Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Carmen Nijland:”“Ik zit er niet zo mee, je houd het ouder worden niet tegen. Soms kijk ik wel eens in de spiegel en dan denk ik “het is niet anders”.
Aan het hek van hun huis aan de Utrechtseweg staat Carmen Nijland mij al op te wachten. We lopen langs de paarden die buiten staan. Carmen begroet hun Roemeense adoptie hond, die het niet zo goed kan vinden met de honden binnen en daarom in de auto slaapt. Binnen word ik begroet door vijf Spaanse adoptie honden. De hondenkoekjes die ik in mijn zak heb, breken het ijs. Haar man Ron is op zoek naar een borstel om de hondenharen van zijn donkerblauwe trui te halen, maar vindt alleen maar zes scharen in de keukenla. Ze vertellen over hun huis aan de Utrechtseweg, de bouwval die zeven jaar had leeggestaan en waar Ron, zonder dat Carmen het wist, een bod op had gedaan. Hoe verbijsterd Carmen was, want ze hadden net hun huis aan de Frederik Hendrikstraat opgeknapt. Maar ook hoe dicht ze bij de stad bleven wonen en toch ’s ochtends de reetjes in de tuin zagen. Hun jongste dochter ligt op de bank bij te komen van een blindedarm operatie.” Dit is zoals het altijd bij ons is: een beetje chaotisch. Onze drie meiden zijn allemaal het huis uit, maar het liefst zou ik ze nog allemaal thuis hebben”.
“Ik weet niet anders dan dat er altijd andere kinderen bij ons thuis waren”
Carmen Nijland, geboren in Den Haag, verhuisde toen zij vier jaar oud was naar Bilthoven. Haar vader was directeur van Knorr in Loosdrecht. Hij reisde veel, vooral naar Zwitserland maar wilde meer bij zijn gezin zijn. Hij “deed” al in huizen en ging door in de huizen. Hij begon zijn makelaarskantoor in Bilthoven maar was nog steeds veel weg. Moeder Nijland was de spil van het gezin, ze was er altijd en iedereen was welkom. “Mijn ouders kwamen beiden uit grote gezinnen. Mijn vader uit een gezin van negen en mijn moeder uit een gezin van twaalf kinderen. Hun wens was zelf ook een groot gezin te hebben, maar het bleef bij mijn oudere zus en ikzelf. Ik weet niet anders dan dat er altijd andere kinderen bij ons thuis waren, we waren nooit met z’n vieren. Niet alleen werden kinderen waar het op een gegeven moment niet goed meeging, maar ook dieren bij ons thuis opgevangen. De liefde voor dieren hebben mijn zus en ik zeker van mijn moeder meegekregen. De zogenaamde tekenwedstrijd georganiseerd door het asiel, die ik won en waar de hoofdprijs een herdershond was. Mijn moeder geloofde niet dat een hond de hoofdprijs kon zijn, maar de hond was er toch en bleef. Ik herinner mij dat we van oma vijfentwintig gulden kregen om nieuwe bikini’s te kopen. Maar we kochten er twee kleine bokjes voor. We gingen op vakantie naar Spanje en daar spaarden we het geld op dat we kregen om ijsjes te kopen om een weekendtas te kopen. We wilden namelijk een Spaanse pup in het vliegtuig meenemen naar huis. Ik ging naar de lagere school: de Theresiaschool in Bilthoven en later naar de Werkplaats van Kees Boeke. Ik ben trouw aan mijn vriendschappen en uit iedere periode van mijn leven heb ik nog steeds vriendinnen waar ik contact mee heb. Mijn vriendinnetje van de lagere school verhuisde toen wij nog op school zaten naar Duitsland. We belden iedere dag en dat liep zo de spuigaten uit dat er een slot op de telefoon kwam. Maar het gekke is dat we nu nog iedere dag bellen, ik hang net op. Deze donderdag ga ik eten met vriendinnen uit de brugklas.”
Altijd honden
“Onze drie dochters werden groter en ik wilde niet meer zoveel van huis zijn”
“Mijn middelbare schooltijd was niet zo’n succes: ik had een hekel aan leren en was liever buiten. Ik ging naar Arnhem naar een privéschool waar ik een toeristenopleiding deed en daarna naar Utrecht om mijn diploma Nima A marketing te halen. Martin Air zocht stewardessen voor de zomerperiode en ik werd aangenomen. Een tweede zomer als stewardess volgde en toen er na de zomer vaste contacten voor vijf jaar werden aangeboden was ik met nog een vriendin, uit dertig anderen, de gelukkige om zo’n contract te krijgen. Ik werd al snel purser en later zelfs purser op de Boeing 747. Het was een heerlijke tijd. Mijn man Ron, die ik had leren kennen op een thé-dansant bij hockeyclub SCHC en alle vrienden vlogen mee. Ik bofte omdat ik veel speciale vluchten mocht doen: het Nederlands Elftal en het statiebezoek van Koningin Beatrix naar Australië. Toen de kinderen klein waren vond ik het niet zo moeilijk om van huis te zijn. We hebben fantastische au-pairs gehad die in het kleine huis hiernaast woonden. Vooral de zestig jarige auntie Esther uit de Filipijnen en Agnieska uit Polen die nog iedere zomer hier met haar dochter vakantie viert. Maar onze drie dochters werden groter en ik wilde niet meer zoveel van huis zijn.”
