Frans van Seumeren: “Utrechters mogen wel wat trotser op hun stad zijn”

In deze rubriek vragen we Utrechters keuzes te maken in hun vakgebied. Maar ook daarbuiten.

Voor deze rubriek op de Nuk heb ik een verlanglijstje gemaakt van mensen aan wie ik de keuzes graag zou willen voorleggen. Meer of minder bekende Utrechters uit verschillende hoeken van de samenleving. Zo stond Frans van Seumeren (1950) ook mijn lijstje. Zoals zo velen, een drukbezet mens met een volle agenda, maar ik waagde een poging. Ik stuurde het verzoek voor een gesprek naar zijn vrouw Gonnie die zijn agenda beheert. Ik rekende op een eventuele afspraak over weken misschien wel maanden.

Binnen tien minuten had ik een antwoord:” Volgende week dinsdag om 11.00 uur, ik heb een uur voor je gereserveerd”. Een uur, bedacht ik mij, dat wordt haasten. Dus vroeg ik voorzichtig: ”Zou een half uurtje langer mogelijk zijn?” Binnen een minuut had ik het antwoord terug: ”Ik heb twee uur voor je gereserveerd.” Zoals de afspraak was gemaakt, zonder voorbehoud, zonder gedoe en wars van “sterallures”. Zo blijkt Frans van Seumeren zelf ook te zijn. In het huis waar hij deels opgroeide, “Huis Te Voorn”, neemt Frans alle tijd. Hij schuwt geen enkel onderwerp, is open en een blijkt een geanimeerd verteller. Zo kan het dus ook: een heel bekende Utrechter zonder ook maar een zweem van kapsones. Bovendien had Utrecht met 0-3 gewonnen van Sparta, dus ik had geen beter moment kunnen treffen.   

“Mijn beide grootvaders waren kerkheer, de een van de Gerardus Majellakerk, de andere van de Anthoniuskerk. De heren waren bevriend en zo hadden hun kinderen elkaar leren kennen: mijn vader en mijn moeder. Ze trouwden, stichtten een gezin en zoals dat een goede katholieke familie betaamt met elf kinderen. Ik was de oudste zoon met drie zusjes boven mij. Ik ben geboren in de Broerestraat, maar al snel verhuisden we naar het landgoed hier. De kinderen na mij zijn hier geboren. We gingen in Utrecht naar school. ’s Morgens met de bus naar de stad, eerst naar de kerk en dan naar school. De halve bus zat al vol met de kinderen van Van Seumeren.”

“Ik was achttien en zat in de laatste klas van de HBS, toen ik moest  trouwen”

“De meisjes naar de meisjesschool in de Kanaalstraat en de jongens in de Malakkastraat. Wij groeiden op in ons eigen park: voetballen, rovertje spelen en in de winter schaatsen op het vijvertje hier. Iedereen kwam hier spelen, ook de kinderen uit onze klassen zodat we soms wel met zestien kinderen aan tafel zaten. Mijn ouders waren gastvrije mensen en iedereen kon altijd mee eten. Tot ik elf jaar was en naar het internaat “Saint Louis” in Amersfoort moest. De eerste zes weken miste ik thuis heel erg, maar het wende snel en gelukkig werd er veel gevoetbald. Ik ben daar vijf jaar gebleven, mulo A en B en mijn middenstandsdiploma gehaald. Daarna ging ik naar de HBS in de Kruisstraat en in het weekend uit in de Metro en de Catacomben. Ik was achttien en zat in de laatste klas van de HBS, toen ik moest  trouwen.”

“Ieder half jaar moest de rente voor de lening betaald worden, soms bracht ik die met knikkende knieën langs”

“We kochten een huisje in Harmelen, voor dertigduizend gulden. Alle kinderen kregen tienduizend gulden van mijn vader wanneer ze het huis uitgingen. Samen met het erfdeel van de moeder van mijn vrouw en een lening van een vrouw uit Harmelen kon ik mijn eerste huis kopen. Ieder half jaar moest de rente voor de lening betaald worden, soms bracht ik die met knikkende knieën langs. Ik moest gaan werken en bij de ijzerwerf aan de Keulsekade werd ik schrootsorteerder, dat verdiende het meest in 1968. In 1966 begon mijn vader hier aan huis een kraanbedrijf. Ik heb een half jaar bij hem als kraanmachinist gewerkt. Dat werd geen succes omdat ik twee linkerhanden heb, ben ik weer naar school gegaan.”

