Nog één keer en dan bent u ervan af. Beloofd! Niemand wil nog meer horen van wat de Utrechtse standplaatshouders is overkomen. De politiek niet. De lokale pers niet, de lezers (u) niet. Iedereen is er klaar mee. Héle-maal-klaar-héle-maal-klaar-olé-olé, zou de Bunnikside zingen en met gebogen hoofd huiswaarts keren.
Zo niet de gemeenteraad. Die leek donderdagmiddag vooral opgelucht dat het voorbij was. Een ruime meerderheid was heel niet ontevreden met wat ze er met z’n allen van hadden weten te maken. Wat hadden ze er niet een hoop tijd en aandacht aan besteed. Zullen we dan nu verder gaan?
Toch nog even terug naar het begin. Eind 2022 kregen de 81 vergunninghouders van de Utrechtse straatkramen een briefje waarin ze lazen dat ze op 1 januari 2024 hun vergunning zouden kwijtraken en later nog te horen zouden krijgen hoe het verder zou gaan. Dat briefje verwees naar een vage afspraak van tien jaar daarvoor, waar die tien jaar lang niets, helemaal-niets, over was gezegd.
Hoe het verder zou gaan werd dat voorjaar meegedeeld op de moeder aller gênante informatieavonden. De standplaatshouders werden als kleuters toegesproken en kregen te horen dat ze er niet op moesten rekenen hun vergunning te behouden en dat er voortaan zou worden geloot om de schaarse plekken. Europese regels. We vinden het ook niet leuk, maar het moet.
Dat het helemaal niet moest, bleek toen de wethouder omver werd geblazen door algehele verontwaardiging en ze haar plan schielijk introk om iets beters te gaan verzinnen. De standplaatshouders raakten hun vergunning wel kwijt, maar konden tot 1 oktober 2025 blijven staan. Ging de gemeente ondertussen kijken hoe het beter kon. De standplaatshouders werden door iedereen gefeliciteerd, waarom was ze een raadsel. Zij wisten toen al dat hun dagen waren geteld. Dat er wat dagen bij waren gekomen veranderde daar niets aan, het aftellen was begonnen.
LOTEN
Want het alternatief voor loten – een krakkemikkige, vage procedure waarbij iedereen plannen moet inleveren waarmee ze binding met de wijk kunnen bereiken en/of duurzaamheid denken te bevorderen – maakt de kans dat ze hun vergunning kunnen behouden er helemaal niet groter op. Kun je net zo goed gaan loten.
De arme standplaatshouders worden nu anoniem uitgeleverd aan een commissie die hun plannen gaat beoordelen. Ze mogen zich niet beroepen op wat ze vaak al tientallen jaren laten zien, ze kennen de buurt, ze maken er deel van uit, ze zijn de buurt. Maar dat is niet de binding die past binnen de lijntjes van de openbare aanbesteding. Een nieuwkomer kan zich daar immers nooit op beroepen.
U woont hier nu al zo lang, nu mogen anderen ook eens in uw mooie huis wonen. We begrijpen dat dat moeilijk is voor u, maar de wet laat ons geen andere keuze. Zo zijn de standplaatshouders langzaam de deur uitgewerkt en zonder kraam op straat gezet. De kille juristerij heeft gewonnen. En de gemeenteraad zag dat het goed was.
De vraag van de avond werd donderdag helemaal aan het eind van het debat gesteld door DENK-voorman Mahmut Sungur. Hij vroeg aan de wethouder of ze nu het idee had dat haar aangenomen voorstel beter was dan het voorstel waar het allemaal mee was begonnen. De wethouder was even stil. Noemde het een gewetensvraag. Het was duidelijk wat ze vond en ze mompelde een antwoord bij elkaar. Niemand luisterde nog. Iedereen was er klaar mee. Helemaal klaar.
Utrecht is totaal ontdaan van elke vorm van medemenselijkheid. Vreselijk.
En de volgende verkiezingen weer gewoon in de loze beloftes trappen van dezelfde partijen.
Wat wil die super intelligente Suzanne Schilder nou? Ze heeft een MOS (master of schience) en ambities om een grote politieke carrière te maken. Daarnaast heeft ze ruim 15 bestuurders functies “elders”. Dat verdiend veel respect voor een jonge ambitieuze vrouw in deze tijd, ze al bijna vanaf haar 6e actief in de politiek. Waarom dan je pijlen richten op 81 hardwerkende piepkleine ondernemers?
