De rest van z’n leven dood

Ik reed net voor een kruising waarna een halte kwam. Een licht gezette man van rond de vijftig die aan de andere kant net was uitgestapt bij een collega, stak paniekerig over, zwaaiend naar mijn bus. Goeie lijn, verkeerde kant op dacht ik meteen. Ondanks 2 minuten vertraging besluit ik toch nog even te wachten. Het zonnetje scheen en ik was goed gehumeurd… what could go verkeerd?

De man bracht hijgend z’n dank uit en ik nam toen al een walm waar die meestal ontstaat na iets teveel alcohol. Hij pakte z’n chipkaart en drukte em stevig tegen de validator… niks. Een tweede keer dan… niks. Een derde, vierde en twintigste keer… niks.

“Lukt het meneer?” Hij stamelt: “Die andere sjuffeur zei dattik em goed moes buigen en dan…”

Voorzichtig suggereer ik dat z’n kaart, die zichtbaar geknakt was, daardoor waarschijnlijk niet meer werkt en dat hij beter een kaartje kan kopen en eenmaal thuis een nieuwe chipkaart bestellen…

“Wat?! Er sstaat nog zzekers dertig euwo op!” He wasn’t pleased.

“Dat kan zomaar meneer en die worden ook netjes overgezet op een nieuwe kaart maar nu moet u toch echt een kaartje kopen… maar… probeert u eerst achter in te checken… wellicht dat ie em daar wel pakt.” Even afleiding… hoewel ik al wist waar dit heen ging. Strompelend loopt hij naar achteren terwijl ik inmiddels voorzichtig verder reed. Na een minuut komt hij onverrichter zaken terug. Z’n chipkaart was inmiddels half gescheurd.

“En?” vraag ik beleefd.

“Nee… hij doejut nie.” Hij ging zitten met een houding van dat dit het dan was.

“Dan ben ik toch bang dat u een kaartje moet kopen.”

“Ik heb toch nog genoeg geld erop sstaan?!!!”

“Dat kan zijn maar deze rit moet ook betaald worden, dat begrijpt u toch wel?”

Dat trok de besste man echter niet. Hij werd boos en raaskalde er lustig op los. Weliswaar zonder scheldwoorden maar vriendelijk was het zeker niet. Hij had vriendjezz in commizziesss die sjuffeurs beoordeelden. Tuurlijk… boeien. Ik had het door de agressie en zijn kennelijke staat al opgegeven… met tegenzin.

“Meneer, gaat u fijn zitten, ik geef het op. Ik stop bij dezen dit gesprek.”

“Ooohh… discuzzzie gesjlotuh omdajjij ut zeg?!” Mijn nagels stonden inmiddels in mijn stuur.

“Nee meneer. Omdat ik u en de rest van de passagiers die WEL betaald hebben (die muisstil waren en bleven) veilig thuis wil brengen.” Ik bleef beheerst… geloof ik.

“Okay dan… dan dien ik eh… een klachin… bussnummer heb ik… okay…”

“Mijn naam is Shido… Brian Shido.” Ik kon het gewoon niet laten op het ‘shaken, not stirred’ na in dit geval. Ik deed er nog een schepje bovenop want ik had het helemaal gehad en begon m’n beheersing te verliezen.

“S!… H!… I!… D!… “ en ik miste op dit moment, bijna een fietser op een rotonde. Missen in de zin van bijtijds waarnemen… gelukkig. Ik was nog op tijd met remmen, al was het op een laat moment waardoor de fietser schrok… en ik ook.

“Ja joh! Pak die fiesser ook nog effe… izzie de ress van zz’n leven doodtt! Oohh ja… hier rechss het wijkie in… rondje in de kerk en dan ben ik err.” Ik zweeg verder… met verhoogde bloeddruk en flapperende neusvleugels. Ik was geschrokken van de fietser en dit sujet was het gewoon niet waard. Vlak voordat hij uitstapte, richtte hij zich bij de open achterdeur nog even tot me:

“Ik ben niet booss op je maar ik heb tuh..vveel geld… weet je.”

“Ik geloof u meneer, wat ellendig… nog een fijne dag!”

Mijn vrouw lachte zich tot tranen toe toen ik vertelde over de fietser die bijna de rest van z’n leven dood was. Ik begreep alleen maar beter waarom er vroeger bordjes hingen in de bus met: ‘Niet met de chauffeur spreken’. Niet omdat ik niet wens te spreken maar om een bordje te hebben waar ik naar kan wijzen als ik dat even niet wil.