“Ik wilde absoluut geen zakenman worden, ik wilde verder in de sport, voetballen of schaatsen”

“In 1969 had hij drie kranen en ben ik toch maar bij hem gaan werken. Ik wilde absoluut geen zakenman worden, ik wilde verder in de sport, voetballen of schaatsen. Maar mijn vader had zo veel vertrouwen in mij dat hij mij, toen ik drieëntwintig was, directeur maakte van zijn bedrijf. We groeiden en groeiden, vestigingen in Frankrijk, België en Duitsland. Onderhandelen met banken om geld te lenen om steeds meer vestigingen op te zetten, het ging mij goed af. In 1982 scheidde ik van mijn eerste vrouw en ontmoette ik Gonnie. Ik nam twee kinderen mee uit mijn eerste huwelijk en Gonnie had dus plots twee kinderen, zeg maar drie met mij erbij. Bij ons bleef het de zoete inval, de jongens van mijn elftal waren kind aan huis en we gingen uit in Utrecht: Willem Slok, ’t Pandje en in de Woolloomooloo. In 1982 maakte ons bedrijf een dipje mee en ik ging naar de Nederlandse Middenstands Bank op de Maliebaan om een uitbreiding van ons krediet te krijgen omdat we er anders niet uitkwamen. De volgende ochtend lag er een brief van de bank in de bus. We hadden geen kredietuitbreiding gekregen maar juist een kredietbeperking. Ik heb meteen de rekening opgezegd en ben verder gaan bankieren bij de ABN. In 1990 hadden we wereldwijd veertig vestigingen van Van Seumeren. Er was één concurrent een Nederlands bedrijf Mammoet, onderdeel van de Nedlloyd Groep. Mijn ambitie was om de nummer 1 in de wereld te worden op het gebied van het zwaar transport en hijsen.”

“Het kostte mij een jaar van onderhandelen, maar ik wist zeker dat het mij zou lukken om Mammoet te kopen”

“In 1999 ging ik naar Rotterdam om daar te praten met de directie van Nedlloyd. Die bestond uit nette heren in pakken en wij waren meer de cowboys. Het kostte mij een jaar van onderhandelen, maar ik wist zeker dat het mij zou lukken om Mammoet te kopen. Ik heb veel aandacht besteed aan de cultuur van beide bedrijven. Ik wilde in het hele bedrijf de “Van Seumeren” cultuur: hard werken, loyaliteit naar elkaar, maar ook veel plezier, met een biertje op z’n tijd. Het werd een enorm succes. Met als kroon op ons werk de berging in 2001 van de nucleaire onderzeeër “Koersk” in de Barentszzee. We waren landrotten en geen bergingsbedrijf, maar we moesten dit kunnen. We waren in Rusland om de opdracht te krijgen maar er was nog een mededinger, het consortium van Dick Cheney; Hally Burton samen met Heerema en Smit. Maar zij liepen met ruzie uit de onderhandelingen weg en wij kregen de opdracht. Met boerenjongens uit Harmelen, Kockengen, Vianen en IJsselstein, geen van allen zeebonken, hebben we de klus geklaard. “Jullie gaan niet op vakantie naar Gran Canaria, maar we gaan naar de Barentszzee. Normaal is bergen een kwestie van sjorren en trekken, maar het ging wel om een nucleaire onderzeeër dus dit was een kwestie van heel voorzichtig hijsen. En daar waren wij experts in. We hadden precies drie dagen van goed weer en hebben de boot voor de poorten van de hel weggesleept. Door deze klus kregen we wereldfaam en daar hebben we goed van geprofiteerd.”

“De meeste mensen lopen naar Santiago de Compostella, maar dat vond ik te dichtbij”

“Ik had altijd gezegd dat ik met vijfenvijftig jaar zou stoppen, mijn jongste broertje en twee neven waren klaar om de zaak over te nemen. En op mijn 55ste verjaardag op 5 mei hebben Gonnie en ik onze rugzak en een tentje gepakt en zijn we te voet vertrokken uit Harmelen. Op 28 oktober stonden we voor de Akropolis. De meeste mensen lopen naar Santiago de Compostella, maar dat vond ik te dichtbij. Vervolgens hebben we het vliegtuig gepakt naar Alicante en van daaruit liepen we terug naar Harmelen. Gonnie vindt dit nog altijd de mooiste tijd van haar leven. In augustus 2006 was ik terug en wat nu? Inmiddels hadden we Mammoet verkocht en ik bedacht dat ik jonge starters wilde gaan helpen. Leuke jonge gasten met goede ideeën die niet bij een bank terecht konden. Daar zijn drie grote bedrijven uit voortgekomen, begonnen met één bootje. RollDock, BigRoll en Roll-Lift. Over zee verschepen van zware goederen, platforms, reactoren, baggermaterialen en grote jachten. Roll-lift voor zwaar transport en kranen. Inmiddels zijn er vestigingen in het Midden-Oosten, Houston, Singapore en Hong Kong. En dan nog HTVV, Huis Te Voorn Vastgoed, een projectontwikkelingsbedrijf met een tak die zich bezighoudt met de agrarische sector en één die kantoren ombouwt tot woningen.”

