Vrouwen die een jaartje ouder worden maar zich jong blijven voelen. Hoe doen ze dat? En is oud worden een straf of een zegen? Annelies Gietelink:”Op mijn veertigste was ik gelukkiger dan ik op mijn twintigste ooit ben geweest.”
Annelies Gietelink, geboren in Almelo, groeide op met drie oudere broers. “De jongste scheelde zes jaar met mij en ging naar de middelbare school toen ik naar de lagere school ging. Ik was graag buiten, klom in bomen en stookte vuurtjes. Mijn broers waren niet mijn speelkameraadjes maar zij zorgden er wel voor dat ik goed leerde omgaan met jongens en later met mannen. Mijn vader was Hoofd economische zaken bij de Gemeente Almelo, belast met de taak ondernemers naar het Bedrijventerrein Twente te trekken. Ik heb hem nooit als ambtenaar gezien maar meer als ondernemer. Hij kon zijn eigen gang gaan, had veel vrijheid en hoefde geen verantwoording af te leggen. Mijn moeder was werkzaam als schoolpsychologe bij de Schoolbegeleidingsdienst in Hengelo en werkte veel in het speciaal onderwijs. Ik ben opgegroeid met twee werkende ouders, ik was de enige in de klas met een moeder die een baan had. Nu is de norm een moeder die werkt maar in de jaren zeventig was dat uitzonderlijk.
Annelies en haar broers
“Ik was het meisje dat juist op zoek was naar de rust en concentratie die ik in ons gezin miste”
We hadden een levendig gezin met veel aanloop, bij ons thuis kon veel. Met verjaardagen werden tafels en stoelen aan de kant gezet, kleden opgerold en werd er tot diep in de nacht gedanst. We waren ook bevoorrechtte kinderen, er kon ook veel in materieel opzicht: tennis, ballet en pianoles. De balletlessen wilde ik al volgen toen ik zes jaar oud was maar mijn moeder vond dat ik toen al te goed danste voor de les. Toen ik negen was mocht ik mij wel vol overgave op het ballet storten. Door mijn drie levenslustige broers en mijn ouders werd eindeloos gepraat en gediscussieerd. Ik voelde mij daar niet toe aangetrokken. Ik was het meisje dat juist op zoek was naar de rust en concentratie die ik in ons gezin miste. Die rust en concentratie vond ik wanneer ik op het podium stond tijdens balletuitvoeringen of wanneer ik iets voor mocht dragen op de zondagsschool. De zondagsschool waar ik zelf voor had gekozen hoewel mijn ouders vrijzinnig humanisten waren.
Ik had een heerlijke lagere school tijd, ging naar het Atheneum en besloot zelf naar vier Havo te gaan. Ik wilde meer tijd hebben om de vooropleiding aan de dansacademie in Enschede te volgen, want dat ik iets met dans wilde gaan doen wist ik toen al. Twee jaar lang vijf maal per week met de trein naar Enschede waar ik werd voorbereid op een Hbo-opleiding Dans. Ik deed auditie bij de Scapino Dans Academie in Amsterdam en werd aangenomen. In Enschede was mij duidelijk geworden dat ik niet de uitvoerende kant, het podium moest kiezen. Ik miste daar de “lichamelijke propositie” voor en koos voor de docentenopleiding klassiek ballet. Ik was zeventien en woonde in een studentenhuis in Amsterdam. Wel in Zuid want een “nette” buurt daar stonden mijn ouders op.
“Na een blessure werd bij mij een heupafwijking geconstateerd”
Na mijn propedeuse in Amsterdam vertrok ik naar Rotterdamse Dans Academie, om daar de richting docent moderne en folkloristische dans te volgen. Als meisje uit Twente weet je nog niet wat echt bij je past, dat moet zich vormen Ik was tot de ontdekking gekomen dat moderne dans meer bij mij hoorde. Ik studeerde af en mijn wens om op het podium te staan ging in vervulling toen ik twee producties kon gaan dansen bij een kindertheater groep. Na een blessure werd bij mij een heupafwijking geconstateerd, ik had heupdysplasie. Het was moeilijk om werk te vinden als uitvoerend danser, ik was onzeker in de belasting van mijn lijf omdat ik wist dat ik een fysieke beperking had. Een moment van herbezinning brak aan en ik ging drie maanden in retraite in een klooster in Limburg. Ik kwam tot de conclusie dat ik moest kiezen voor het docentschap. Ik had inval baantjes en probeerde een werkkring op te bouwen. Maar met de wetenschap dat mijn lijf niet voor de honderd procent belastbaar was wist ik dat ik dit niet tot mijn vijfenzestigste vol ging houden.
Mijn dansopleiding was niet genoeg om mijn eigen broek op te houden en ik besloot de opleiding oefentherapeut Cesar te gaan volgen. Ik vond daar de raakvlakken met de dans: zorg voor en je bewust zijn van je lichaam. Na mijn afstuderen ging ik aan de slag als freelance oefentherapeut en niet veel later opende ik mijn eigen praktijk in Rotterdam. In 2000 had ik de tango als hobby ontdekt. De tango betekent voor mij intimiteit, nabijheid, aandacht, concentratie en rust. Precies dat waar ik als kind, in een levendige omgeving, altijd naar op zoek was geweest. In de tango heb je nooit haast, je zoekt de afstemming bij je partner maar ook bij jezelf. In die afstemming kom je tot een samenspel, een dialoog. Het is een dans met gelaagdheid die iedereen op zijn eigen wijze kan dansen. Je doet geen appèl op je fysieke kunnen, zolang je kunt lopen kun je de tango blijven dansen. Al gauw ging ik, naast het werk in mijn praktijk, als freelancer tangolessen geven. Ook speelde ik, in een amateursetting, toneel in Rotterdam en hoorde dat een regisseur twee acteurs zocht die ook konden dansen. Ik kreeg een rol en danste en speelde in het stuk van regisseur Egbert Balsma. Hij vroeg mij later de bewegingsregie te doen voor een stuk dat hij maakte in opdracht van de TU in Delft: Einstein en Picasso. In 2009 zou ik nog de vrouwelijke hoofdrol spelen in een semi-opera die hij ook regisseerde.
