Anne-Marie Smits mailt me niet meer. Tot een maand of vier geleden stuurde ze me om de zoveel tijd de boodschap: ‘Profiteer van de schaarste op de woningmarkt’. Opende je het mailtje dan las je dat je moet investeren in grond in Amsterdam. ‘Laat uw kapitaal voor u werken zonder tussenkomst van een bank. Waar wacht u nog op?’
Behoorlijk pervers, deze prikkel.
Ik kan niet beleggen, want ik heb geen kapitaal. Anne-Marie is daar kennelijk intussen achter. Zinloos om me nog langer te mailen. Ik ben maar een gewone oudere, van wie het pensioen al zeker tien jaar niet is verhoogd. In rap tempo zak ik qua inkomen uit de middenklasse.
De buren geven een borrel op het dakterras. We kijken naar de overkant, waar de verbouwing van het oude Bonifatiuslyceum (tussen Kromme Nieuwegracht en Pieterskerkhof) tot appartementen voltooid lijkt. Eén van de aanwezigen zegt dat hij het een goede ontwikkeling vindt: eenheden van vijftig tot zestig vierkante meter met een huur – zo schat hij – van vijftienhonderd tot twee mille per maand. Dat betekent volgens hem stabiele bewoning. Ik denk dat hij zich wat dat betreft zwaar vergist.
Ons huurhuis, waarin we nu 42 jaar wonen, is twee keer zo groot, met een enorm dakterras. Huur duizend euro. Als het vrijkomt verkoopt Mitros het. Huidige waarde: zeker acht ton.
Het is een vorm van omvolking: het gewone volk de binnenstad uit, het dure volk er in.
Dan heeft hij veel mazzel gehad met zijn woning in de binnenstad.
Dank Dick, dat je dit onder de aandacht brengt. Wonen is geen luxegoed, of dat zou het in ieder geval niet mogen zijn. Hoe keren we het tij?
Dit is helaas al zo lang aan de hand?