Het Hipsterbestaan

Christien Vos (1992) is een nieuwsgierige, ietwat chaotische en ruimdenkende millennial. Werkzaam als ambulant hulpverlener binnen de psychiatrie en ambassadeur bij Thirty030. In de Nuk wil zij Utrechters aan het denken zetten en soms even uit de tent lokken.

Vorig weekend was ik één van de 55.000 bezoekers van de 27ste editie van Lowlands. En elk jaar opnieuw trekken mensen uit het hele land richting Biddinghuizen om bij dit festival aanwezig te zijn. Elke keer voelt het, ook voor mij, weer even alsof ik op een andere planeet ben, even helemaal weg uit Utrecht.
Toch blijft het gek dat een groot gedeelte van de bezoekers hun comfortabele thuissituatie inruilen voor een weekendje banjeren door de modder, maximaal 3 uur per nacht slapen en dan ziek, zwak en misselijk thuiskomen. Om vervolgens het jaar daarna het weer helemaal opnieuw te doen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het enorme geldbedrag, wat je in de vorm van misleidende ‘munten’, uitgeeft binnen een paar dagen.

Waar menig mens het verschrikkelijk vindt om in het dagelijks leven ergens in de rij te staan, is dat bij Lowlands geen probleem. Zo stond ik laatst bij de net geopende Rum Club aan de Oudegracht en, na de enorme rij gezien te hebben, besloot ik maar gedwee af te druipen. Minimaal 6 keer in de rij staan op Lowlands is daarentegen de normaalste zaak van de wereld.
Zouden we aan de hand van bovenstaande voorbeelden kunnen stellen dat er bij Lowlands een totaal andere cultuur heerst dan in het dagelijks leven? De zogeheten festivalcultuur waarbij we allemaal even onze normen en waarden lichtelijk (en soms rigoureus) opzij zetten om een zo leuk mogelijke tijd te hebben. Even ontsnappen aan de waan van de dag en alles waar we voor lijken te staan.

Dat is ook terug te zien in de extravagante kledingkeuze van vele bezoekers. Van chokers, tot hakken van 4 meter en glitterpakjes. Iedereen wil uniek zijn of zich uitdrukken zoals dat vaak niet kan in het ‘echte’ leven. Er heerst een hipstercultuur waarin iedereen uniek wil zijn en dit uit wil dragen. Maar in hoeverre bestaat de subcultuur van de hipster nog. Hier ontstaat dan het ook het begrip genaamd de ‘hipster paradox’. De NPO beschrijft het in het artikel ‘van nozems tot hipsters’ dat je als hipster anders wil zijn dan de massa. Echter zal de hipster dat ten allen tijde ontkennen want ook dat is onderdeel van de hipstercultuur. Of je nou ontkent of bevestigt dat je hipster bent, je hoort sowieso bij de hippe massa. Waar de hipstercultuur vroeger nog een subcultuur was, is deze nu een mainstream cultuur geworden.

Los van festivals proberen wij hipsters het hipsterbestaan nog even voort te zetten door dingen te doen die net even anders zijn dan normaal. Bijvoorbeeld naar de Jeu de boules bar aan het Paardenveld, pingpongen bij de Ping Pong club of naar de openluchtbioscoop bij het Filmcafé. Genoeg plekken waar we allemaal even kunnen doen alsof we er toe doen in deze grote boze wereld.
Eigenlijk willen we gewoon allemaal een plek in deze individualistische samenleving waarin de stad dit nog eens versterkt. Want met heel veel mensen op een klein oppervlak, voelt men toch de druk om eruit te springen. Om erkend te worden, uniek te zijn en zichzelf te bewijzen. Doe maar maar normaal, dan doe je al gek genoeg is allang niet meer van toepassing op de huidige samenleving. En ergens is het dan stiekem toch wel fijn, om te weten dat we allemaal hipster zijn.