“Ik heb maar één ambitie en dat is FC Utrecht in de top 4 van de eredivisie te krijgen”

“Tja, je kan een jacht kopen en in de haven van St Tropez ronddobberen, maar ik wil liever iedereen laten genieten van mijn geld. Ik heb zelf altijd gevoetbald bij VV de Meern en werd gevraagd voor een positie in de raad van commissarissen van FC Utrecht. En ik dacht bij mijzelf: “Als je echt ballen hebt dan koop je de club.” Ik heb maar één ambitie en dat is Utrecht in de top 4 van de eredivisie te krijgen. We zijn de vierde stad van het land en we verdienen een club die in de top vier staat, daar doe ik alles aan. Straks wordt Europees voetbal hetgeen waar het geld in verdiend gaat worden en daar moeten we bij zijn. Maar dat kost een heleboel, spelers kopen en verkopen. Er gaat veel geld bij en het is maar goed dat ik niet zo gek op geld ben. En dan is er een goede trainer als Ten Hag en die gaat dan weg, wanneer je midden in een proces zit. Maar ach, dat is inherent aan het voetbalwereldje en we hebben alweer een biertje samen gedronken.”

De keuzes van Frans

Voetballer  

“Robert Lewandowski, de spits van Bayern München, hij is een spits naar mijn hart. Hij maakt zo veel en zulke mooie doelpunten. Ik heb zelf ook altijd als spits gespeeld en dan kijk je hoe iemand op die positie speelt en dat is in het geval van Lewandowski gewoon geweldig”.  

Wedstrijd  

“De wedstrijd FC Utrecht tegen Ajax: 6-4!, dat is nu zes jaar geleden. Het was een krankzinnige wedstrijd, in de Galgenwaard, waar werkelijk alles klopte. Die wedstrijd en geen andere”.  

Kunstwerk  

“De “Wolgaslepers” van de Russische kunstschilder Ilja Repin. Ik zag het schilderij op een tentoonstelling in het Groninger Museum en ik was daar zo van onder de indruk. De mannen die een trekschuit stroomopwaarts slepen langs de oever van de Wolga. Laten slepen door stoomboten was erg duur en menselijke trekkracht was goedkoper. Hier ligt Huis Te Voorn ook aan het water: de Leidsche Rijn en ik kan mij voorstellen dat hier ook de trekschuiten langs het huis werden getrokken. Op het schilderij staat een  groep mannen afgebeeld tegen de achtergrond van het prachtige Wolgalandschap. Ik hou erg van Rusland, ik heb iets met dat land, maar niet met de leiders. Een ander werk van Repin dat ik ook in Groningen zag was “Onverwachte Thuiskomst”. Een kozak die vanuit de oorlog thuiskomt. Hij komt onverwacht de kamer binnen. De gezichten van de mensen laten hun gevoelens zien: verward en verwonderd, eigenlijk hadden zij niet meer op zijn thuiskomst gerekend. Ik hou van realistische schilderijen”.    