Annelies en Egbert
“Ik vond Utrecht “provincialer”, maar ook vriendelijker met mensen die nog de tijd voor je nemen”
Mijn artistieke kant, de liefde voor het theater en de dans kon ik helemaal kwijt. Ik was blijven freelancen als tango docent en kwam zo ook terecht bij de dansschool van Carla Somer In Utrecht. Zij dacht erover om te stoppen en zocht iemand die haar bedrijf over wilde nemen. Ik kon van mijn hobby mijn beroep maken, het ondernemen zat mij in het bloed. Samen met Egbert besloot ik dansschool Argentijnse Tango Anna Rosa te gaan runnen. Egbert had inmiddels ook de liefde voor de tango ontdekt en danste die ook. Ik verkocht mijn praktijk en we verhuisden naar Utrecht. Ik had geen relatie met de stad, mijn vader had hier wel gestudeerd en lesgegeven op de Werkplaats in Bilthoven, maar verder had ik hier geen familie. Na jaren in Rotterdam gewoond te hebben vond ik Utrecht “provincialer”, maar ook vriendelijker met mensen die nog de tijd voor je nemen. We hebben geen vast pand maar geven les op verschillende locaties. Waar ik ook erg van kan genieten zijn de dansavonden die wij twee keer per maand geven. In buurthuizen zoals Sterrenzicht en Podium-Oost. Ook daar gaan dan de stoelen en tafels aan de kant, net als vroeger tijdens feestjes thuis, en er wordt gedanst. Alleen deze keer de tango.”
Hoe is het om ouder te worden?
“Op mijn veertigste was ik gelukkiger dan ik op mijn twintigste ooit ben geweest. Met gelukkiger bedoel ik dat ik meer stabieler ben geworden. Alles valt op zijn plek en ik kan gaan oogsten van alles wat ik heb geleerd en heb gedaan. Ik leer wat mijn sterke kanten zijn en moet mijn zwakke kanten ook aanvaarden. Ouder worden betekent ook geen ouder meer kunnen worden. Als vrouw is dat boven een bepaalde leeftijd voorbij. Als man kun je tot op hoge leeftijd nog kinderen krijgen wanneer je een jonge vrouw hebt. Dat “genderdingetje” kan ik wel eens over nadenken. Ik kan mijn moedergevoelens kwijt in mijn werk: zorg en verantwoordelijkheid voor mijn cursisten en de behoefte om dingen door te geven.”
Wat is je geheim?
“Ik heb mazzel gehad, mijn hart gevolgd en ben trouw gebleven aan de zaken die ik belangrijk vind. Soms moet je het geluk misschien een handje helpen, een vorm vinden maar volg je hart. Ik ben dankbaar voor alles wat op mijn pad is gekomen, want dat is het ongewisse in het leven, je heb bepaalde zaken niet in de hand. Ik ben enthousiast en dynamisch maar ik moet wel mijn rust nemen. Je leert te voelen wat bij je past, meer wijsheid naar jezelf en naar anderen toe. Dansen is mijn hobby en mijn werk. Door te dansen ben ik meer in balans en zolang ik in beweging kan blijven ben ik geestelijk en emotioneel ook in balans.”
Yoga, tennis of bridge?
“Zingen! Tweemaal per maand zing ik bij “HeerlijkZingen”, onder leiding van Andrea Hauser. We zingen wereldliederen zonder bladmuziek, we zijn geen koor en we treden niet op. Zingen met gevoel zoals wij dat doen met het dansen. We zingen met elkaar en door te zingen maak je contact met jezelf en met de ander. Ik kan me daar volledig ontspannen door voelen.”
Is je stijl veranderd?
“ Mijn moeder was ook nooit zo met haar uiterlijk bezig en ik ook niet. Ik was als meisje “naturel” en dat ben ik ook gebleven. Het gaat mij om innerlijke schoonheid. Ik verf mijn haar niet, dat zou anders zijn als ik in Buenos Aires zou wonen want daar verven alle vrouwen hun haar en gebruiken ze allemaal botox. Ik kocht ooit voor de verjaardag van mijn vader een jurkje in een boutique, dat had ik nog nooit gedaan. Nu draag ik een combinatie van casual en vintage. Kleding moet voor mij vooral comfortabel en functioneel zijn. In mijn “tango outfits” zoek ik elegantie, maar eerder subtiel dan uitbundig en nooit over the top.”
Wat vind je van de Utrechtse vrouw?
“Bestaat die wel? Op mijn dansschool kom ik zoveel verschillende vrouwen tegen dat ik de gemene deler niet kan vinden. Ik geef ook les aan 55+ dames uit Sterrenwijk, éénmaal per week bewegingsles, zij noemen dat de gym. De vrouwen daar hebben wel één ding gemeen ze zijn heerlijk direct en zeggen precies wat ze iets of iemand vinden. Ik vind het een groot voorrecht dat wij in een land wonen waar geen kleding voorschriften gelden, dat wij de vrijheid hebben om te kiezen wie we zijn en te dragen wat bij ons past.”
Aan wie geef jij het stokje door?
Aan Llewellyn Bogaerts, zij is een mooie combinatie van een warme charmante persoonlijkheid en een heldere kritische geest.”
Laat uw reactie achter
Reactie