar dat maakt het voor mij dan ‘a wee bit more’ vermakelijk.

Begrijp me goed. Ik strijk wel degelijk eens over mijn hart maar dat is bij mensen die met een goed, oprecht overkomend, verhaal komen. Dat merk je. Maar niet in het geval van een moeder die in dit geval zeker aan mijn criteria van vrouwelijke schoonheid voldeed, met haar kind van rond de elf lentes incheckte voor zichzelf en trachtte door te lopen.

‘’Sorry mevrouw maar uw dochter moet ook betalen.’’ Graaiend in haar jaszak, toverde ze een verfomfaaid kaartje uit haar jaszak en toonde deze met een allervriendelijkste blik. Ik vond haar echt mooi maar mijn eerste reactie op dit soort fratsen was niet wat ze verwachtte of hoopte.

‘’Sorry mevrouw… deze is van acht weken geleden terug dus u moet even een nieuw kaartje kopen.’’

Vervolgens legt de ‘dame’ met haar andere hand waar ik tot nu toe niet op had gelet, meteen het gepaste bedrag neer voor het kaartje voor haar dochter. Triest.