Boek  

“Ik lees veel maar twee boeken hebben mij echt getroffen: “Shantaram” van Gregory David Roberts en “M. De Zoon van de Eeuw” van Antonio Scurati. “Shantaram” is voor een groot deel autobiografisch. Roberts, een bandiet, werd in Australië veroordeeld tot negentien jaar gevangenisstraf. Hij weet te ontsnappen en komt terecht in India in de sloppenwijken van Bombay. Hij blijft daar en onder de indruk van de armoede, gaat hij de mensen helpen. Het wordt zijn levenswerk, eigenlijk is hij een nobel mens. Hij vertelt hoe hij moet overleven, hoe hij in aanraking komt met de maffia en daarmee omgaat. Ik ben ook in India geweest en heb de armoede gezien in de sloppenwijken, ik ken de situatie en het boek heeft mij mede daarom aangegrepen. “De zoon van de Eeuw” gaat over de opkomst van Mussolini. Na de Eerste Wereldoorlog was de armoede en de onvrede in Italië groot. Mussolini voelt en ruikt de tijd die eraan komt. Hij is afgezet als socialistisch leider en plaatst zich aan het hoofd van de “onwettigen”, de fascisten. Hoe hij manipuleert en ophitst, het deed mij denken aan Trump. Hij wist ook mensen zo op te hitsen dat zij tot de bestorming van het Capitool overgingen. De geschiedenis die zich herhaalt. Het boek zou verplichte literatuur moeten zijn. Bij ons zie je dat bij Baudet, hij is ook een rat van de bovenste plank”.  

Film  

“Novecento” uit 1976 met Robert de Niro en Gérard Depardieu. De vriendschap tussen twee hartsvrienden uit heel verschillende milieus, tegen de achtergrond van het Italiaanse leven in de eerste helft van de 20ste  eeuw. Ook hier weer de opkomst van Mussolini en het fascisme aan de ene kant en het socialisme aan de andere kant. Geweldige film.”  

Muziek  

“Ik ben een groot liefhebber van Van Morrison en Nina Simone. De laatste keer dat ik Van Morrison zag was op Paleis Soestdijk, toen had hij er duidelijk zin in. Maar het kan ook zo maar zijn dat hij na drie kwartier het podium afloopt. Verder hou ik van alles als het maar Blues is: van Cuby and The Blizzards tot John Mayall, dat is mijn muziek.”  

Restaurant  

“Vaticano” in Zutphen. Een Italiaans restaurant waar je voortreffelijk kan eten. Het wordt gerund door een Italiaanse familie en ze zijn zo gastvrij.”  

Drank  

“Wij zijn “wijndrinkers”. Wit: sauvignon blanc uit Marlborough, Nieuw Zeeland en rood: een Chianti Classico Riserva.”  

Stad  

“Utrecht, maar als ik een stad in het buitenland mag noemen is dat Parijs. Ik vind dat een geweldige stad, ik ken de stad en ik spreek aardig Frans. Ik ben ettelijke keren in Parijs geweest voor zaken: ’s morgens hier weg dan lunchen in Parijs en dan weer terug. Ieder zichzelf respecterend bedrijf in Frankrijk doet zaken vanuit Parijs. Gonnie en ik gaan vaak naar Parijs, we hebben een vast hotel: Hotel Mathurin in de gelijknamige straat. Vlakbij de Opéra, de Champs-Elysées en de Boulevard Haussmann. Je kan in Parijs zo heerlijk eten en de sfeer in de winter met de mannetjes met gepofte kastanjes op de hoek van de straat is geweldig. De vers uitgestalde verse vis voor de restaurants, mijn stad”  

Utrechter  

“Dafne Schippers. Het is zo moeilijk om in de atletiek uit te blinken en dan op de 200 meter. Dat is een afstand die voor een blanke vrouw bijna niet te doen is. Daar heb ik zo’n diepe bewondering voor.”  

Wat zou jij doen wanneer je burgemeester van Utrecht zou zijn?  

“Ik zou de saamhorigheid in de stad willen vergroten. We hebben een gemêleerde bevolking in de stad, maar na de “Tramaanslag”, zag je dat iedereen samen kon zijn. Van de harde kern van Utrecht tot de Moslims. Iedereen was verbroederd, als we daar nou iets aan zouden kunnen doen. De verschillende groepen mengen, dan zou Utrecht nog een mooiere stad kunnen worden. Ik vind dat Utrechters ook wel wat trotser op hun stad moeten zijn, ze zijn soms “zeurkezen” en dat moet eruit. Verder wil ik een sportcampus à la Papendal: Sportcampus Trajectum. Niet alleen sport maar daar ook de Universiteit bij betrekken. En meer concerten, ook in het stadion. Ik herinner mij nog de Flight to Lowlands Paradise in de Jaarbeurs met Pink Floyd en Jimi Hendrix, die niet kwam omdat hij zijn been zou hebben gebroken. Zulke grote festivals moeten we weer in de stad hebben, ook dat kan voor verbroedering zorgen. Samen met mede-investeerders ben ik bezig het stadion te kopen met de omliggende kantoren en daardoor kunnen we dan wat meer met het stadion gaan doen en daar dan ook grote concerten gaan beleven.”  

..