Dikke Deur

Het was een druilerige, rustige zondagochtend. Ik naderde het eindpunt van m’n rit en ik kwam bij de laatste bocht naar links om daar te komen. Een enigszins kloterige bocht over een T-kruising want om op je weghelft te blijven, moet je met je rechtervoorkant een stukje over het fietspad dat van rechts naar links gaat. Normaal gesproken geen probleem maar helaas moet je tegenwoordig steeds meer rekening houden met fietsers en scooters die denken dat verkeerslichten en dikke, vette stopstrepen op het fietspad er alleen maar ter decoratie zijn. Voorzichtigheid geboden dus.

Het was echt zo’n vervelende regendag waardoor je constant zit te switchen met je ruitenwisserschakelaar. Dan weer op interval… dan weer stand 1 en dan weer effe niks. Te bedienen naar het geluid tussen een natte voorruit en een droge. Nat is okay. Droog is niet okay… Dat geluid van een droge haal-de-regen-van-je-ruiten-heen-en-weer-stang , zoals onze Zuiderburen het vroeger zo mooi zeiden. Wiiiiieesjjj… woooesjjj… ploink… maar dan met meer gepiep en gekreun. Echt een klotegeluid.

Ik hou van regen, begrijp me niet verkeerd… maar dan wel als er iets van continuïteit in zit zodat ik dat geluid maar niet hoef te horen. Deze ochtend was dus niet echt tof want ik had dat geluid al veel te vaak gehoord. Soms… als ik in een gelovige bui ben, vloek ik met dit soort weer wel es binnensmonds naar boven: “Make up your mind!”

Maar goed… terug naar de bocht. Hier werd middels leedvermaak, mijn zogenaamde gouden ochtendstond, toch nog een feit. Ik had er al zo de pest in dat ik het niet meer verwachtte maar toch… er kwam iets leuks aan.

Een manneke… een dikkere versie van Dikke Deur voor de Pipo de Clown-kenners onder ons. Bol, sigaartje in den besnorde mond, Willempie-helm op, lange regenjas aan en rijdend op een Puchie. Hij kwam van rechts door rood licht en trachtte net als ik, een bocht naar links te maken. Helaas voor hem had ik de wet van groen aan mijn kant en daar maakte ik ook, ingegeven door natte chagrijnigheid, gebruik van en zette rustig de bocht in zodat ik op tijd kon remmen, mocht Dikke Deur geen eieren voor zijn geld willen.

Hij koos voor eieren, mede doordat hij mijn overtuigde blik zag, en remde. Hij begon echter lichtjes te slingeren op het natte asfalt. Waarschijnlijk had hij dit niet verwacht en niet over een, in tegenstelling tot deze chauffeur, plan B nagedacht in die luttele seconden. Hij kwam weliswaar tot stilstand maar vanwege die lichte slingering, was die stop nog in beweging en zo viel hij in slow motion om… Z’n beentjes waren ook iets te kort om in één keer in geval van een situatie als deze, een voet neer te kunnen zetten en stil te staan.  De brommert gleed naar rechts en hij rolde er aan de linkerkant vanaf. Hij kwam tot stilstand op z’n rug, met z’n korte, dikke beentjes en armpjes omhoog alsof hij de goden verzocht… maarrr… met z’n sigaar nog strak in z’n mondhoek. Hilarisch!

Er was zo te zien geen sprake van letsel en ik begon, uit zijn zicht, hardop te lachen. Via m’n spiegels zag ik dat hij voor zijn omvang, soepel opstond en z’n Puch overeind trok en weer verder reed. Hij was gelukkig niet boos want ja… het was zijn eigen schuld. No harm done. Bij mij ook niet want deze scene kan ik sindsdien van frame tot frame oproepen. Deze druilerige ochtend met veel donkere wolken, kreeg een prachtig zilveren randje.