Waar heb je dan last van?
Te weinig empathie.
Ik snap nu de winst van de andere politiek.
Die arme Hans van Mierlo draait zich om in zijn graf, en Connie Palmen heeft er net zo veel last van als de 81 ambulante koopmannen/vrouwen in Utercht.
Beter zou ze haar ambitie en intelligentie inzetten om Brussel op andere gedachten te brengen. Cross your fingers.
ALs een standhouder een goed verhaal heeft, ondersteund door wijkbewoners, over zijn/haar binding met de wijk en er een duurzaamheidssausje overheen gooit zal het toch vast wel goed komen?
De “arme standhouders” die jaren lang voor een dubbeltje op de eerste rang gezeten en goed geprofiteerd hebben. De “arme standhouders” die wisten dat ze geen permanente vergunning hadden. Die “arme standhouders”, die als ze zekerheid gehad hadden willen hebben, ook door hadden kunnen groeien naar een winkel.
Wie zijn billen brand, moet op de blaren zitten.
Het pijnlijkste wat Bert van den Hoed hier onthult, is wat het al lang geleden ingeslopen rampzalige begrip ‘privatisering’ heeft aangericht en blijft aanrichten.
De eerste slachtoffers vielen in de kiosk (bloemen en vis) op het Vreeburg, toen die peperdure bestrating daar nog niet was aangelegd. Van Dale verkocht perfecte haringen. Hij (de kiosk) moest wijken, o.a. voor die nieuwe, achterlijk dure en zinloze fantasie-bestrating. Hij mocht terugkomen maar zou dan conform de nieuwe regels een grote, peperdure koelwagen moeten aanschaffen. Hij zat al dicht tegen z’n pensioen, dus nam een wijs besluit. Misschien verkoopt hij nu haring, ergens in Frankrijk. Als ik weet waar, ga ik zeker haring bij hem eten.
Het kraamhoudersdrama van nu is het zoveelste voorbeeld van het complete failliet van politiek EN bestuur. Om zichzelf te ontdoen van de meer dan heikele kwestie, is door de vroede moederen en vaderen een list bedacht: ‘We benoemen een onafhankelijke, ter zake kundige commissie en die gaat het oplossen. Zijn wij meteen van het gelazer af.’
Iedereen weet inmiddels dat commissies zelden zelf iets oplossen, maar dat ze, op hún beurt voor veel geld ‘onafhankelijke’, duurbetaalde deskundigen inhuren.
In elke kleverige draad van het ingewikkelde, meedogenloze deskundigenweb is er wel een specialist. Sigaren, bloemen, garen en band, stoffen, ijsco’s, broodjes, loempia’s, vis – noem maar op.
Ze moeten straks allemaal examen doen. De commissie gaat dan aan het rekenen en bepaalt wie door mogen en wie niet. Ook steekt de commissie straks de handen op en roept de kandidaten toe: het is niet onze keuze hoor, maar het zijn specialisten die de aanbevelingen hebben gedaan. Wij weten nergens van en hebben ons, onafhankelijk als we zijn, van onze taak gekweten. Over en sluiten maar. Tomdedomtomtomtomtom.
Voor wie het nog niet helemaal door heeft twee simpele voorbeeldjes: zorg en energie. Zorgverzekeringen: ± 50. Energieleveranciers: ± 60. Allemaal specialisten. Jazeker, in geld verdienen. Een vurig pleitbezorger van privatisering (‘concurrentie is goed voor de consument’) was de heer Brinkhorst, D66, die, ik herinner me nog een uitzending toen nog maar weinig mensen kleuren-tv hadden, die het goed wist te verkopen, vanachter de vensterglazen van zijn overmaatse bril. Gulzig als we allemaal zijn, grepen we die kans. En onze bestuurders? Die weten nergens van, behalve dan dat ze in de luwte van commissies heerlijk iets anders kunnen doen.
Eh, wat precies?
Let op mijn woorden: als we niet oppassen zijn de markten het volgende slachtoffer. Dus helemaal klaar is het helaas nog niet, Bert.