De jeugd van tegenwoordig

Het was een rustige zondagochtend op lijn 73 van Zeist naar Maarssen via Utrecht CS met aardig wat reizigers. Grootouders met kleinkinderen, dagjesmensen, koorballen in pinguïnpakken en wat toeristen met rolkoffertjes. Geen foontetteraars maar gezellig geklets… ik was in mijn sas! Op Utrecht CS was de bus bijna leeg en had ik rond 11:30, vijf minuutjes wachttijd en rookte een shaggie op de openbare weg voor m’n bus.  

Een gemêleerd gezelschap van vier jongelieden rond de twintig kwamen naar m’n bus strompelen. Twee jongedames waarvan één Gothic light en de andere meer mainstream, en twee jongemannen. Één van hen was of gewond of niet meer in staat om op eigen benen te staan want hij werd letterlijk de bus in gesleept en op de voorste stoel ‘geplaatst’. Het laatste bleek waar te zijn. Hij was laveloos van wat dan ook en ik hield m’n hart een beetje vast. Niet vanwege het rumoer want ze waren gezellig rumoerig… maar wel wat ‘Michael’, zoals hij werd genoemd, besloot te gaan doen met de inhoud van z’n maag in de hobbelende bus. Ik vroeg nog of het goed ging met hem en werd ‘gerustgesteld’ door z’n vrienden maar bleef hem onderweg wel in de smiezen houden… had ik iets van een plastic tasje in m’n tas? Ze bleken uit de nacht te komen… Uit de nacht? 

Mijn gedachtes gingen onderweg ruim 30 jaar terug. Rond 11:30 werd ik na een avond stappen wakker in m’n eigen bed… bij een vriend op de bank of ergens onverwachts als ik mazzel had. Het is tegenwoordig wezenlijk anders. Op de tijd dat ik vroegàh thuis kwam, gaat de hedendaagse jeugd nu pas stappen. Ik kan ze geen ongelijk geven, gezien de prijzen tegenwoordig. 

Geamuseerd volgde ik de moderne gesprekken in deze prettige zondagsbus, met termen die ik niet kende zoals een ‘M’-etje nemen, hoewel ik wel een donkerbruin vermoeden had waarover het ging. De nog wakkere jongeman was een vlegeltje met veel suggestieve opmerkingen naar de dames, die dat uitstekend en met humor pareerden. Ze brachten Michael naar huis die als hij onderweg in de maling werd genomen, toch nog iets van bewustzijn had door te reageren met: Fok jou! Hij sliep dus niet… hij was slechts (puntje van herkenning) in een andere dimensie. Ik beet regelmatig net op tijd op mijn tong als ‘hey Michael!’… of hey Mikey!’ weer door de bus schalde. Ik wilde luisteren en genieten, niet participeren… en verzweeg mijn zelfde voornaam. Ze stapten uit in Maarssen en ik werd zowaar  door de wakkere jongeman op mijn schouder geklopt… en hij zei: ‘Bedankt man, dat je ons tolereerde’. Ik lachte breeduit, vond het lief en attent… ‘Geen probleem joh… geloof me, ik krijg vaak veel minder plezierige passagiers dan jullie. Slaap lekker.’

Ik reed door en na een korte pauze op Maarssen NS, reed ik dezelfde route terug. Daar stond het groepje weer maar nu zonder Michael. Dit riep een soort vertedering bij me op omdat ik er vanuit was gegaan dat ze bij elkaar in de buurt woonden maar nee. Deze jeugd van tegenwoordig had hun maatje keurig naar huis gebracht vanuit Utrecht en gingen nu zelf pas naar huis. Iets rustiger nu, want waarschijnlijk waren de ‘M’-etjes uitgewerkt. Ik vond het prachtig en reed vrolijk verder. De jeugd van tegenwoordig valt ‘soms’ reuze mee.

Michael Hermanus Schuurmans (Utrechter, buschauffeur en kunstenaar)