Als purser bij Martin Air
“Alle honden die hier lopen zijn tweedehandsjes uit Spanje”
“In 2003 begon ik samen met mijn vriendin Engelien, die ook vloog, ons bedrijf “In de Wolken” en stopte met vliegen. We organiseerden bedrijfsfeesten, diners en evenementen en ik had de rol van ceremoniemeester. De feesten duurden vaak tot laat in de avond en we besloten ons vooral toe te leggen op de catering. Ik nam de organisatorische kant op mij. Klanten kenden ons en bleven bij ons terugkomen. We koken bij mensen thuis, bezorgen of mensen kunnen bij ons het eten ophalen. Ik ben een hobby-kok dus voor diners werken we samen met een professionele kok, je moet je tekortkomingen kennen. We doen ook condoleance-catering en zorgen dat er in ieder geval een troostrijke pan soep staat te pruttelen. We gooien niets weg, wanneer er iets over is dan rijd ik langs de studentenhuizen van onze dochters of van de kinderen van onze vrienden. Naast de catering doe ik vrijwilligerswerk: ik probeer voor asielhonden een goed huis te vinden. Bezoek toekomstige baasjes en probeer hen te matchen met een hond. Alle honden die hier lopen zijn tweedehandsjes uit Spanje.”
“Er kan er altijd nog wel eentje bij!”
“Ron is daar al net zo in als ik, hij kan ook geen dier weigeren. We hebben honden bij een broodfokker gered en straathonden meegenomen uit Spanje: er kan er altijd nog wel eentje bij! Paardrijden doen mijn zus en ik al van jongs af aan. We hadden thuis twee paarden voor ons vieren en zijn nooit op een pony begonnen. Onze dochters delen ook de liefde voor de paarden. Zij begonnen op een Shetland en er kwam nog een oude pony bij Rocky. Die is drieënveertig geworden en heeft zijn laatste jaren doorgebracht in paardenrusthuis “De Paardenkamp” in Soest. Heerlijk waren de weekenden met de paardentrailer achter de auto de wedstrijden af. Mensen kennen mij met een auto vol kinderen die ik overal naar toe reed. Net zoals bij mijn ouders thuis waren hier ook altijd kinderen die het leuk vonden om hier te zijn of om een andere reden even niet thuis konden zijn. Onze drie dochters zijn het huis uit en toen ze gingen studeren hebben we gezegd :”Niet naar Groningen of Maastricht, want dat is te ver weg”. Dieren en kinderen om mij heen: de rode draad in mijn leven. Wat lijk ik toch op mijn moeder!”
“Paardrijden doen mijn zus en ik al van jongs af aan”
Hoe is het om ouder te worden?
“Ik zit er niet zo mee, je houd het ouder worden niet tegen. Soms kijk ik wel eens in de spiegel en dan denk ik “het is niet anders”. Ik ben niet van plan er iets aan te laten doen, nog niet. Ik liep in Italië op het strand en opeens merkte ik dat er niet meer naar mij gekeken werd maar naar mijn drie dochters. Dat was het dan, er is niets meer aan te doen”. Terwijl we het hebben over ouder worden loopt Ron nog even de keuken binnen. “Ouder worden, ik ga nog steeds naar het ADE, maar dan wel naar het matinée. Of wanneer onze dochters tegen de “rode broeken” vaders op het hockeyveld zeggen dat ik ben “draaien op Ibiza”. Wat in werkelijkheid niet meer inhoudt dan dat we met een stel vrienden in een huis op Ibiza oude plaatjes thuis draaien.”
Wat is je geheim?
“Ik ben met een positieve instelling geboren en ik heb heel veel energie. Mensen hoeven maar te kicken en ik sta klaar. De kinderen heb ik ook altijd gehaald en gebracht. Liever dat ze midden in de nacht belden, dat heb ik nooit een probleem gevonden, dan dat ze midden in de nacht alleen naar huis gingen”.
Is je stijl veranderd?
“Ik heb geen stijl. Ik loop nog altijd in een spijkerbroek met een bloesje of een trui. Het liefst loop ik thuis in een oude joggingbroek. Zo begin ik ook mijn dag: oude broek aan en eerst de paarden voeren en mij dan omkleden”.
Tennis, bridge of yoga?
“Paarden. Elke dag rijden en sinds 2006, toen ik mijn instructeursdiploma haalde, lesgeven. Ik geef les in Nieuwegein en privé springlessen. Twee jaar geleden heb ik de jury-opleiding gedaan en nu mag ik ook jureren bij wedstrijden. Ik wandel met de honden en ik ga twee maal per week sporten met een groepje vriendinnen. We doen dat wel onder leiding van een instructeur omdat je zelf snel geneigd ben om bij vijftien keer af te haken. Ik ben niet zo sportief, maar doe genoeg”.
Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
“Bestaan die dan?, dat weet ik niet. Utrecht is een studentenstad en wellicht gaan vrouwen hier wat studentikozer gekleed en niet zo modieus als bijvoorbeeld in Antwerpen”.
Aan wie geef jij het stokje door?
“Aan Ricky Buitendijk, ondernemend, gezellig en trouw.
Even bladeren door het fotoalbum.
“Wat lijk ik toch op mijn moeder”
Het huwelijk met Ron
“Het liefst zou ik mijn dochters allemaal thuis hebben”
Laat uw reactie achter
Reactie